Polski dziennikarz, publicysta, pisarz zajmujący się problematyką cywilizacyjną i wpływem technologii na kulturę, życie społeczne, polityczne i gospodarcze.   Kieruje Ośrodkiem Badań nad Przyszłością w Collegium Civitas. Jest publicystą działu naukowego tygodnika „Polityka”. Jego teksty można znaleźć także m. in. w „ResPublice Nowej”, „Przeglądzie Politycznym”, „Krytyce Politycznej”, „Zeszytach Artystycznych”, „Komputerworld”i „Networld”.   W 2011 roku wziął udział w zorganizowanej przez Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia Międzynarodowej Konferencji Art Line: W stronę trzeciej kultury. Koegzystencja sztuki, nauki i technologii, gdzie wygłosił wykład o sztuce antropocenu. W 2013 roku odbył się jego kolejny wykład pod tytułem Wartość, głupcze! dotykający problemów cyfrowej rewolucji, zmian kulturowych i społecznych, a także wolności we współczesnym świecie. Spotkanie z Edwinem Bendykiem odbyło się w ramach projektu Sztuka w przestrzeni web 2.0, organizowanego przez Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia oraz Akademię Sztuk Pięknych w Gdańsku.     bendyk.blog.polityka.pl  

Operator dźwięku, specjalizujący się w produkcji filmów dokumentalnych, współautor reportaży, filmów reklamowych, autor opracowań muzycznych. Absolwent Politechniki Gdańskiej. Przez wiele lat związany z Video Studio Gdańsk – pierwszym niezależnym producentem telewizyjnym w Polsce. Uczestnik wyjazdów na Bliski Wschód. Współpracuje z firmami producenckimi i stacjami telewizyjnymi z Polski i zagranicy. Pracował przy filmach dokumentalnych i fabularnych m.in. „Nauczanie początkowe”, „Przerwany lot”, „W sypialni”.

Francuski artysta dźwiękowy, który eksploruje pojęcia przestrzeni i wymiaru. Głównie zajmuje się tworzeniem zewnętrznych/wewnętrznych instalacji dźwiękowych, silnie nawiązujących do ich architektonicznego lub urbanistycznego kontekstu. W centrum jego zainteresowań jest przestrzeń w znaczeniu wizualnym i dźwiękowym – a wszystko to połączone bardzo delikatnym procesem twórczym. Decelière pracuje ponadto jako inżynier dźwięku. Jego prace prezentowane były w Szwajcarii, Francji, Macedonii, Grecji i w Niemczech. Mieszka i pracuje w Genewie. www.rudydeceliere.net  

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

(ur. 1968, Innsbruck) – studiował historię sztuki i filozofię na Uniwersytecie w Innsburcku. Oprócz twórczości artystycznej zajmuje się również pisaniem na tematy dotyczące sztuk pięknych i sztuki mediów. Od roku 1997 wykłada na uczelniach, również jako profesor wizytujący. W swych pracach Thomas Feuerstein łączy zróżnicowane techniki artystyczne, tworząc instalacje, grafiki, obrazy, rzeźby fotografie, sztuki radiowe i sztukę Internetu. Ważnym elementem jego twórczości jest scalanie aspektów werbalnych i wizualnych, odsłanianie ukrytych powiązań między faktem a fikcją oraz interakcja sztuki i nauki. Jego prace wystawiano w muzeach i galeriach na całym świecie, między innymi w ZKM Zentrum (Karlsruhe), mumok | Museum of Modern Art (Wiedeń), MUSEION | Museum of Modern and Contemporary Art (Bolzano), warszawskiej Zachęcie, Chronus Art Center (Szanghaj), Medialab Center (Madryt), Frankfurter Kunstverein (Frankfurt nad Menem) i na IV Moskiewskim Biennale Sztuki Współczesnej (Moskwa).  

