Twórca m.in. surrealistycznego muzycznego teatru obiektowego, opartego na ewolucyjnych meta-instrumentach i/lub wzmocnionej scenie zwanej Platformą. Muzyk improwizujący, twórca eksperymentalnych instrumentów muzycznych, kompozytor elektroakustyczny, tekstowy i dźwiękowy. Tworzył w ramach butor, teatru jester i sztuki performansu, które rozwinął na kształt audiowizualnego teatru obiektów, którego koncerty stworzone są z surrealistycznej gry lalek, zabawek, narzędzi kuchennych, materiałów oraz dziwnych i kiczowatych elementów dekoracyjnych i śmieci, znalezionych na ulicach i pchlich targach. Obiekty wnoszą swoja historię i konotacje, a także często mikroskopijny potencjał dźwiękowy na małej scenie, zrobionej z drzwiczek od szafki kuchennej, z ukrytym pod sceną mikrofonem kontaktowym, zawieszone nad stołem z klamrą jak trampolina w utopię biednego człowieka, gdzie śmieci tańcują na własnych warunkach. Johannes Bergmark jest muzykiem freelancerem w trasie, od czasu gdy ukończył edukację w 1996 z dyplomem budowniczego pianin, brał udział w ponad 600 projektach. Mieszka w Sztokholmie, gdzie działa w grupie Fylkingen, Elektronmusikstudion, Surrealistgruppen and Vetenskap och Folkbildning. http://bergmark.org/    

Artysta, badacz i kurator.   Jego pionierska praca z powołanych do życia w 1996 roku współnie z Ionat Zurr Tissue Culture and Art Project uznawana jest za wiodący projekt sztuki biologicznej.   W 2000 roku założył SymbioticA – artystyczne centrum badań przy Szkole Anatomii, Fizjologii, Biologii Człowieka Uniwersytetu Zachodzniej Australii. Pod przewodnictwem Cattsa, SymbioticA zdobyła nagrodę Golden Nica w dziedzinie sztuki hybrydycznej na Ars Electronica w 2007 roku i stała się Centrum Doskonalenia w 2008 roku. Zainteresowania Cattsa koncentrują się wokół pojęcia życia, a w szczególności przesunięcia relacji i percepcji życia w świetle nowej wiedzy i jej aplikacji.   Często pracuje w kolaboracji z innymi artystami (głównie Ionat Zurr) i naukowcami. Dorobek Cattsa dotyka potrzeby znalezienia nowego języka do opisu ewoluujących koncepcji życia.   Oron Catts przebywał na stażu badawczym w Harvard Medical School, był także wizytującym wykładowcą Wydziału Sztuki i Historii na Uniwersytecie Stanforda. Obecnie pełni rolę dyrektora ośrodka SymbioticA, wizytującego profesora Design Interaction w Royal College of Arts w Londynie oraz wizytującego badacza/ konsultanta Future Base Uniwersytetu Aalto w Helsinkach.   W 2012 roku, w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, odbyła się wystawa Orona Cattsa i Ionat Zurr Crude Life. Na wystawie, zorganizowanej w ramach cyklu Art+Science Meeting, artyści zaprezentowali swoje klasyczne dzieła, jak Victimless Leather, The Semi-Living Worry Dolls, czy The Pig Wings Project, a także przygotowany specjalnie na wystawę w Gdańsku Crude Substrate. Przedstawiona została również dokumentacja z niezwykłego performensu wykonanego w Berlinie w 2005 roku pod tytułem The Remains of a Disembodied Cuisine, w którym artyści i publiczność ucztowali przy kotl

