Twórca m.in. surrealistycznego muzycznego teatru obiektowego, opartego na ewolucyjnych meta-instrumentach i/lub wzmocnionej scenie zwanej Platformą. Muzyk improwizujący, twórca eksperymentalnych instrumentów muzycznych, kompozytor elektroakustyczny, tekstowy i dźwiękowy. Tworzył w ramach butor, teatru jester i sztuki performansu, które rozwinął na kształt audiowizualnego teatru obiektów, którego koncerty stworzone są z surrealistycznej gry lalek, zabawek, narzędzi kuchennych, materiałów oraz dziwnych i kiczowatych elementów dekoracyjnych i śmieci, znalezionych na ulicach i pchlich targach. Obiekty wnoszą swoja historię i konotacje, a także często mikroskopijny potencjał dźwiękowy na małej scenie, zrobionej z drzwiczek od szafki kuchennej, z ukrytym pod sceną mikrofonem kontaktowym, zawieszone nad stołem z klamrą jak trampolina w utopię biednego człowieka, gdzie śmieci tańcują na własnych warunkach. Johannes Bergmark jest muzykiem freelancerem w trasie, od czasu gdy ukończył edukację w 1996 z dyplomem budowniczego pianin, brał udział w ponad 600 projektach. Mieszka w Sztokholmie, gdzie działa w grupie Fylkingen, Elektronmusikstudion, Surrealistgruppen and Vetenskap och Folkbildning. http://bergmark.org/    

(ur. 1955, Lugo) – jest naukowcem i teoretykiem w dziedzinie medioznawstwa. Jego zainteresowania obejmują również powiązania między sztuką, nauką i techniką. Jest autorem licznych publikacji książkowych, artykułów i wystąpień konferencyjnych. Do jego najważniejszych prac należą Reality of the Virtual (1993), The Technological (1994) i Art and Technologies (1996). W roku 1994 założył i kierował pierwszym włoskim czasopismem online „NetMagazine”, przemianowanym później na „Magnet”, poświęconym związkom sztuki i technologii. W roku 2000 założył „Noema”, czasopismo internetowe zajmujące się powiązaniami kultury, nauki i techniki. Uczestniczył w licznych międzynarodowych konferencjach na całym świecie. Wykładał na Uniwersytecie La Sapienza w Rzymie, na uczelniach w Bolonii, Florencji i Urbino, na SUPSI w Lugano oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Carrarze i NABA w Mediolanie. Obecnie zajmuje stanowisko profesora w Akademii Sztuk Pięknych w Urbino, jest także kierownikiem naukowym studiów doktoranckich T-Node PhD Research Program, prowadzonych w Planetary Collegium, Plymouth University (Wielka Brytania).  

(ur. 1959, Montreal) – tworzy wielkoskalowe instalacje interaktywne; do tej pory skonstruował ponad 375 urządzeń i uczestniczył w ponad 70 inscenizacjach. Jego prace wystawiane były na prestiżowych imprezach, takich jak Lille 2004, EXPO 1992 i 2000, Sonambiente, ISEA, SIGGRAPH i Sonar. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, w tym pięciu wyróżnień i specjalnego wyróżnienia na festiwalu Ars Electronica, głównej nagrody konkursów VIDA 12.0 i 15.0 oraz honorowej wzmianki na Japan Media Arts Festival. Otrzymał nagrodę w kategorii Interactive Lighting na konkursie Lightforms 98 i sześć nagród za Devolution, w tym dwóch Helpmann Awards. Był profesorem mediów cyfrowych i projektowania wystaw scenografii w Hochschule für Gestaltung, instytucji akademickiej związanej z ZKM (Zentrum für Kunst und Medientechnologie) w Karlsruhe. Obecnie zajmuje stanowisko profesora w School of Art, Design and Media na Nanyang Technological University (NTU) w Singapurze. Demers doktoryzował się w dziedzinie performansu maszynowego na Plymouth University (Wielka Brytania).  

