Francuski artysta i teoretyk zajmujący się sztuką nowych mediów. Urodzony w 1957 roku w Mascarze, w Algierii. Obecnie mieszka i pracuje z żoną i córką w Paryżu. W kręgu jego zainteresowań znajdują się m.in. prace i instalacje audiowizualne, wirtualna rzeczywistość, nowe technologie, sztuka performansu, interaktywne wystawy i sztuka w przestrzeni miejskiej. Jego prace są prezentowane i nagradzane na całym świecie.   Tworzy posługując się różnymi mediami łącząc niejednokrotnie w jedną całość wideo, sieć internetową, bezprzewodowe technologie, przestrzeń publiczną, wielkoskalowe instalacje oraz wystawy interaktywne.   W latach 80-tych reżyserował instalacje wideo i filmy krótkometrażowe współczesnych artystów takich, jak Daniel Buren, Jean Tinguely, Sol LeWitt i Martial Raysse. Działalność ta zaowocowała wprowadzeniem do własnej twórczości, rozwiniętej później w innych mediach, koncepcji „sytuacji” jako środka służącego rozszerzeniu znaczenia symbolicznego kontekstu poprzez immersję w multimedialnych środowiskach.   W celu badania potencjału nowych artystycznych narzędzi, w 1987 założył Z-A - zaawansowane technologicznie laboratorium grafiki komputerowej i wirtualnej rzeczywistości, które w krótkim czasie stało się miejscem, które wydało szereg nagradzanych projektów. Przez ponad 15 lat działalność Z-A skupiała się na poszukiwaniach na polu animacji komputerowej, interaktywności oraz grafiki real-time.   W latach 1990 – 1993 Benayoun pracował z belgijskim artystą François Schuitenem nad dziełem „Quarks” - pierwszym serialem telewizyjnym zrealizowanym w grafice komputerowej 3D w wysokiej rozdzielczości, który zdobył cały szereg międzynarodowych nagród.

(ur. 1953, Kraków), kompozytor, artysta dźwiękowy, performer, wykładowca i organizator.Kierownik Studia Muzyki Elektroakustycznej Akademii Muzycznej w Krakowie oraz PracowniAudiosfery Wydziału Intermediów ASP w Krakowie. Założyciel StowarzyszeniaArtystycznego Muzyka Centrum oraz Polskiego Stowarzyszenia Muzyki ElektroakustycznejPSeME. Od 2011 Prezes Międzynarodowej Konfederacji Muzyki ElektroakustycznejCIME/ICEM. Inicjator i dyrektor Festiwalu Audio Art. Założyciel i współtwórcawielu zespołów, m.in. Pociąg Towarowy, ch&k&k, dizzy kinetics, GrupLab. Autor wieluprojektów artystycznych, kompozycji instrumentalnych, elektroakustycznych, instalacjidźwiękowych i wideo, projektów interaktywnych, przestrzennych, audiowizualnych i sieciowych.Otrzymał Nagrodę Honorową Związku Kompozytorów Polskich oraz NagrodęMinistra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a także Independent Project grant of theCEC ArtsLink w Nowym Jorku.

(ur. 1982, Filadelfia) – to artystka transdyscyplinarna i pedagog. Sztuka interesuje ją jako forma badań i krytycznych dociekań. Jej prace wystawiano na całym świecie na licznych festiwalach i wystawach, między innymi podczas World Economic Forum, na festiwalu Ars Electronica (Linz), Shenzhen Urbanism i Architecture Biennale, Mediations Biennale (Polska), Article Biennial (Norwegia), Transmediale (Berlin). Także w Science Gallery w Dublinie, Fotomuseum Winterthur, Centre de Cultura Contemporània de Barcelona, ZKM Museum of Contemporary Art w Niemczech, Museum Boijmans, Van Abbemuseum i MU Art Space w Holandii. Jej prace wstawiane były również w muzeach i galeriach w USA, między innymi w PS1 MoMA, New Museum, Eyebeam, New York Public Library i Utah Museum of Contemporary Art. Jej twórczość jest szeroko dyskutowana w mediach, począwszy od „New York Timesa” i BBC, a skończywszy na TED i „Wired”. Obecnie jest asystentem na Wydziale Sztuki i Badań nad Technologią w School of the Art Institute of Chicago.  