(ur. 1959, Montreal) – tworzy wielkoskalowe instalacje interaktywne; do tej pory skonstruował ponad 375 urządzeń i uczestniczył w ponad 70 inscenizacjach. Jego prace wystawiane były na prestiżowych imprezach, takich jak Lille 2004, EXPO 1992 i 2000, Sonambiente, ISEA, SIGGRAPH i Sonar. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, w tym pięciu wyróżnień i specjalnego wyróżnienia na festiwalu Ars Electronica, głównej nagrody konkursów VIDA 12.0 i 15.0 oraz honorowej wzmianki na Japan Media Arts Festival. Otrzymał nagrodę w kategorii Interactive Lighting na konkursie Lightforms 98 i sześć nagród za Devolution, w tym dwóch Helpmann Awards. Był profesorem mediów cyfrowych i projektowania wystaw scenografii w Hochschule für Gestaltung, instytucji akademickiej związanej z ZKM (Zentrum für Kunst und Medientechnologie) w Karlsruhe. Obecnie zajmuje stanowisko profesora w School of Art, Design and Media na Nanyang Technological University (NTU) w Singapurze. Demers doktoryzował się w dziedzinie performansu maszynowego na Plymouth University (Wielka Brytania).  

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

Masaki Fujihata – ceniony w Japonii i poza jej granicami pionier sztuki nowych mediów. W latach 80. XX wieku odnosił sukcesy jako twórca dzieł wykorzystujących grafikę komputerową, potem skupił się na tworzeniu rzeźb 3D, posługując się technikami druku trójwymiarowego. Do jego najważniejszych prac z tego okresu należą Geometric Love, wykonana przy użyciu komputerowego sterowania numerycznego (1987), stereolitograficzny cykl Forbidden Fruits (1989) oraz małoformatowe rzeźby zrealizowane technologią mikromaszynową. W połowie lat 90. Fujihata stworzył swe kanoniczne dzieła w obszarze nazwanym później „sztuką interaktywną”; wśród nich instalację multimedialną Beyond Pages (1995) oraz oparty na technologiach sieciowych Global Interior Project (1995). W pracach tych zgłębiał cały wachlarz zagadnień, od rozmaitych trybów interakcji z interfejsami po możliwe sposoby porozumiewania się w przestrzeni wirtualnej. Szczególnie frapujące są jego prowadzone od roku 1992 eksperymenty z technologią GPS, w ramach których w niespotykany dotąd sposób gromadzi i łączy ze sobą dane, tworząc pieczołowicie skonstruowany, niepowtarzalny cykl prac cyberprzestrzennych, które nazwać można by „kinem przyszłości” lub „nadchodzącą postacią mediów”. Na projekt Field-Work@Alsace (2003) składały się wywiady dotyczące granic międzypaństwowych. Muzyczna praca Simultaneous Echoes z roku 2009 powstała w Północnej Irlandii. Zaś najnowsze, charakterystyczne dla jego twórczości dzieło Voices of Aliveness (2012) Fujhata stworzył we francuskim Nantes, gromadząc w przestrzeni wirtualnej krzyki wydawane przez jeżdżących na rowerach uczestników projektu.Global Interior Project #2 zdobył w roku 1996 nagrodę Golden NIKA Award, praca Voices of Aliveness została wyróżniona na festiwalu Ars E

urodzony w Lyonie we Francji w 1965 roku, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Marsylii (1990 r.), wykładowca Cardiff School of Art and Design w Cardiff (Wielka Brytania). W latach 1990–1999 zrealizował szereg filmów, w 1995 roku przeprowadził się do Wielkiej Brytanii, gdzie stopniowo zaczął swoje zainteresowania kierować w stronę performensu i robotyki. Od 1999 roku rozwija i prezentuje na międzynarodowych wystawach ręcznie wykonane roboty, śpiewa piosenki, prowadzi warsztaty, współpracuje przy innych projektach. Jest laureatem nagrody Nesta (National endowment for science technology and the arts), był też jednym z artystów reprezentujących Walię na Biennale w Wenecji w 2005 roku, gdzie pokazał Robotarium. Najnowsze prace artysty często obejmują domowej produkcji technologię, recykling i partycypację. Jego prace znajdują się w kolekcjach Arts Council of England oraz MUDAM w Luksemburgu.  www.zprod.org Paul mówi o swojej pracy: Interesuje mnie  ko-ewolucja ludzi i maszyn oraz rozwiązań dla alternatywnych przyszłości. Tworzę roboty i inne maszyny z myślą o wystawach i performansach, galeriach i festiwalach. Buduję również tymczasowe manufaktury i inicjuję wydarzenia, w których ludzie mogą do mnie dołączyć w tworzeniu, myśleniu i zabawie.

