Karierę twórcy obiektów kinetycznych wykorzystujących silniki, elektronikę, czujniki i komputery Jim Bond rozpoczął w 1991 roku – jeszcze jako student uniwersytetu Middlesex w Londynie – u boku inżyniera i autora komiksów Tima Hunkina oraz Jima Whitinga, rzeźbiarza robotycznego. Jest laureatem nagrody JD Fergussona (2005 r.), dzięki której zrealizował wystawę Sound bites & the Untuned Eye, która była pokazywana między innymi w Kinetica Museum w Londynie w 2007 roku. Często pracuje na zlecenie. W 2010 roku stworzył instalację Anamorphic Man – trójwymiarowe złudzenie optyczne ukazujące postać ludzką zawieszoną w przestrzeni. Pełni funkcję wizytującego wykładowcy na uniwersytecie Nottingham od 2007 roku, a także współpracuje z IOU przy dużych, interaktywnych instalacjach dźwiękowych i kinetycznych, w tym Airborne (2010), Volatile Light (2011) i Fulcrum (2013). http://www.jimbond.co.uk/  

Główny programista Fundacji Nowoczesna Polska i biblioteki internetowej WolneLektury.pl. Uczestnik ruchów Wolnego Oprogramowania i Wolnej Kultury. Autor Leśmianatora – automatycznego poety, którym, jak wyczytał w piśmie literackim, „wytyczył nowe kierunki w rozwoju gatunku” – później organizator konkursu automatycznej poezji „Turniej Elektrybałtów”. Autor strony StrataKazika.pl, bloger, uczestnik i obserwator debaty o prawie autorskim i monopolach intelektualnych. http://wolnelektury.pl/lesmianator/   

Artysta zajmujący się nowymi mediami i sztuką dźwięku. Performer i nauczyciel akademicki. Urodził się we Włoszech, aktualnie mieszka i pracuje w Londynie.   Łącząc w swej twórczości badania nad biomediami, muzykę, teatr, performans, społecznościowe praktyki partycypacyjne (open source) i kodowanie subwersyjne, Donnarumma poszukuje relacji pomiędzy twórczością krytyczną i humanistycznym podejściem do technologii. Jego biofizycznych system Xth Sense zdobył pierwszą nagrodę w konkursie na nowatorskie instrumenty muzyczne Margaret Guthman Musical Instrument Competition i został uznany w 2012 roku za najbardziej innowacyjny instrument muzyczny przez Georgia Tech Center for Music Technology w USA.    Donnarumma występował i wykładał w 40 krajach, w tym w USA i Południowej Ameryce, Europie, Indiach, Chinach, Korei Południowej i Australii. Jego prace były prezentowane na wielu międzynarodowych festiwalach sztuki nowych mediów (ISEA, Venice Biennale, Biennale WRO), festiwalach muzycznych (FILE, Sonorities, Némo, Mapping, Piksel, Re-New, Laboral, EMAF) i znaczących konferencjach naukowych (NIME, ICMC, Pure Data Convention, Linux Audio Conference@Stanford CCRMA, SICMF).   Projekty Donnarummy zyskały szerokie zainteresowanie mediów, były przedstawiane i recenzowane w mediach takich, jak: BBC, Reuters, Wired, Create Digital Music, We Make Money Not Art, Rhizome, Weave, Digicult. Donnarumma był rezydentem znaczących instytucji artystycznych, takich jak: Inspace (UK) oraz National School of Theatre and Contemporary Dance (Dania). Jego prace były finansowane przez Komisję Europejską, British Council, Creative Scotland, New Media Scotland, and the Danish Arts Council.   Aktualnie pracuje i przygotowuje rozprawę doktorską pod kierunkiem prof. Atau Tanaki w Embodied Audio Visual Interaction (EAVI) Research Group, Goldsmiths, Unive