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

(ur. 1968, Innsbruck) – studiował historię sztuki i filozofię na Uniwersytecie w Innsburcku. Oprócz twórczości artystycznej zajmuje się również pisaniem na tematy dotyczące sztuk pięknych i sztuki mediów. Od roku 1997 wykłada na uczelniach, również jako profesor wizytujący. W swych pracach Thomas Feuerstein łączy zróżnicowane techniki artystyczne, tworząc instalacje, grafiki, obrazy, rzeźby fotografie, sztuki radiowe i sztukę Internetu. Ważnym elementem jego twórczości jest scalanie aspektów werbalnych i wizualnych, odsłanianie ukrytych powiązań między faktem a fikcją oraz interakcja sztuki i nauki. Jego prace wystawiano w muzeach i galeriach na całym świecie, między innymi w ZKM Zentrum (Karlsruhe), mumok | Museum of Modern Art (Wiedeń), MUSEION | Museum of Modern and Contemporary Art (Bolzano), warszawskiej Zachęcie, Chronus Art Center (Szanghaj), Medialab Center (Madryt), Frankfurter Kunstverein (Frankfurt nad Menem) i na IV Moskiewskim Biennale Sztuki Współczesnej (Moskwa).  

Profesor chemii Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, dyrektor Nano & Pico Characterization Core Facility w kalifornijskim NanoSystems Institute; dyrektor naukowy Art||Sci Center oraz główny badacz i wicedyrektor instytucji satelitarnych WPI Center for Materials Nanoarchitectonics (MANA) w Japonii. Zanim związał się z ULCA, był szefem zespołu w laboratorium badawczym IBM w Zurichu, gdzie przez ponad 18 lat zajmował się nanotechnologią.   Prof. Gimzewski był pionierem badań nad mechanicznym i elektrycznym kontaktem na poziomie pojedynczych atomów i molekuł z wykorzystaniem skanującej mikroskopii tunelowej (STM). Był też jedną z pierwszych osób, które przy wykorzystaniu tej technologii uzyskały obraz molekuły. Jego dokonania obejmują między innymi pierwsze wytworzenie opartych na technologii STM molekularnych nadstruktur w temperaturze pokojowej, przy wykorzystaniu sił fizycznych do przepychania molekuł na powierzchni, odkrycie jednomolekułowych silników i rozwój nowych mikromechanicznych sensorów nanotechnologicznych, które zgłębiają ostateczne granice czułości i mierzalności. To podejście zostało niedawno wykorzystane do zmieniania biochemicznego rozpoznania nanomechanikę. Jego obecne zainteresowania koncentrują się na nanomechanice komórek i bakterii. Zagadnienie to bada we współpracy ze szkołą medyczną i stomatologiczną UCLA.   Zaangażowany jest w projekty obejmujące takie techniki jak promieniowanie rentgenowskie, metoda piroelektryczna dokonywania fuzji jądrowej oraz profilowania DNA pojedynczej molekuły prof. Gimzewski angażuje  się także  w szereg projektów łączących sztukę i naukę, których efekty były pokazywane w muzeach na całym świecie.   W ostatnim czasie został wybrany na członka Royal Society oraz otrzymał dwa doktoraty honorowe. &

Urodził się w 1965 r. w Bristolu, dorastał w Leeds. W 1984 r. przeniósł się do Londynu, gdzie pracował jako robotnik budowlany, po czym rozpoczął studia licencjackie na kierunku sztuk pięknych na Goldsmiths College (1986–1989). Na drugim roku opracował i zorganizował wystawę grupową „Freeze”, której był kuratorem. Obecnie uznaje się ją za platformę, dzięki której wybił się nie tylko on, ale i całe pokolenie brytyjskich artystów. Od końca lat 80. XX w. Hirst eksperymentuje z różnymi środkami wyrazu, jak np. instalacje, rzeźby, obrazy czy rysunki, śledząc skomplikowane związki między sztuką, życiem i śmiercią. Jak sam stwierdził: „Sztuka jest o życiu, tak naprawdę nie może być o niczym innym… Nie ma nic innego”.   Za pomocą takich prac jak kultowy już rekin w formaldehydzie zatytułowany „Fizyczna niemożliwość śmierci w umyśle istoty żyjącej” (1991) czy „Na miłość boską” (2007) – platynowy odlew ludzkiej czaszki, w którym zatopiono 8 601 nieskazitelnych diamentów, Hirst analizuje i podaje w wątpliwość współczesne systemy przekonań, dochodząc przy tym do sedna wątpliwości nieodłącznie towarzyszących ludzkiej egzystencji. Damien Hirst mieszka i tworzy w Gloucester, hrabstwie Devon i Londynie.  Od 1987 r. na całym świecie zorganizowano ponad 80 indywidualnych wystaw Damiena Hirsta, a jego prace były pokazywane na ponad 260 wystawach grupowych. Najważniejsze wystawy indywidualne artysty: Qatar Museum Authority, ALRIWAQ Doha (2013–2014), Tate Modern, Londyn (2012), Palazzo Vecchio, Florencja (2010), Muzeum Oceanograficzne, Monako (2010), The Wallace Collection, Londyn (2009–2010), Galerie Rudolfinum, Praga (2009), Rijksmuseum, Amsterdam (2008), Astrup Fearnley Museet for Moderne Kunst, Oslo (2005), Museo Archeologico Nazionale, Neapol (2004).