Dr. K.Hudson czynną artystką, pisarką i naukowcem z Australii Zachodniej, gdzie pracuje jako wykładowca akademicki w Szkołach Designu i Sztuki oraz Kultury Mediów i Sztuk Kreatywnych na Curtin University. Głównym tematem jej badań jest filozofia i historia ciała w oparciu o gender studies, teorię queer oraz francuski poststrukturalizm. Stanowią one podstawę dla praktyki artystycznej, która krytycznie odpiera i obala normalizujące sposoby przedstawienia, konstruowania i postrzegania subiektywności, socjalizacji i ucieleśnienia. Jej aktualne projekty badawcze w sposób wizualny i tekstowy zajmują się: 1. etycznymi i estetycznymi konsekwencjami technologii komórek macierzystych dla rozumienia życia, śmierci i osobowości; 2. potencjałem dzieła sztuki do wyrażania idei, uczuć i doświadczeń melancholii, nostalgii, pamięci i żałoby w sposób, który aktywnie kwestionuje ograniczenia i sposoby pojmowania straty i pożądania.    

James Auger (ur. 1970, Derby) i Jimmy Loizeau (ur. 1968, St. Asaph) – współpracują od roku 2001. Brali udział w wystawach w Wielkiej Brytanii i poza nią, między innymi w Don’t tempt me (ICA, Londyn; MoMA, Nowy Jork, 2001), Future products (Londyn, 2002), Mobilise (Dublin, 2003), Open Borders (Lille, 2004), Betes de style (MUDAC, Lozanna, 2006), Philips Design exhibition (Eindhoven, 2007), Design and the Elastic Mind (MoMA, Nowy Jork, 2008), What If (Dublin, 2009), Action! Design over Time (MoMA, Nowy Jork, 2010–2012), New Energy in Art and Design (Rotterdam, 2012). Uczestniczyli również w festiwalach, takich jak Experimenta (Lizbona, 2003), ISEA (San Jose, 2006), Transmediale (Berlin, 2010) i Tech Fest (Bombaj, 2011), w konferencjach na temat sztuki i designu w Hanowerze, Bazylei, Seulu, Berlinie i Nowym Yorku. Zdobyli tytuł Designer of the Year przyznawany przez Köln School of Design, „Time” umieścił ich na liście Top 100 designs of 2002, są także laureatami wyróżnienia festiwalu Ars Electronica (Linz, 2004).  

Absolwentka etnologii i antropologii kulturowej UMK w Toruniu. W latach 2009 – 2011 prowadziła warsztaty dla dzieci i młodzieży w Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu, członkini kolektywu CoCa. Prezeska Stowarzyszenia Sztuka Cię Szuka oraz członkini Fundacji Fabryka UTU. Zawodowo zajmuje się alternatywną edukacją. http://fabrykautu.wordpress.com/   