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

Niemieccy artyści i naukowcy, uchodzą za pionierów interaktywnej sztuki mediów.   Od samego początku swojej artystyczno-naukowej działalności posługują się komputerem jako narzędziem i jako medium. Ich eksperymentalne badania koncentrują się na interaktywności w sztuce i szeroko rozumianej nauce oraz na poszerzonej i sieciowej przestrzeni rozumianej jako interfejs. Uczyć się nowego ze starego - to jedna z metod pracy z nowymi mediami, którą opracowali na własny użytek. Ich koncepcje dotyczące wizualizacji informacji oraz skomputeryzowane modele nawigacji i dialogu kształtują już od dwudziestu lat rozwój nowej kultury technicznej w odniesieniu do interaktywności.   Twórczość Moniki Fleischmann i Wolfganga Straussa została uhonorowana nagrodą „Złotej Nike” czyli Prix Ars Electronica oraz wieloma innymi wyróżnieniami i jest archiwizowana w ZKM | Zentrum für Kunst und Medientechnologie w Karlsruhe.   Monika Fleischmann i Wolfgang Strauss są nie tylko twórcami dzieł sztuki, zaś swoje prace prezentują nie tylko w muzeach, ale także podczas konferencji naukowych. Jako artyści sztuki mediów pojmują laboratorium badawcze jako przestrzeń sztuki, nauki i percepcji. Wykorzystują je do badań nad estetyką mediów jak również do produkcji artystycznej.    W 2011 roku artyści wzięli udział w Międzynarodowej Konferencja Art Line: W stronę trzeciej kultury. Koegzystencja sztuki, nauki i technologii, organizowanej przez Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia. Ponadto, w tym samym roku, w CSW Łaźnia odbyła się wystawa artystów pt. Performing Data, obejmująca prace powstające od wczesnych lat dziewięćdziesiątych. Ekspozycja przedstawiała praktykę artystyczną Media Arts Research Studies (MARS), zainicjowaną przez artystów i kontynuowaną po dziś d

(ur. 1975, Omsk) jest naukowcem, teoretykiem sztuki i kuratorem. Doktoryzował się na Państwowym Uniwersytecie w Tomsku, gdzie w roku 2002 otrzymał stopień kandydata nauk (pol. doktor), a w roku 2013 tytuł doktora nauk (pol. doktor habilitowany). Jego badania skupiają się na kulturowej dynamice w warunkach rozwoju technologicznego (w którym kultura cyfrowa przechodzi w kulturę sztucznego życia) oraz na analizie historii / estetyki praktyk twórczych czerpiących z techniki. Galkin jest autorem licznych artykułów na temat historii i teorii kultury cyfrowej; opublikował również monografię Digital Culture: Shift to Artificial Life (Tomsk University Press, 2013). Prowadził badania na George Washington University (USA) i Lancaster University (Wielka Brytania). Wygłaszał również wykłady i przedstawiał prezentacje na międzynarodowych konferencjach, takich jak NeoLife 2015 (Perth), EdCrunch 2015 (Moskwa), TEDx Tomsk (2013). Aktualnie pełni funkcję profesora w Instytucie Sztuki i Kultury oraz w Centrum PAST Narodowego Badawczego Uniwersytetu Tomskiego (Tomsk, Rosja).  

(ur. 1969, Schwerte) – jest kuratorem, pisarzem i teoretykiem mediów. Pracownik naukowy Wydziału Sztuki i Studiów Kulturowych oraz Muzeum Medycyny (Medicinsk Museion) Uniwersytetu Kopenhaskiego, a także współpracownik naukowy Wydziału Sztuki, Historii Sztuki i Wzornictwa na Michigan State University. Był kuratorem między innymi wystaw: L’Art Biotech (Nantes, 2003), Still, Living (Perth, 2007), sk-interfaces (Liverpool, 2008/Luksemburg, 2009), Article Biennale (Stavanger, 2008), Transbiotics (Ryga, 2010), Fingerprints... (Berlin, 2011/Monachium, 2012), Synth-ethic (Wiedeń, 2011), assemble | standard | minimal (Berlin, 2015), SO 3 (Belfort, 2015), Wetware (Los Angeles, 2016). Hauser zasiada w jury międzynarodowych konkursów i festiwali Ars Electronica, Transitio i Vida oraz jest członkiem wielu fundacji naukowych. Jest także współzałożycielem i współpracownikiem europejskiego kulturalnego kanału telewizyjnego ARTE oraz autorem licznych reportaży i audycji radiowych.  

występuje także pod pseudonimem Biosphere – norweski muzyk tworzący w stylu ambient oraz muzykę elektroniczną. Pochodzi z Tromsø, 400 kilometrów na północ od koła polarnego, co wyjaśnia arktyczne dźwięki w jego muzyce. Pseudonim Biosphere pochodzi od nazwy stacji Biosphere 2 Space Station Project.