urodzony w Lyonie we Francji w 1965 roku, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Marsylii (1990 r.), wykładowca Cardiff School of Art and Design w Cardiff (Wielka Brytania). W latach 1990–1999 zrealizował szereg filmów, w 1995 roku przeprowadził się do Wielkiej Brytanii, gdzie stopniowo zaczął swoje zainteresowania kierować w stronę performensu i robotyki. Od 1999 roku rozwija i prezentuje na międzynarodowych wystawach ręcznie wykonane roboty, śpiewa piosenki, prowadzi warsztaty, współpracuje przy innych projektach. Jest laureatem nagrody Nesta (National endowment for science technology and the arts), był też jednym z artystów reprezentujących Walię na Biennale w Wenecji w 2005 roku, gdzie pokazał Robotarium. Najnowsze prace artysty często obejmują domowej produkcji technologię, recykling i partycypację. Jego prace znajdują się w kolekcjach Arts Council of England oraz MUDAM w Luksemburgu.  www.zprod.org Paul mówi o swojej pracy: Interesuje mnie  ko-ewolucja ludzi i maszyn oraz rozwiązań dla alternatywnych przyszłości. Tworzę roboty i inne maszyny z myślą o wystawach i performansach, galeriach i festiwalach. Buduję również tymczasowe manufaktury i inicjuję wydarzenia, w których ludzie mogą do mnie dołączyć w tworzeniu, myśleniu i zabawie.

Urodził się w 1965 r. w Bristolu, dorastał w Leeds. W 1984 r. przeniósł się do Londynu, gdzie pracował jako robotnik budowlany, po czym rozpoczął studia licencjackie na kierunku sztuk pięknych na Goldsmiths College (1986–1989). Na drugim roku opracował i zorganizował wystawę grupową „Freeze”, której był kuratorem. Obecnie uznaje się ją za platformę, dzięki której wybił się nie tylko on, ale i całe pokolenie brytyjskich artystów. Od końca lat 80. XX w. Hirst eksperymentuje z różnymi środkami wyrazu, jak np. instalacje, rzeźby, obrazy czy rysunki, śledząc skomplikowane związki między sztuką, życiem i śmiercią. Jak sam stwierdził: „Sztuka jest o życiu, tak naprawdę nie może być o niczym innym… Nie ma nic innego”.   Za pomocą takich prac jak kultowy już rekin w formaldehydzie zatytułowany „Fizyczna niemożliwość śmierci w umyśle istoty żyjącej” (1991) czy „Na miłość boską” (2007) – platynowy odlew ludzkiej czaszki, w którym zatopiono 8 601 nieskazitelnych diamentów, Hirst analizuje i podaje w wątpliwość współczesne systemy przekonań, dochodząc przy tym do sedna wątpliwości nieodłącznie towarzyszących ludzkiej egzystencji. Damien Hirst mieszka i tworzy w Gloucester, hrabstwie Devon i Londynie.  Od 1987 r. na całym świecie zorganizowano ponad 80 indywidualnych wystaw Damiena Hirsta, a jego prace były pokazywane na ponad 260 wystawach grupowych. Najważniejsze wystawy indywidualne artysty: Qatar Museum Authority, ALRIWAQ Doha (2013–2014), Tate Modern, Londyn (2012), Palazzo Vecchio, Florencja (2010), Muzeum Oceanograficzne, Monako (2010), The Wallace Collection, Londyn (2009–2010), Galerie Rudolfinum, Praga (2009), Rijksmuseum, Amsterdam (2008), Astrup Fearnley Museet for Moderne Kunst, Oslo (2005), Museo Archeologico Nazionale, Neapol (2004).

Absolwentka malarstwa Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu oraz podyplomowych Muzealniczych Studiów Kuratorskich UJ w Krakowie. Związana ze środowiskiem toruńskich organizacji pozarządowych, Przewodnicząca Zarządu Fundacji Fabryka UTU. Autorka koncepcji i scenariuszy warsztatów oraz działań edukacyjno-artystycznych, członkini Stowarzyszenia SZTUKA CIĘ SZUKA. W latach 2009 – 2011 kuratorka edukacji Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu. www.dzwiekospacery.art.pl  

Producentka imprez kulturalnych i rozrywkowych, obecnie związana z warszawską galerią fotografii. Okazjonalny filmoznawca piszący teksty dla magazynów E-Splot, Popmoderna i kilku innych. Projektuje dla niezależnej wytwórni muzycznej i kolekcjonuje pomysły. 