Urodzony w Izraelu artysta wizualny i rzeźbiarz, od 1974 roku żyje i pracuje w Paryżu. Zdobywca nagrody Sandberg Prize (1980) przyznawanej przes Israel Museum w Jerozolimie.  Od początku działalności artystycznej (1967) aż do dziś kwestionuje pojęcie „mózgu”. Jego pierwsze dzieło, zatytułowane „Floor Mop Brain”, zostało wykonane w 1969 z mopa podłogowego ułożonego w kształt przypominający ten organ. Inne prace o mózgu z lat 70. i następnych korzystały z szerokiego spektrum mediów: Brain drawings, rysunki do Brain projects, performanse, zdjęcia, rzeźby, instalacje. Brain drawings to mentalne rysunki, w których artysta kwestionował potencjał ludzkiego mózgu. Performanse z 1975 badały możliwości i granice mózgu. Zdjęcia z wystawy „Sztuka gotowania (mózgi i omlety)” z tego samego roku dotyczyły relacji jedzenia i umysłu (mózgu).   W ostatnich latach Laury odbył spotkania z badaczami mózgu, prowadzące do debaty nad aktualnym stanem wiedzy. Ta wymiana pomogła artyście rozwinąć koncepcję instalacji „Mózg (Laboratorium)”, w której skład weszły sieć neuronowa (z lampką elektryczną), szklane przyrządy laboratoryjne czy filmy dokumentujące próby laboratoryjne.   Za ideowe centrum instalacji można uznać zjawisko „Eureka”, kiedy to mózg „wpada” na wyjątkową ideę, zmieniającą bieg długotrwale prowadzonych badań. Projekt „Mózg (Laboratorium)” będzie kontynuowany w związku z rozwojem zaawansowanych badań nad ludzkim mózgiem.  

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

(ur. 1965, Rosja) to interdyscyplinarny artysta i filmowiec, a także jeden z czołowych przedstawicieli moskiewskiego akcjonizmu – radykalnego fenomenu, który pojawił się na moskiewskiej scenie performansu w latach 90. XX w. Był członkiem legendarnych moskiewskich grup zajmujących się performance artem, takich jak „Wywłaszczenie z terytorium sztuki” oraz NECEZIUDIK. W 1995 r. Mavromatti założył niezależny związek filmowy SUPERNOVA, który stał się twierdzą radykalnego moskiewskiego kina. Za swoje krytyczne prace i filmy (np. słynny performans „Nie wier’ glazam” – „nie wierz swoim oczom”) Mavromatti został w 2000 r. postawiony przed sądem, a jego archiwum artystyczne i filmowe zostało skonfiskowane. W konsekwencji większość jego wczesnych prac została zniszczona lub można je obejrzeć tylko na kasetach VHS. Mavromatti wyjechał z kraju w 2000 r. i od tamtej pory mieszka w Bułgarii i Nowym Jorku.   W Bułgarii Rossa i Mavromatti założyli kolektyw artystyczny ULTRAFUTURO – międzynarodową grupę artystów zaangażowanych w kwestie technologii i nauki oraz ich implikacje dla społeczeństwa. Ich prace były prezentowane m.in. na Biennale Sztuki Elektronicznej (BEAP) w Perth, a także w Fundacji Sztuki i Technologii Kreatywnych (FACT) w Liverpoolu i Stowarzyszeniu na rzecz Sztuki i Technologii (SAT) w Montrealu.  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Artysta dźwięku, teoretyk kultury i mediów. Od początku lat 90. uczestniczył w scenie muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współzałożyciel licznych projektów muzycznych (m.in. Spear, Ben Zen, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, Nonstate). Tworzy performansy audiowizualne, instalacje oraz filmy wideo. W swych solowych performansach dokonuje krytycznej eksploracji przestrzeni liminalnej pomiędzy fizyczną, biologiczną aktywnością ciała a niewidzialną sferą fal elektromagnetyczną generowanych przez urządzenia bezprzewodowe, tworzących wielopłaszczyznowe relacje w obrębie przestrzeni hybrydycznej. Wykorzystuje specjalnie zaprojektowane oraz zmodyfikowane instrumenty oraz urządzenia elektroniczne cyfrowe i analogowe. Ożóg jest autorem licznych tekstów teoretycznych dotyczących estetyki nowych mediów, sztuki krytycznej, filmu awangardowego, wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego zainteresowania naukowe obejmują studia nad nadzorem, problematykę społeczeństwa sieci, media taktyczne, sztukę biologiczną oraz posthumanizm. Pracuje w Zakładzie Mediów Elektronicznych Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1998-2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt wydającą eksperymentalną muzykę elektroniczną i elektroakustyczną. Wśród artystów, których płyty ukazały się nakładem Ignis są m.in.: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA and Spear. Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy – 3 edycje multimedialnej wystawy “Die Kunst Ist Toth”, koncerty Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens i wiele innych. W latach 2005-2009 był kuratorem programu „Poza horyzont” (muzyka eksperymentalna, nowe media). 