Absolwentka malarstwa Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu oraz podyplomowych Muzealniczych Studiów Kuratorskich UJ w Krakowie. Związana ze środowiskiem toruńskich organizacji pozarządowych, Przewodnicząca Zarządu Fundacji Fabryka UTU. Autorka koncepcji i scenariuszy warsztatów oraz działań edukacyjno-artystycznych, członkini Stowarzyszenia SZTUKA CIĘ SZUKA. W latach 2009 – 2011 kuratorka edukacji Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu. www.dzwiekospacery.art.pl  

Węgierski artysta dźwiękowy i performer, znany także pod pseudonimem Xrc. Tworzy instalacje i sztukę audio, które w głównej mierze bazują na nowoczesnej technologii i kulturowym tle. Autoteliczna twórczość artysty koncentruje się na ukazywaniu systemów i programów, dzięki którym powstają jego utwory.   W swoich pracach łączy sztukę dźwięku z instalacjami kinetycznymi i rozwiązaniami sieciowymi. Tworzy obiekty sitespecific, które wkraczają w przestrzeń publiczną. Jest nauczycielem i współzałożycielem Instytutu Mediów i Sztuk Stosowanych PTEMK w Pecsu, na Węgrzech.   W 2013 roku Balázs Kovács poprowadził warsztaty Sound Draw: audio composition with visual gestures, które odbyły się w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia. Zajęcia opierały się na aplikacji, opracowanej przez samego artystę w latach 2011-2012. Urządzenie to służy do tworzenia partytur graficznych, przetwarzających obraz na dźwięk. Ponadto uczestnicy warsztatów korzystali z systemu do wizualnego słuchania. Zakończeniem projektu był koncert artysty zagrany wspólnie z uczestnikami zajęć.   http://kbalazs.periszkopradio.hu  

(ur. 1986, Cascais) – jest informatykiem, artystą i konstruktorem elektronikiem. Prowadzi badania w kierowanym przez Patricka Baudischa Human Computer Interaction Lab w Hasso Plattner Institute (Niemcy). W laboratorium tym Lopes projektuje i konstruuje prototypy urządzeń, które odczytując i stymulując ruchy mięśni, przeobrażają ciało w interfejs wejścia i wyjścia. Badania te przyciągnęły uwagę popularnych mediów, takich jak NBC, Discovery Channel, „New Scientist” czy „Wired”, co zachęciło go do publikowania w ACM CHI, UIST i SIGGRAPH. Do jego głównych zainteresowań należą zderzenie sztuki i nauki oraz artystyczne badania inspirowane neurobiologią, sztukami performatywnymi i informatyką. Występował jako artysta dźwiękowy na Transmediale (Niemcy) i w Serralves Foundation (Portugalia), Casa da Música (Portugalia) oraz Fylkingen & Future Places (Szwecja), a także współpracował z wieloma artystami zajmującymi się sztukami wizualnymi i dźwiękowymi, między innymi z Carlosem Zíngaro, André Gonçalvesem, Gabrielem Ferrandinim i Pedro Sousą. Występował także wspólnie z Williamem Winnantem (Zorn’s Cobra) i Reinholdem Friedlem.  

Karolina Żyniewicz  to artystka i badaczka, absolwentka Wydziału Sztuk Wizualnych Akademii Sztuk Pięknych im.Wł. Strzemińskiego w Łodzi, doktorantka w programie Nature – Culture na wydziale Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego. Realizując projekty artystyczne w laboratoriach biologicznych prowadzi jednocześnie obserwacje etnograficzne/autoetnograficzne, które stanowią bazę dla jej rozważań o roli nie ludzkich aktorów: bytów liminalnych, biofaktów, organizmów transgenicznych w tworzeniu współczesnej kultury. Jej projekty prezentowane są zarówno w ramach wystaw (np. Pokusa nieśmiertelności –Centrum Nauki Kopernik, Uporczywe upodobanie – Galeria Labirynt w Lublinie), jak i konferencji i festiwali (np. Taboo, Transgresion, Transcendance in Art&Science (Grecja, Meksyk), FEMeeting (Portugalia), Foro de Estudias Visuales (Meksyk). Istotną częścią jej praktyki stanowi pisanie tekstów, które umożliwiają prezentację performatywnego procesu tworzenia projektów art&science (Art&science –Autoetnografia artystki realizującej projekty w laboratoriach biologicznych, ,,Kultura i społeczeństwo’’, Ciało w świecie post-natury – byty liminalne. Projekt safe suicide, ,,Cięcie ciał-ruchome obrazy’’). Karolina Żyniewicz podkreśla w swojej pracy epistemiczny i dydaktyczny wymiar sztuki. W latach 2016-2018 współpracowała z działami edukacji Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, zebrane doświadczenia wykorzystuje w warsztatach prowadzonych wokół własnych projektów.   www.karolinazyniewicz.com