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

Niemiecka artystka nowych mediów, kuratorka  i naukowiec. Studiowała projektowanie mody, sztuki wizualne, teatr, media cyfrowe i filozofię. Pracuje na skrzyżowaniu sztuki, nauki i technologii. Od 1987 roku wraz z Wolfgangiem Straussem rozwija metody, modele i prace łączące rzeczywistość ze światem wirtualnym. Uwzana za jednego z pionierów interaktywnej sztuki mediów. Wraz z Wolfgangiem Straussem otrzymała nagrodę “Złotej Nike”, a ich prace archiwizowane są w Zentrum fur Kunst und Medientechnologie w Karlsruhe. www.fleischmann-strauss.de

urodzony w Lyonie we Francji w 1965 roku, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Marsylii (1990 r.), wykładowca Cardiff School of Art and Design w Cardiff (Wielka Brytania). W latach 1990–1999 zrealizował szereg filmów, w 1995 roku przeprowadził się do Wielkiej Brytanii, gdzie stopniowo zaczął swoje zainteresowania kierować w stronę performensu i robotyki. Od 1999 roku rozwija i prezentuje na międzynarodowych wystawach ręcznie wykonane roboty, śpiewa piosenki, prowadzi warsztaty, współpracuje przy innych projektach. Jest laureatem nagrody Nesta (National endowment for science technology and the arts), był też jednym z artystów reprezentujących Walię na Biennale w Wenecji w 2005 roku, gdzie pokazał Robotarium. Najnowsze prace artysty często obejmują domowej produkcji technologię, recykling i partycypację. Jego prace znajdują się w kolekcjach Arts Council of England oraz MUDAM w Luksemburgu.  www.zprod.org Paul mówi o swojej pracy: Interesuje mnie  ko-ewolucja ludzi i maszyn oraz rozwiązań dla alternatywnych przyszłości. Tworzę roboty i inne maszyny z myślą o wystawach i performansach, galeriach i festiwalach. Buduję również tymczasowe manufaktury i inicjuję wydarzenia, w których ludzie mogą do mnie dołączyć w tworzeniu, myśleniu i zabawie.

Urodził się w 1965 r. w Bristolu, dorastał w Leeds. W 1984 r. przeniósł się do Londynu, gdzie pracował jako robotnik budowlany, po czym rozpoczął studia licencjackie na kierunku sztuk pięknych na Goldsmiths College (1986–1989). Na drugim roku opracował i zorganizował wystawę grupową „Freeze”, której był kuratorem. Obecnie uznaje się ją za platformę, dzięki której wybił się nie tylko on, ale i całe pokolenie brytyjskich artystów. Od końca lat 80. XX w. Hirst eksperymentuje z różnymi środkami wyrazu, jak np. instalacje, rzeźby, obrazy czy rysunki, śledząc skomplikowane związki między sztuką, życiem i śmiercią. Jak sam stwierdził: „Sztuka jest o życiu, tak naprawdę nie może być o niczym innym… Nie ma nic innego”.   Za pomocą takich prac jak kultowy już rekin w formaldehydzie zatytułowany „Fizyczna niemożliwość śmierci w umyśle istoty żyjącej” (1991) czy „Na miłość boską” (2007) – platynowy odlew ludzkiej czaszki, w którym zatopiono 8 601 nieskazitelnych diamentów, Hirst analizuje i podaje w wątpliwość współczesne systemy przekonań, dochodząc przy tym do sedna wątpliwości nieodłącznie towarzyszących ludzkiej egzystencji. Damien Hirst mieszka i tworzy w Gloucester, hrabstwie Devon i Londynie.  Od 1987 r. na całym świecie zorganizowano ponad 80 indywidualnych wystaw Damiena Hirsta, a jego prace były pokazywane na ponad 260 wystawach grupowych. Najważniejsze wystawy indywidualne artysty: Qatar Museum Authority, ALRIWAQ Doha (2013–2014), Tate Modern, Londyn (2012), Palazzo Vecchio, Florencja (2010), Muzeum Oceanograficzne, Monako (2010), The Wallace Collection, Londyn (2009–2010), Galerie Rudolfinum, Praga (2009), Rijksmuseum, Amsterdam (2008), Astrup Fearnley Museet for Moderne Kunst, Oslo (2005), Museo Archeologico Nazionale, Neapol (2004).