Duet, w którego skład wchodzą Mateusz Wysocki (znany również jako Fischerle) i Lech Nienartowicz. Porcje eksplorują wszelkiego rodzaju dźwiękowe usterki. Często skupiają się również na organicznej naturze dźwięku i percepcji słuchacza, czego wyrazem była przygotowana wspólnie z Justyną Kociszewską audiowizualna instalacja Grzyb i sekwoja pokazywana na festiwalu Reworks w Grecji. Ponadto ich prace dźwiękowe były prezentowane w Polsce, Irlandii, Portugalii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Prowadzą poświęcony muzyce eksperymentalnej label Pawlacz Perski. pawlaczperski.org  

Czeski artysta dźwiękowy, muzyk. Studiował muzykologię na Uniwersytecie Karola i kompozycję w Akademii Sztuk Muzycznych (AMU) w Pradze, gdzie w roku 2005 uzyskał stopień doktora. Od 2006 roku jest adiunktem i prowadzi pracownię Teorii muzyki elektroakustycznej oraz klasę Kompozycji. Michał Rataj działa również jako producent sztuki radiowej w Czeskim Radiu. Jest kuratorem programu Radioatelier oraz programu i strony rAdioCUSTICA. www.michalrataj.com    

Ukończyła studia teorii muzyki na Akademii Muzycznej w Krakowie. Doświadczenia zbierała podczas zajęć z zakresu kompozycji komputerowej w Studio Muzyki Elektroakustycznej (pod kierunkiem prof. Marka Chołoniewskiego) i tworzenia form multimedialnych w Pracowni Intermedialnej Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jest autorką muzyki do form filmowych m.in. „Żółtodzióbstwo”(2002), „Kotlet” (2005), jak również instalacji dźwiękowej „Choroba morska” (2002). Z Zorką Wollny współpracuje od 2004 roku, między innymi przy projektach „Koncert na Wysokie Obcasy” (2004), „Concert for Landesmuseum” (2005) „Music from the White Cube” (2010), „Słopiewnie” (2010), „Przesilenie letnie” (2010), „Songs of the Sublime” (2011).

Francuski artysta i naukowiec, który zajmuje się działalnością artystyczną człowieka, sztuczną kreatywnością (computational creativity) i naszym stosunkiem do maszyn, w szczególności robotów. W kontekście swojej praktyki artystycznej Tresset wykorzystuje osiągnięcia robotyki do tworzenia autonomicznych, robotycznych urządzeń, które są sugestywnymi przedstawieniami artysty, a w pewien sposób także odzwierciedleniem jego samego. Roboty Tresseta powstają w oparciu o zaawansowane technologie, wykorzystując wyniki badań z dziedziny robotyki, widzenia komputerowego, sztucznej inteligencji i przetwarzania poznawczego (cognitive computing). Tresset od młodości czynnie interesował się programowaniem, malarstwem, rysunkiem i rzeźbą we Francji. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie biznesowych systemów komputerowych przeniósł się do Londynu, gdzie zajmował się malarstwem. W latach 1991–2003 jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i grupowych w Londynie i Paryżu. W 2003 r. Tresset utracił swoją umiejętność malowania i rysowania; od tamtej pory zajmuje się systemami komputerowymi i robotycznymi, które są w stanie symulować te działania artystyczne. W trakcie swoich badań Tresset rozpoczął studia magisterskie na kierunku informatyki w sztuce na Uniwersytecie Goldsmiths w Londynie, gdzie do 2013 r. kierował projektem Alkon II wspólnie z Prof. Frederickiem Fol Leymarie. Projekt Alkon II badał proces szkicowania z natury w oparciu o modelowanie komputerowe i robotykę. Tresset opracował także kurs robotyki kreatywnej dla studentów studiów podyplomowych na Goldsmiths w ramach programu magisterskiego na kierunku sztuk komputacyjnych. Tresset do niedawna pracował jako starszy wykładowca na Zukunftskolleg na Uniwersytecie w Konstancji (Niemcy), a aktualnie jest wizytującym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Goldsmiths w L