Urodzony w Izraelu artysta wizualny i rzeźbiarz, od 1974 roku żyje i pracuje w Paryżu. Zdobywca nagrody Sandberg Prize (1980) przyznawanej przes Israel Museum w Jerozolimie.  Od początku działalności artystycznej (1967) aż do dziś kwestionuje pojęcie „mózgu”. Jego pierwsze dzieło, zatytułowane „Floor Mop Brain”, zostało wykonane w 1969 z mopa podłogowego ułożonego w kształt przypominający ten organ. Inne prace o mózgu z lat 70. i następnych korzystały z szerokiego spektrum mediów: Brain drawings, rysunki do Brain projects, performanse, zdjęcia, rzeźby, instalacje. Brain drawings to mentalne rysunki, w których artysta kwestionował potencjał ludzkiego mózgu. Performanse z 1975 badały możliwości i granice mózgu. Zdjęcia z wystawy „Sztuka gotowania (mózgi i omlety)” z tego samego roku dotyczyły relacji jedzenia i umysłu (mózgu).   W ostatnich latach Laury odbył spotkania z badaczami mózgu, prowadzące do debaty nad aktualnym stanem wiedzy. Ta wymiana pomogła artyście rozwinąć koncepcję instalacji „Mózg (Laboratorium)”, w której skład weszły sieć neuronowa (z lampką elektryczną), szklane przyrządy laboratoryjne czy filmy dokumentujące próby laboratoryjne.   Za ideowe centrum instalacji można uznać zjawisko „Eureka”, kiedy to mózg „wpada” na wyjątkową ideę, zmieniającą bieg długotrwale prowadzonych badań. Projekt „Mózg (Laboratorium)” będzie kontynuowany w związku z rozwojem zaawansowanych badań nad ludzkim mózgiem.  

Karolina Żyniewicz  to artystka i badaczka, absolwentka Wydziału Sztuk Wizualnych Akademii Sztuk Pięknych im.Wł. Strzemińskiego w Łodzi, doktorantka w programie Nature – Culture na wydziale Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego. Realizując projekty artystyczne w laboratoriach biologicznych prowadzi jednocześnie obserwacje etnograficzne/autoetnograficzne, które stanowią bazę dla jej rozważań o roli nie ludzkich aktorów: bytów liminalnych, biofaktów, organizmów transgenicznych w tworzeniu współczesnej kultury. Jej projekty prezentowane są zarówno w ramach wystaw (np. Pokusa nieśmiertelności –Centrum Nauki Kopernik, Uporczywe upodobanie – Galeria Labirynt w Lublinie), jak i konferencji i festiwali (np. Taboo, Transgresion, Transcendance in Art&Science (Grecja, Meksyk), FEMeeting (Portugalia), Foro de Estudias Visuales (Meksyk). Istotną częścią jej praktyki stanowi pisanie tekstów, które umożliwiają prezentację performatywnego procesu tworzenia projektów art&science (Art&science –Autoetnografia artystki realizującej projekty w laboratoriach biologicznych, ,,Kultura i społeczeństwo’’, Ciało w świecie post-natury – byty liminalne. Projekt safe suicide, ,,Cięcie ciał-ruchome obrazy’’). Karolina Żyniewicz podkreśla w swojej pracy epistemiczny i dydaktyczny wymiar sztuki. W latach 2016-2018 współpracowała z działami edukacji Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, zebrane doświadczenia wykorzystuje w warsztatach prowadzonych wokół własnych projektów.   www.karolinazyniewicz.com

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

Astronom ze specjalizacją w teleskopach kosmicznych i kosmologii obserwacyjnej, teoretyk związków nauki i sztuki.   Obecnie pracuje jako badacz w Laboratoire d'Astrophysique de Marseille i jako pełniący obowiązki Dyrektora w Observatoire Astronomique de Marseille Provence. Specjalizuje się w instrumentach kosmicznych. Był głównym badaczem przy opracowywaniu teleskopu Extreme Ultraviolet Explorer Satellite dla NASA na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley.   Od 25 lat pełni funkcję redaktora artystyczno-naukowego czasopisma „Leonardo” przy MIT Press oraz zastępcy redaktora naczelnego Leonardo Book Series przy MIT Press. Jest prezesem stowarzyszenia Leonardo w Paryżu i członkiem zarządu Leonardo/International Society for the Arts, Sciences and Technology w San Francisco.   Zainteresowania Maliny koncentrują się głównie na promocji kulturalnego przywłaszczania dokonań współczesnej nauki i technologii oraz na nowych metodach tworzenia warunków dla współpracy pomiędzy artystami i naukowcami.   W 2011 roku, w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, miała miejsce wystawa oraz pokaz filmów poświęcony György Kepesowi i Frankowi J. Malinie (ojcowi Rogera), pt. The Pleasure of Light. György Kepes i Frank J. Malina na skrzyżowaniu sztuki i nauki. W ramach przedsięwzięcia odbył się wykład kuratorki wystawy Niny Czegledy oraz Rogera Maliny.   malina.diatrope.com  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Zbigniew Oksiuta jest artystą, architektem i badaczem urodzonym w Mulawiczach na białostocczyźnie. W latach 1970-78 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W latach 1981-2010 r. mieszkał i pracował w Kolonii w Niemczech. Od 2010 wykłada na Wydziale Architektury, Rensselaer Polytechnic Institute w Troy, New York w USA. Artysta pracuje nad wizją biologicznej przyszłości. Jego projekty stanowią interdyscyplinarne przenikanie się elementów sztuki, architektury i nauk przyrodniczych. Brał udział w wielu wystawach międzynarodowych, między innymi: w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, na Międzynarodowych Targach Designu w Kolonia, w ArchiLab w Orleanie we Francji. W 2004 reprezentował Polskę na wystawie zbiorowej na Biennale Architektury w Wenecji. Prezentował swoje projekty na Ars Electronica w Linz w Austrii, na Biennale Sztuki Elektronicznej w Perth w Australii, w FACT Foundation for Arts and Creative Technology w Liverpoolu w Wielkiej Brytanii, na Biennale for Electronic and Unstable Art w Stavanger w Norwegii, w Galerii Arsenał w Białymstoku oraz w Broad Art Museum w Lansing w USA.  Wykładał gościnnie na wielu międzynarodowych uniwersytetach, w instytucjach artystycznych i naukowych.