Autor zdjęć i operator filmowy. Ukończył Realizację Obrazu Filmowego, Telewizyjnego i Fotografię na Wydziale Radia i Telewizji na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Pracował przy filmach dokumentalnych, m.in. „Dziennik pokładowy”, „Imieniny”, filmach fabularnych „Moje miasto” i „Wyjazd integracyjny” oraz serialach dokumentalnych TVN „Jarmark Europa”,  „Bitwa o Anglię” oraz serialach TVP „Na dobre i na złe”, „Wszystko przed nami”. Za zdjęcia do filmu „Erratum” otrzymał nominacje do nagród Złote Kaczki i Camerimage.

Urodzony w Izraelu artysta wizualny i rzeźbiarz, od 1974 roku żyje i pracuje w Paryżu. Zdobywca nagrody Sandberg Prize (1980) przyznawanej przes Israel Museum w Jerozolimie.  Od początku działalności artystycznej (1967) aż do dziś kwestionuje pojęcie „mózgu”. Jego pierwsze dzieło, zatytułowane „Floor Mop Brain”, zostało wykonane w 1969 z mopa podłogowego ułożonego w kształt przypominający ten organ. Inne prace o mózgu z lat 70. i następnych korzystały z szerokiego spektrum mediów: Brain drawings, rysunki do Brain projects, performanse, zdjęcia, rzeźby, instalacje. Brain drawings to mentalne rysunki, w których artysta kwestionował potencjał ludzkiego mózgu. Performanse z 1975 badały możliwości i granice mózgu. Zdjęcia z wystawy „Sztuka gotowania (mózgi i omlety)” z tego samego roku dotyczyły relacji jedzenia i umysłu (mózgu).   W ostatnich latach Laury odbył spotkania z badaczami mózgu, prowadzące do debaty nad aktualnym stanem wiedzy. Ta wymiana pomogła artyście rozwinąć koncepcję instalacji „Mózg (Laboratorium)”, w której skład weszły sieć neuronowa (z lampką elektryczną), szklane przyrządy laboratoryjne czy filmy dokumentujące próby laboratoryjne.   Za ideowe centrum instalacji można uznać zjawisko „Eureka”, kiedy to mózg „wpada” na wyjątkową ideę, zmieniającą bieg długotrwale prowadzonych badań. Projekt „Mózg (Laboratorium)” będzie kontynuowany w związku z rozwojem zaawansowanych badań nad ludzkim mózgiem.  