Jest muzykiem i artystą eksperymentującym w obszarze zdegradowanych, zniszczonych urządzeń elektronicznych, transu, retro-telegrafii oraz hylozoicznej komputacji neuronalnej. W swych pracach wykorzystuje zaprojektowany i wykonany przez siebie sprzęt, odwołując się do estetyki sygnałów oraz fizyczno/materialnej natury doświadczenia. Występy Jordana przyjmują formę ekstremalnego doświadczenia, w którym główną rolę odgrywa intensywne użycie światła stroboskopowego, głośny dźwięk oraz elektryczne stymulacje skał. W swoich performansach dąży do wywoływania u odbiorców stanów przypominających trans czy halucynacje. Ryan Jordan prezentował swoje prace na całym świecie występując w instytucjach artystycznych i akademickich, podczas ważnych festiwali, ale też w przestrzeniach takich, jak squaty czy opuszczone budynki postindustrialne. Uczestniczył m.in. w festiwalach Sight + Sound (Montreal, Kanada), LACMA (Los Angeles, USA), Subtle Technologies (Toronto, Kanada), Transe(s) Symposium (Strasburg, Francja), SPILL Festival (Ipswich, Wielka Brytania), Resonant Chamber (Ryga, Łotwa), FACT (Liverpool, Wielka Brytania), Belluard Festival (Fryburg, Szwajcaria), CTM Festival (Berlin, Niemcy), Pure Data Convention (Sao Paulo, Brazylia), Pixel Festival (Bergen, Norwegia), ISEA (Istambuł, Turcja), NEXT Festival (Bratysława, Słowacja). Jordan prowadzi także projekt noise=noise czyli laboratorium badawcze i platformę koncertową, którego celem jest rozwój sieci współpracy programistów, artystów i naukowców pracujących w dziedzinie hałasu, sztuki eksperymentalnej, poszukującej i niezależnej. http://ryanjordan.org/ http://nnnnn.org.uk/    

Absolwentka etnologii i antropologii kulturowej UMK w Toruniu. W latach 2009 – 2011 prowadziła warsztaty dla dzieci i młodzieży w Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu, członkini kolektywu CoCa. Prezeska Stowarzyszenia Sztuka Cię Szuka oraz członkini Fundacji Fabryka UTU. Zawodowo zajmuje się alternatywną edukacją. http://fabrykautu.wordpress.com/   

Specjalista neurochirurg i neurotraumatolog, konsultant na Oddziale Neurochirurgii Pomorskiego Centrum Traumatologii im. M. Kopernika w Gdańsku Związany z neurochirurgią od 1998 roku, kiedy rozpoczął działalność naukową, a następnie, pozostając stypendystą Ministra Zdrowia, Studia Indywidualne w Klinice Neurochirurgii i Neurotraumatologii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Edukację kontynuował na Studiach Doktoranckich na Wydziale Lekarskim CMUJ w Krakowie (2002-2006). Podczas specjalizacji z zakresu neurochirurgii w Klinice Neurochirurgii i Neurotraumatologii CMUJ w Krakowie (2003-2010) brał udział w licznych szkoleniach podnosząc swoje kwalifikacje zawodowe (w tym w Polsce, USA, Niemczech, Francji). Odbył roczne stypendium naukowo-kliniczne z zakresu neurochirurgii czynnościowej i stereotaktycznej w Klinice Neurochirurgii Uniwersytetu w Rochester, USA. Łącząc pracę zawodową z naukową, przeprowadza miesięcznie kilkadziesiąt zabiegów operacyjnych jednocześnie uczestnicząc w licznych projektach naukowo-badawczych. Jest autorem lub współautorem blisko stu publikacji i doniesień. Jego prace z zakresu mechanizmów działania stymulacji głębokiej mózgu były nagradzane na krajowych i zagranicznych konferencjach i zostały opublikowane w czasopismach Nature Medicine i Nature Neuroscience.  

Karolina Żyniewicz  to artystka i badaczka, absolwentka Wydziału Sztuk Wizualnych Akademii Sztuk Pięknych im.Wł. Strzemińskiego w Łodzi, doktorantka w programie Nature – Culture na wydziale Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego. Realizując projekty artystyczne w laboratoriach biologicznych prowadzi jednocześnie obserwacje etnograficzne/autoetnograficzne, które stanowią bazę dla jej rozważań o roli nie ludzkich aktorów: bytów liminalnych, biofaktów, organizmów transgenicznych w tworzeniu współczesnej kultury. Jej projekty prezentowane są zarówno w ramach wystaw (np. Pokusa nieśmiertelności –Centrum Nauki Kopernik, Uporczywe upodobanie – Galeria Labirynt w Lublinie), jak i konferencji i festiwali (np. Taboo, Transgresion, Transcendance in Art&Science (Grecja, Meksyk), FEMeeting (Portugalia), Foro de Estudias Visuales (Meksyk). Istotną częścią jej praktyki stanowi pisanie tekstów, które umożliwiają prezentację performatywnego procesu tworzenia projektów art&science (Art&science –Autoetnografia artystki realizującej projekty w laboratoriach biologicznych, ,,Kultura i społeczeństwo’’, Ciało w świecie post-natury – byty liminalne. Projekt safe suicide, ,,Cięcie ciał-ruchome obrazy’’). Karolina Żyniewicz podkreśla w swojej pracy epistemiczny i dydaktyczny wymiar sztuki. W latach 2016-2018 współpracowała z działami edukacji Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, zebrane doświadczenia wykorzystuje w warsztatach prowadzonych wokół własnych projektów.   www.karolinazyniewicz.com