Artystka dźwiękowa, performerka. Studiowała sztukę dźwięku na University of The Arts w Londynie. Uczestniczyła w Laboratorium Głosu Olgi Szwajgier oraz licznych warsztatach prowadzonych m.in. przez Meredith Monk. Jest zaangażowana w ruch muzyki eksperymentalnej Muzykoterapia w Krakowie. W swoich działaniach koncentruje się na możliwości rozwoju, większej świadomości oraz redukcji hałasu w przestrzeni miejskiej. W sierpniu 2012 r. opublikowała swój debiutancki album „Hoarse Whisper”. Jej ostatnie projekty to warsztaty field recordingu „Łowcy Dźwięków” w Teatrze Łaźnia Nowa w Krakowie oraz ścieżka dźwiękowa do choreografii „A Hint of Wasabi” dla Adugna Dance Company w Playmouth, we współpracy z kompozytorem Jamiem Hamiltonem oraz instalacje na festiwalach AudioArt (Kraków, 2012) oraz Spor Festival (Aarhus, Dania 2013) oraz na Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie. Poznańska studiuje obecnie dźwięk na Uniwersytecie Artystycznym w Berlinie. Mieszka w Krakowie, Berlinie i Londynie. www.martynapoznanska.com  

(ur. 1972) to bułgarska artystka interdyscyplinarna i kuratorka zajmująca się sztuką performansu, video artem i fotografią. Jej prace były prezentowane na całym świecie, m.in National Gallery of Fine Arts w Sofii, Goethe Institute, Moscow Biennial, Centrum Sztuki Feministycznej Elizabeth A. Sackler w Brooklyn Museum,Exit Art w Nowym Jorku, Bienniale for Electronic Art w Perth i Foundation for Art and Creative Technologies w Liverpoolu. Często współpracuje z artystą i twórcą filmowym Olegiem Mavromatim, zwykle pod nazwą ULTRAFUTURO – w ramach międzynarodowego kolektywu artystycznego powstałego w 2004 roku. Otrzymała liczne stypendia i nagrody, m.in. Gaudenz B. Ruf Award for New Bulgarian Art, The Essential Reading for Art Writers Award from the Institute of Contemporary Art in Sofia i New York Foundation for the Arts Fellowship w 2014 w dziedzinie Digital/Electronic Arts.  Jest adiunktem na Wydziale Transmediów na Uniwersytecie Syracuse.