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

(ur. 1965, Rosja) to interdyscyplinarny artysta i filmowiec, a także jeden z czołowych przedstawicieli moskiewskiego akcjonizmu – radykalnego fenomenu, który pojawił się na moskiewskiej scenie performansu w latach 90. XX w. Był członkiem legendarnych moskiewskich grup zajmujących się performance artem, takich jak „Wywłaszczenie z terytorium sztuki” oraz NECEZIUDIK. W 1995 r. Mavromatti założył niezależny związek filmowy SUPERNOVA, który stał się twierdzą radykalnego moskiewskiego kina. Za swoje krytyczne prace i filmy (np. słynny performans „Nie wier’ glazam” – „nie wierz swoim oczom”) Mavromatti został w 2000 r. postawiony przed sądem, a jego archiwum artystyczne i filmowe zostało skonfiskowane. W konsekwencji większość jego wczesnych prac została zniszczona lub można je obejrzeć tylko na kasetach VHS. Mavromatti wyjechał z kraju w 2000 r. i od tamtej pory mieszka w Bułgarii i Nowym Jorku.   W Bułgarii Rossa i Mavromatti założyli kolektyw artystyczny ULTRAFUTURO – międzynarodową grupę artystów zaangażowanych w kwestie technologii i nauki oraz ich implikacje dla społeczeństwa. Ich prace były prezentowane m.in. na Biennale Sztuki Elektronicznej (BEAP) w Perth, a także w Fundacji Sztuki i Technologii Kreatywnych (FACT) w Liverpoolu i Stowarzyszeniu na rzecz Sztuki i Technologii (SAT) w Montrealu.  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Artysta dźwięku, teoretyk kultury i mediów. Od początku lat 90. uczestniczył w scenie muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współzałożyciel licznych projektów muzycznych (m.in. Spear, Ben Zen, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, Nonstate). Tworzy performansy audiowizualne, instalacje oraz filmy wideo. W swych solowych performansach dokonuje krytycznej eksploracji przestrzeni liminalnej pomiędzy fizyczną, biologiczną aktywnością ciała a niewidzialną sferą fal elektromagnetyczną generowanych przez urządzenia bezprzewodowe, tworzących wielopłaszczyznowe relacje w obrębie przestrzeni hybrydycznej. Wykorzystuje specjalnie zaprojektowane oraz zmodyfikowane instrumenty oraz urządzenia elektroniczne cyfrowe i analogowe. Ożóg jest autorem licznych tekstów teoretycznych dotyczących estetyki nowych mediów, sztuki krytycznej, filmu awangardowego, wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego zainteresowania naukowe obejmują studia nad nadzorem, problematykę społeczeństwa sieci, media taktyczne, sztukę biologiczną oraz posthumanizm. Pracuje w Zakładzie Mediów Elektronicznych Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1998-2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt wydającą eksperymentalną muzykę elektroniczną i elektroakustyczną. Wśród artystów, których płyty ukazały się nakładem Ignis są m.in.: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA and Spear. Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy – 3 edycje multimedialnej wystawy “Die Kunst Ist Toth”, koncerty Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens i wiele innych. W latach 2005-2009 był kuratorem programu „Poza horyzont” (muzyka eksperymentalna, nowe media). 

Artystka dźwiękowa, performerka. Studiowała sztukę dźwięku na University of The Arts w Londynie. Uczestniczyła w Laboratorium Głosu Olgi Szwajgier oraz licznych warsztatach prowadzonych m.in. przez Meredith Monk. Jest zaangażowana w ruch muzyki eksperymentalnej Muzykoterapia w Krakowie. W swoich działaniach koncentruje się na możliwości rozwoju, większej świadomości oraz redukcji hałasu w przestrzeni miejskiej. W sierpniu 2012 r. opublikowała swój debiutancki album „Hoarse Whisper”. Jej ostatnie projekty to warsztaty field recordingu „Łowcy Dźwięków” w Teatrze Łaźnia Nowa w Krakowie oraz ścieżka dźwiękowa do choreografii „A Hint of Wasabi” dla Adugna Dance Company w Playmouth, we współpracy z kompozytorem Jamiem Hamiltonem oraz instalacje na festiwalach AudioArt (Kraków, 2012) oraz Spor Festival (Aarhus, Dania 2013) oraz na Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie. Poznańska studiuje obecnie dźwięk na Uniwersytecie Artystycznym w Berlinie. Mieszka w Krakowie, Berlinie i Londynie. www.martynapoznanska.com  

Krytyk sztuki, redaktorka i organizatorka wystaw. Urodziła się w Polsce, ale od kilkudziesięciu lat mieszka w Londynie. Była zastępcą dyrektora ICA (Instytut Sztuki Współczesnej) w Londynie w latach 1963-71 oraz dyrektorem galerii sztuki Whitechapel w latach 1974-76. W szczególności interesuje się związkami pomiędzy sztuką i technologią oraz sztuką i historią idei. Niektóre z jej najważniejszych wystaw, takie jak „Between Poetry and Painting” (1965) czy „Cybernetic Serendipity” (1968) poświęcone były właśnie powiązaniom pomiędzy rozmaitymi dziedzinami. Główną ideą wystawy „Cybernetic Serendipity” było zbadanie roli cybernetyki w sztuce współczesnej. Jest autorką kilku publikacji, w tym „The Computer in Art” (1971), „Robots – Fact, Fiction and Prediction” (1978) oraz redaktorką „Cybernetics, Art and Ideas” (1971). Pracowała także nad wizualizacją matematyki – projektem zatytułowanym „Fantasia Mathematica”. Była jednym z dyrektorów biennale ARTEC (poświęconych sztuce i technologii) w Japonii w latach 1989-98. W 1988 roku zorganizowała wystawę w Tokyo Metropolitan Museum of Photography zatytułowaną „Electronically Yours”, poświęconą sztuce portretu elektronicznego. Od 1988 roku opiekuje się archiwum Themersonów – archiwum pisarza i artystki, których awangardowa oficyna wydawnicza Gaberbocchus Press w 1957 roku uruchomiła specjalną przestrzeń dla artystów zainteresowanych nauką oraz naukowców zainteresowanych sztuką. Obecnie Jasia Reichardt kontynuuje swoje poszukiwania w dziedzinie powiązań sztuki i nauki.