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

(ur. 1965, Rosja) to interdyscyplinarny artysta i filmowiec, a także jeden z czołowych przedstawicieli moskiewskiego akcjonizmu – radykalnego fenomenu, który pojawił się na moskiewskiej scenie performansu w latach 90. XX w. Był członkiem legendarnych moskiewskich grup zajmujących się performance artem, takich jak „Wywłaszczenie z terytorium sztuki” oraz NECEZIUDIK. W 1995 r. Mavromatti założył niezależny związek filmowy SUPERNOVA, który stał się twierdzą radykalnego moskiewskiego kina. Za swoje krytyczne prace i filmy (np. słynny performans „Nie wier’ glazam” – „nie wierz swoim oczom”) Mavromatti został w 2000 r. postawiony przed sądem, a jego archiwum artystyczne i filmowe zostało skonfiskowane. W konsekwencji większość jego wczesnych prac została zniszczona lub można je obejrzeć tylko na kasetach VHS. Mavromatti wyjechał z kraju w 2000 r. i od tamtej pory mieszka w Bułgarii i Nowym Jorku.   W Bułgarii Rossa i Mavromatti założyli kolektyw artystyczny ULTRAFUTURO – międzynarodową grupę artystów zaangażowanych w kwestie technologii i nauki oraz ich implikacje dla społeczeństwa. Ich prace były prezentowane m.in. na Biennale Sztuki Elektronicznej (BEAP) w Perth, a także w Fundacji Sztuki i Technologii Kreatywnych (FACT) w Liverpoolu i Stowarzyszeniu na rzecz Sztuki i Technologii (SAT) w Montrealu.  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Artysta dźwięku, teoretyk kultury i mediów. Od początku lat 90. uczestniczył w scenie muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współzałożyciel licznych projektów muzycznych (m.in. Spear, Ben Zen, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, Nonstate). Tworzy performansy audiowizualne, instalacje oraz filmy wideo. W swych solowych performansach dokonuje krytycznej eksploracji przestrzeni liminalnej pomiędzy fizyczną, biologiczną aktywnością ciała a niewidzialną sferą fal elektromagnetyczną generowanych przez urządzenia bezprzewodowe, tworzących wielopłaszczyznowe relacje w obrębie przestrzeni hybrydycznej. Wykorzystuje specjalnie zaprojektowane oraz zmodyfikowane instrumenty oraz urządzenia elektroniczne cyfrowe i analogowe. Ożóg jest autorem licznych tekstów teoretycznych dotyczących estetyki nowych mediów, sztuki krytycznej, filmu awangardowego, wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego zainteresowania naukowe obejmują studia nad nadzorem, problematykę społeczeństwa sieci, media taktyczne, sztukę biologiczną oraz posthumanizm. Pracuje w Zakładzie Mediów Elektronicznych Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1998-2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt wydającą eksperymentalną muzykę elektroniczną i elektroakustyczną. Wśród artystów, których płyty ukazały się nakładem Ignis są m.in.: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA and Spear. Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy – 3 edycje multimedialnej wystawy “Die Kunst Ist Toth”, koncerty Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens i wiele innych. W latach 2005-2009 był kuratorem programu „Poza horyzont” (muzyka eksperymentalna, nowe media). 