Australijski artysta tworzący performanse i instalacje artystyczne. W 1997 roku artysta został honorowym profesorem sztuki i robotyki na Uniwerystecie Carnegie Mellon (Pittsburgh, USA). W latach 2000–2003 pracował jako samodzielny pracownik naukowy na Uniwersytecie Nottingham Trent (Nottingham, UK), gdzie opracował Muscle Machine – chodzącą maszynę o średnicy pięciu metrów wykorzystującą pneumatyczne gumowe mięśnie. W 2003 roku artysta otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Monash. W latach 2006–2011 pracował jako samodzielny pracownik naukowy i artysta wizytujący w MARCS Auditory Labs na Uniwersytecie Zachodniego Sydney w Australii. W 2010 roku Stelarc otrzymał grant od Rady Australijskiej na budowę mikrorobota i w tym samym roku został też wyróżniony prestiżową nagrodą Prix Ars Electronica Hybrid Arts. W latach 2006–2012 artysta udzielał się jako profesor sztuki performansu w szkole artystycznej na Uniwersytecie Brunel w Londynie. Obecnie Stelarc pracuje jako dyrektor Laboratorium Alternatywnych Anatomii w Szkole Projektowania i Sztuki (SODA) na Uniwersytecie Curtin w Perth. Jest też honorowym pracownikiem naukowym uczelni. Jego twórczość reprezentowana jest przez Scott Livesey Galleries w Melbourne.   Wystawiał swoje prace na całym świecie, a jego performanse można było podziwiać w Europie, Azji, Ameryce Północnej, Ameryce Południowej i Australii. Zmieniał swoje ciało wizualnie i amplifikował je akustycznie. Nakręcił trzy filmy wewnątrz swojego ciała, filmując wnętrza swoich płuc, żołądka i trzy metry jelita grubego. W latach 1976–1988 stworzył dwadzieścia pięć performansów, w których jego ciało zwisało na hakach wbitych w skórę.    W swojej twórczości wykorzystuje narzędzia medyczne, protetykę, robotykę, systemy wirtualnej rzeczywistości, Internet i biotechnologię.

Francuski artysta i naukowiec, który zajmuje się działalnością artystyczną człowieka, sztuczną kreatywnością (computational creativity) i naszym stosunkiem do maszyn, w szczególności robotów. W kontekście swojej praktyki artystycznej Tresset wykorzystuje osiągnięcia robotyki do tworzenia autonomicznych, robotycznych urządzeń, które są sugestywnymi przedstawieniami artysty, a w pewien sposób także odzwierciedleniem jego samego. Roboty Tresseta powstają w oparciu o zaawansowane technologie, wykorzystując wyniki badań z dziedziny robotyki, widzenia komputerowego, sztucznej inteligencji i przetwarzania poznawczego (cognitive computing). Tresset od młodości czynnie interesował się programowaniem, malarstwem, rysunkiem i rzeźbą we Francji. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie biznesowych systemów komputerowych przeniósł się do Londynu, gdzie zajmował się malarstwem. W latach 1991–2003 jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i grupowych w Londynie i Paryżu. W 2003 r. Tresset utracił swoją umiejętność malowania i rysowania; od tamtej pory zajmuje się systemami komputerowymi i robotycznymi, które są w stanie symulować te działania artystyczne. W trakcie swoich badań Tresset rozpoczął studia magisterskie na kierunku informatyki w sztuce na Uniwersytecie Goldsmiths w Londynie, gdzie do 2013 r. kierował projektem Alkon II wspólnie z Prof. Frederickiem Fol Leymarie. Projekt Alkon II badał proces szkicowania z natury w oparciu o modelowanie komputerowe i robotykę. Tresset opracował także kurs robotyki kreatywnej dla studentów studiów podyplomowych na Goldsmiths w ramach programu magisterskiego na kierunku sztuk komputacyjnych. Tresset do niedawna pracował jako starszy wykładowca na Zukunftskolleg na Uniwersytecie w Konstancji (Niemcy), a aktualnie jest wizytującym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Goldsmiths w L

Kanadyjski artysta zamieszkały w Montrealu. Zajmuje się sztuką robotyczną od 1992 roku. W swoich instalacjach i performansach wykorzystuje robotykę i techniki śledzenia ruchu, a także dźwięk, światło, wideo i procesy cybernetyczne. Prowadzi badania nad tworzeniem sztucznego życia i technologiami Agent, wykorzystując artystyczną pracę opartą na estetyce sztucznych zachowań.  Równolegle do swej pracy artystycznej Bill Vorn wykłada nowe media na Uniwersytecie Concordia w Montrealu, związany jest z działającym tam Artificial Life Art Lab oraz kieruje robotyką w Hexagram. W roku 2001 uzyskał tytuł doktora za rozprawę Artificial Life as Media. Jego prace były prezentowane podczas licznych międzynarodowych wydarzeń, w tym Ars Electronica, ISEA, DEAF, Sonar, Art Futura, EMAF oraz Artec. Laureat nagrody Vida 2.0 (1999, Madryt), Leprecon Award for Interactivity (1998, Nowy Jork), Prix Ars Electronica Distinction (1996, Linz) oraz International Digital Media Award (1996, Toronto). Współpracował z wieloma kanadyjskimi artystami (m.in. Edouardem Lockiem, Robertem Lepage, Gilles’em Maheu, L.-P. Demersem oraz Istvanem Kantorem). Wraz z Tracym Howe’em powołał do życia w 1981 roku elektro-popowy zespoł Rational Youth. Wystawa Vorna pt. Histeryczne maszyny, odbyła się w 2014 roku w Centrum Sztku Współczesnej Łaźnia. Zaprezentowane histeryczne maszyny stanowiły doskonały przykład twórczości artysty. Każda z nich była aluminiową, ośmionożną formą zwisającą z sufitu, przypominającą kształtem ogromnego pająka. Roboty zaopatrzone w kilka systemów: sensoryczny, motoryczny i kontrolny, które wspólnie odgrywały rolę autonomicznego układu nerwowego. Sensory pozwalały maszynom odkryć obecność widzów w przestrzeni wystawienniczej a to, w dalszej kolejności, prowadziło je do podjęcia wobec nich różnych działań. billvorn.conc