Kanadyjski artysta zamieszkały w Montrealu. Zajmuje się sztuką robotyczną od 1992 roku. W swoich instalacjach i performansach wykorzystuje robotykę i techniki śledzenia ruchu, a także dźwięk, światło, wideo i procesy cybernetyczne. Prowadzi badania nad tworzeniem sztucznego życia i technologiami Agent, wykorzystując artystyczną pracę opartą na estetyce sztucznych zachowań.  Równolegle do swej pracy artystycznej Bill Vorn wykłada nowe media na Uniwersytecie Concordia w Montrealu, związany jest z działającym tam Artificial Life Art Lab oraz kieruje robotyką w Hexagram. W roku 2001 uzyskał tytuł doktora za rozprawę Artificial Life as Media. Jego prace były prezentowane podczas licznych międzynarodowych wydarzeń, w tym Ars Electronica, ISEA, DEAF, Sonar, Art Futura, EMAF oraz Artec. Laureat nagrody Vida 2.0 (1999, Madryt), Leprecon Award for Interactivity (1998, Nowy Jork), Prix Ars Electronica Distinction (1996, Linz) oraz International Digital Media Award (1996, Toronto). Współpracował z wieloma kanadyjskimi artystami (m.in. Edouardem Lockiem, Robertem Lepage, Gilles’em Maheu, L.-P. Demersem oraz Istvanem Kantorem). Wraz z Tracym Howe’em powołał do życia w 1981 roku elektro-popowy zespoł Rational Youth. Wystawa Vorna pt. Histeryczne maszyny, odbyła się w 2014 roku w Centrum Sztku Współczesnej Łaźnia. Zaprezentowane histeryczne maszyny stanowiły doskonały przykład twórczości artysty. Każda z nich była aluminiową, ośmionożną formą zwisającą z sufitu, przypominającą kształtem ogromnego pająka. Roboty zaopatrzone w kilka systemów: sensoryczny, motoryczny i kontrolny, które wspólnie odgrywały rolę autonomicznego układu nerwowego. Sensory pozwalały maszynom odkryć obecność widzów w przestrzeni wystawienniczej a to, w dalszej kolejności, prowadziło je do podjęcia wobec nich różnych działań. billvorn.conc

Artysta wizualny, reżyser, dziennikarz, producent filmów dokumentalnych. Od 1995 roku nieprzerwanie tworzy performanse, wideo performanse, instalacje multimedialne i interaktywne, filmy, fotografie oraz muzykę eksperymentalną. Jest autorem ponad 150 realizacji, uczestnikiem wystaw i twórcą działań autorskich. Zawodowo zajmuje się sztuką filmową i telewizyjną pracując jako reżyser i dziennikarz. Prowadzi własną firmę produkującą materiały filmowe. Od ponad 20 lat ściśle współpracuje z artystami i instytucjami kultury, dla których przygotowuje materiały multimedialne. W 2008 roku powołał do życia Fundację Sztuki Współczesnej Element, która zajmuje się m.in. filmową dokumentacją działań w obszarze sztuki. http://www.marekzygmunt.art.pl/