Profesor na Wydziale Sztuki i Technologii Uniwersytetu w Plymouth, gdzie zwołuje zebrania grupy badawczej Transtechnology. Jest także redaktorem naczelnym „Leonardo Reviews”. Doktorat obronił na Uniwersytecie w Amsterdamie (Wczesne kino i świat obrazów technologicznych). Jest współautorem dwóch książek na temat mediów audio-wizualnych i świadomości. Opublikował ponad 80 artykułów na temat historii kina oraz technologii cyfrowej w najważniejszych pismach naukowych. Od kwietnia 2010 roku przewodzi dużemu projektowi badawczemu finansowanemu poprzez HERA i skupiającemu się na kreatywnej wymianie pomiędzy eksperymentalnymi i komercyjnymi filmowcami. http://www.trans-techresearch.net

Czeski artysta dźwiękowy, muzyk. Studiował muzykologię na Uniwersytecie Karola i kompozycję w Akademii Sztuk Muzycznych (AMU) w Pradze, gdzie w roku 2005 uzyskał stopień doktora. Od 2006 roku jest adiunktem i prowadzi pracownię Teorii muzyki elektroakustycznej oraz klasę Kompozycji. Michał Rataj działa również jako producent sztuki radiowej w Czeskim Radiu. Jest kuratorem programu Radioatelier oraz programu i strony rAdioCUSTICA. www.michalrataj.com    

Elektroakustyczny improwizator, autor soundartowych projektów, perkusista. W jego pracy kluczowe pojęcia to noise i soundscape. Interesują go poszukiwania w sferze perkusji oraz live electronic, muzyka improwizowana i elektroakustyczna, komponuje przy użyciu komputera, tworzy instalacje dźwiękowe i interaktywne. Organizuje prezentacje i wykłady poświęcone muzyce współczesnej i sztuce dźwięku, prowadzi warsztaty. www.arszyn.com  

Artystka mediów i profesor na Wydziale Projktowania Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles oraz dyrektorem centrum Art|Sci w School of the Arts oraz California Nanosystems Institute (CNSI). Obecnie jest takźe profesorem wizytującym  dyrektorem badań w Parsons Art, Media + Technology w New School for Design w Nowym Jorku, a także badaczem w IMeRA -  L’Institut Méditerranéen de Recherches Avancées w Marsylii. Vesna pełni funkcję Artist in Residence przy Instytucie Zaawansowanych Badań Uniwersytetu w Bristolu. Jej pracę można określić jako eksperymentalne, twórcze poszukiwania rozciągające się pomiędzy dyscyplinami i technologiami. Swoimi  instalacjami bada jaki wpływ technologie wywierają na nasze zbiorowe zachowania i jak percepcja toźsamości zmienia się w zależności od innowacji naukowych. Victoria obroniła doktorat na Uniwersytecie Walijskim pokazywała swoje prace na przeszło dwudziestu wystawach indywidualnych i ponad siedemdziesięciu zbiorowych. Jej pracom powięcone są rozdziały wielu książek, sama jest autorką przeszło dwudziestu artykułów publikowanych w pismach. W ciągu ostatniej dekady wystąpiła ponad 100 razy z odczytami. Jej najnowsze instalacje Blue Morphe, Mood Swings oraz Walter Bowls, podnoszą problem naszej relacji z systemami naturalnymi. Inne ważne jej prace to Bodeies INCorporated, Datamining Bodies, nOtime oraz Cellular Trans_Action. Vesna jest redaktorem “Al & Society” na Amerykę Północną, a w 2007 roku opublikowała książkę Database Aesthetics : Art inthe age of Information Overflow, wydaną przez Minnesota Press. Niedawno ukazała się nowa ksiąźka pod jej redakcją (wraz z Christiane Paul i Margot Lovejoy) pod tytułem Context Providers: Conditions of Meaning in Media Arts (Intellect Press, 2011).   www.victoriavesna.com  

Ukończył malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, gdzie w roku 2011 uzyskał tytuł doktora sztuk pięknych. Zajmuje się sztuką dźwiękową, rysunkiem, projektami radiowymi, instalacją. Gra w zespołach Gówno, Samorządowcy, Nagrobki. adamwitkowski.com    

Artysta wizualny, reżyser, dziennikarz, producent filmów dokumentalnych. Od 1995 roku nieprzerwanie tworzy performanse, wideo performanse, instalacje multimedialne i interaktywne, filmy, fotografie oraz muzykę eksperymentalną. Jest autorem ponad 150 realizacji, uczestnikiem wystaw i twórcą działań autorskich. Zawodowo zajmuje się sztuką filmową i telewizyjną pracując jako reżyser i dziennikarz. Prowadzi własną firmę produkującą materiały filmowe. Od ponad 20 lat ściśle współpracuje z artystami i instytucjami kultury, dla których przygotowuje materiały multimedialne. W 2008 roku powołał do życia Fundację Sztuki Współczesnej Element, która zajmuje się m.in. filmową dokumentacją działań w obszarze sztuki. http://www.marekzygmunt.art.pl/