Artystka wykształcona w Goldsmiths College w Londynie (wydział sztuk pięknych) oraz na Uniwersytecie Oslo (chemia i matematyka). Od 1993 roku pracuje jako artystka, kuratorka i producentka. Obecnie mieszka i pracuje w Oslo. Jana Winderen bada „ukryte” za pośrednictwem najnowszych technologii – jej praca odsłania złożoność i dziwność niewidzialnego, ukrytego świata. Wydobywa na powierzchnię topografię dźwiękową oceanów i głębi szczelin lodowych. Zajmuje się wyszukiwaniem i ujawnianiem dźwięków z ukrytych źródeł, zarówno niesłyszalnych dla ludzkiego ucha, jak i dźwięków miejsc i stworzeń, do których trudno dotrzeć. Jej najnowsze prace dźwiękowe obejmują m.in. „Out of Range”, zamówienie Deutschlandradio (2014), „Ultrafield”, zamówienie MoMA, Museum of Modern Art w Nowym Jorku (2013), „Water Signal”, zamówienie The Guggenheim Museum oraz festiwalu Unsound w Nowym Jorku na potrzeby projektu Stillspotting, „ultraworld”, zamówienie Sound and Music na potrzeby pokoju do słuchania w BEOPEN, Trafalgar Square, w Londynie (2012), koncert i dyskusję w MIT w Bostonie będące hołdem dla pionierki muzyki elektro-akustycznej Marianne Amacher; „Survivors of the Waterworld – badanie zanieczyszczenia dźwiękiem” dla Międzynarodowego Biennale Sztuki Współczesnej w Gøteborgu (2011); koncert „Energy Field” podczas ARS Electronica po otrzymaniu nagrody Golden Nica w 2011 r.; „Between Dry Land”, zamówienie do instalacji „The Morning Line” (Matthew Ritchie’ego) dla Thyssen-Bornemisza Art Contemporary, otwartej w Istambule w maju 2010 r. „Spawning Ground – from Coquet Head to the North Sea”, zamówienie festiwalu AV w Newcastle (2010 r.). W tym samym roku Jana otworzyła stałą instalację w Knut Hamsun

Artystka i badaczka w SymbioticA – Centrum Doskonalenia w Sztukach Biologicznych Szkoły Anatomii Biologii Człowieka Uniwersytetu Zachodniej Australii. Wraz z Oronem Cattsem stworzyła znany na świecie projekt  Tissue Culture and Art . Jest artystką – rezydentką Szkoły Anatomii Biologii Człowieka od 1996 roku i miała decydujący wpływ na utworzenie o środka SymbioticA w 2000 roku. Zurr uważana jest za pioniera w dziedzinie sztuk biologicznych. Wyniki jej badań były wielokrotnie publikowane, a jej prace wystawiane na świecie i znajdują się w kolekcji MoMA w Nowym Jorku. Ionat Zurr jest laureatką nagrody Discovery Australian Research Council (2012). Była stażystką w InStem Institute NCBS, Bangalore (2010) i wizytującym wykładowcą w Experimental Art Centrena Uniwersytecie Stanforda (2007) oraz w Tissue Emgineering & Organ Fabrication Laboratory w Massachusetts General Hospitalna Harvard Medical School (2000 – 2001). Wystawiała prace w MoMA, Mori Museum w Tokio, na Ars Electronica w Linzu, GOMA w Brisbane i wielu innych.  www.tcaproject.org