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

Astronom ze specjalizacją w teleskopach kosmicznych i kosmologii obserwacyjnej, teoretyk związków nauki i sztuki.   Obecnie pracuje jako badacz w Laboratoire d'Astrophysique de Marseille i jako pełniący obowiązki Dyrektora w Observatoire Astronomique de Marseille Provence. Specjalizuje się w instrumentach kosmicznych. Był głównym badaczem przy opracowywaniu teleskopu Extreme Ultraviolet Explorer Satellite dla NASA na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley.   Od 25 lat pełni funkcję redaktora artystyczno-naukowego czasopisma „Leonardo” przy MIT Press oraz zastępcy redaktora naczelnego Leonardo Book Series przy MIT Press. Jest prezesem stowarzyszenia Leonardo w Paryżu i członkiem zarządu Leonardo/International Society for the Arts, Sciences and Technology w San Francisco.   Zainteresowania Maliny koncentrują się głównie na promocji kulturalnego przywłaszczania dokonań współczesnej nauki i technologii oraz na nowych metodach tworzenia warunków dla współpracy pomiędzy artystami i naukowcami.   W 2011 roku, w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, miała miejsce wystawa oraz pokaz filmów poświęcony György Kepesowi i Frankowi J. Malinie (ojcowi Rogera), pt. The Pleasure of Light. György Kepes i Frank J. Malina na skrzyżowaniu sztuki i nauki. W ramach przedsięwzięcia odbył się wykład kuratorki wystawy Niny Czegledy oraz Rogera Maliny.   malina.diatrope.com  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Artysta dźwięku, teoretyk kultury i mediów. Od początku lat 90. uczestniczył w scenie muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współzałożyciel licznych projektów muzycznych (m.in. Spear, Ben Zen, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, Nonstate). Tworzy performansy audiowizualne, instalacje oraz filmy wideo. W swych solowych performansach dokonuje krytycznej eksploracji przestrzeni liminalnej pomiędzy fizyczną, biologiczną aktywnością ciała a niewidzialną sferą fal elektromagnetyczną generowanych przez urządzenia bezprzewodowe, tworzących wielopłaszczyznowe relacje w obrębie przestrzeni hybrydycznej. Wykorzystuje specjalnie zaprojektowane oraz zmodyfikowane instrumenty oraz urządzenia elektroniczne cyfrowe i analogowe. Ożóg jest autorem licznych tekstów teoretycznych dotyczących estetyki nowych mediów, sztuki krytycznej, filmu awangardowego, wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego zainteresowania naukowe obejmują studia nad nadzorem, problematykę społeczeństwa sieci, media taktyczne, sztukę biologiczną oraz posthumanizm. Pracuje w Zakładzie Mediów Elektronicznych Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1998-2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt wydającą eksperymentalną muzykę elektroniczną i elektroakustyczną. Wśród artystów, których płyty ukazały się nakładem Ignis są m.in.: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA and Spear. Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy – 3 edycje multimedialnej wystawy “Die Kunst Ist Toth”, koncerty Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens i wiele innych. W latach 2005-2009 był kuratorem programu „Poza horyzont” (muzyka eksperymentalna, nowe media). 

Duet, w którego skład wchodzą Mateusz Wysocki (znany również jako Fischerle) i Lech Nienartowicz. Porcje eksplorują wszelkiego rodzaju dźwiękowe usterki. Często skupiają się również na organicznej naturze dźwięku i percepcji słuchacza, czego wyrazem była przygotowana wspólnie z Justyną Kociszewską audiowizualna instalacja Grzyb i sekwoja pokazywana na festiwalu Reworks w Grecji. Ponadto ich prace dźwiękowe były prezentowane w Polsce, Irlandii, Portugalii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Prowadzą poświęcony muzyce eksperymentalnej label Pawlacz Perski. pawlaczperski.org  

Czeski artysta dźwiękowy, muzyk. Studiował muzykologię na Uniwersytecie Karola i kompozycję w Akademii Sztuk Muzycznych (AMU) w Pradze, gdzie w roku 2005 uzyskał stopień doktora. Od 2006 roku jest adiunktem i prowadzi pracownię Teorii muzyki elektroakustycznej oraz klasę Kompozycji. Michał Rataj działa również jako producent sztuki radiowej w Czeskim Radiu. Jest kuratorem programu Radioatelier oraz programu i strony rAdioCUSTICA. www.michalrataj.com    

Absolwentka Liceum Plastycznego w Bydgoszczy i Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Z wykształcenia artysta plastyk, z powołania wirtuoz dzwonków chromatycznych. Początkująca kolekcjonerka, miłośniczka sztuki naiwnej. Pracuje w jednej z warszawskich galerii sztuki, gdzie uczy się obyczajów panujących na rynku.

Francuski artysta i naukowiec, który zajmuje się działalnością artystyczną człowieka, sztuczną kreatywnością (computational creativity) i naszym stosunkiem do maszyn, w szczególności robotów. W kontekście swojej praktyki artystycznej Tresset wykorzystuje osiągnięcia robotyki do tworzenia autonomicznych, robotycznych urządzeń, które są sugestywnymi przedstawieniami artysty, a w pewien sposób także odzwierciedleniem jego samego. Roboty Tresseta powstają w oparciu o zaawansowane technologie, wykorzystując wyniki badań z dziedziny robotyki, widzenia komputerowego, sztucznej inteligencji i przetwarzania poznawczego (cognitive computing). Tresset od młodości czynnie interesował się programowaniem, malarstwem, rysunkiem i rzeźbą we Francji. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie biznesowych systemów komputerowych przeniósł się do Londynu, gdzie zajmował się malarstwem. W latach 1991–2003 jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i grupowych w Londynie i Paryżu. W 2003 r. Tresset utracił swoją umiejętność malowania i rysowania; od tamtej pory zajmuje się systemami komputerowymi i robotycznymi, które są w stanie symulować te działania artystyczne. W trakcie swoich badań Tresset rozpoczął studia magisterskie na kierunku informatyki w sztuce na Uniwersytecie Goldsmiths w Londynie, gdzie do 2013 r. kierował projektem Alkon II wspólnie z Prof. Frederickiem Fol Leymarie. Projekt Alkon II badał proces szkicowania z natury w oparciu o modelowanie komputerowe i robotykę. Tresset opracował także kurs robotyki kreatywnej dla studentów studiów podyplomowych na Goldsmiths w ramach programu magisterskiego na kierunku sztuk komputacyjnych. Tresset do niedawna pracował jako starszy wykładowca na Zukunftskolleg na Uniwersytecie w Konstancji (Niemcy), a aktualnie jest wizytującym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Goldsmiths w L

Austriacki informatyk i artysta multimedialny. Studiował socjologię na Uniwersytecie Wiedeńskim oraz informatykę medyczną na Uniwersytecie Technicznym w Wiedniu. Jego kariera artystyczna rozpoczęła się w 1992 roku, gdy wraz z Magnusem Wurzerem założył artystyczne stowarzyszenie SHIFZ. Stworzył wiele interaktywnych instalacji bazujących na biosygnale oraz robotycznych dzieł sztuki. Podróżował po Europie i Stanach Zjednoczonych z takimi obiektami jak „BrainWashing Machine” czy „Alan the Telepresence Robot”. W 1999 roku SHIFZ zorganizowało pierwszą edycję „Roboexotica” – festiwalu dla robotów koktajlowych, który jest uznawany za wiodący w elektronicznej kulturze koktajlowej. Christoph Veigl aktualnie pracuje i wykłada na Politechnice Wiedeńskiej na wydziale Embedded Systems. http://www.shifz.org/   

Artysta wizualny, reżyser, dziennikarz, producent filmów dokumentalnych. Od 1995 roku nieprzerwanie tworzy performanse, wideo performanse, instalacje multimedialne i interaktywne, filmy, fotografie oraz muzykę eksperymentalną. Jest autorem ponad 150 realizacji, uczestnikiem wystaw i twórcą działań autorskich. Zawodowo zajmuje się sztuką filmową i telewizyjną pracując jako reżyser i dziennikarz. Prowadzi własną firmę produkującą materiały filmowe. Od ponad 20 lat ściśle współpracuje z artystami i instytucjami kultury, dla których przygotowuje materiały multimedialne. W 2008 roku powołał do życia Fundację Sztuki Współczesnej Element, która zajmuje się m.in. filmową dokumentacją działań w obszarze sztuki. http://www.marekzygmunt.art.pl/