Ukończyła studia teorii muzyki na Akademii Muzycznej w Krakowie. Doświadczenia zbierała podczas zajęć z zakresu kompozycji komputerowej w Studio Muzyki Elektroakustycznej (pod kierunkiem prof. Marka Chołoniewskiego) i tworzenia form multimedialnych w Pracowni Intermedialnej Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jest autorką muzyki do form filmowych m.in. „Żółtodzióbstwo”(2002), „Kotlet” (2005), jak również instalacji dźwiękowej „Choroba morska” (2002). Z Zorką Wollny współpracuje od 2004 roku, między innymi przy projektach „Koncert na Wysokie Obcasy” (2004), „Concert for Landesmuseum” (2005) „Music from the White Cube” (2010), „Słopiewnie” (2010), „Przesilenie letnie” (2010), „Songs of the Sublime” (2011).

Francuski artysta i naukowiec, który zajmuje się działalnością artystyczną człowieka, sztuczną kreatywnością (computational creativity) i naszym stosunkiem do maszyn, w szczególności robotów. W kontekście swojej praktyki artystycznej Tresset wykorzystuje osiągnięcia robotyki do tworzenia autonomicznych, robotycznych urządzeń, które są sugestywnymi przedstawieniami artysty, a w pewien sposób także odzwierciedleniem jego samego. Roboty Tresseta powstają w oparciu o zaawansowane technologie, wykorzystując wyniki badań z dziedziny robotyki, widzenia komputerowego, sztucznej inteligencji i przetwarzania poznawczego (cognitive computing). Tresset od młodości czynnie interesował się programowaniem, malarstwem, rysunkiem i rzeźbą we Francji. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie biznesowych systemów komputerowych przeniósł się do Londynu, gdzie zajmował się malarstwem. W latach 1991–2003 jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i grupowych w Londynie i Paryżu. W 2003 r. Tresset utracił swoją umiejętność malowania i rysowania; od tamtej pory zajmuje się systemami komputerowymi i robotycznymi, które są w stanie symulować te działania artystyczne. W trakcie swoich badań Tresset rozpoczął studia magisterskie na kierunku informatyki w sztuce na Uniwersytecie Goldsmiths w Londynie, gdzie do 2013 r. kierował projektem Alkon II wspólnie z Prof. Frederickiem Fol Leymarie. Projekt Alkon II badał proces szkicowania z natury w oparciu o modelowanie komputerowe i robotykę. Tresset opracował także kurs robotyki kreatywnej dla studentów studiów podyplomowych na Goldsmiths w ramach programu magisterskiego na kierunku sztuk komputacyjnych. Tresset do niedawna pracował jako starszy wykładowca na Zukunftskolleg na Uniwersytecie w Konstancji (Niemcy), a aktualnie jest wizytującym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Goldsmiths w L

Kanadyjski artysta zamieszkały w Montrealu. Zajmuje się sztuką robotyczną od 1992 roku. W swoich instalacjach i performansach wykorzystuje robotykę i techniki śledzenia ruchu, a także dźwięk, światło, wideo i procesy cybernetyczne. Prowadzi badania nad tworzeniem sztucznego życia i technologiami Agent, wykorzystując artystyczną pracę opartą na estetyce sztucznych zachowań.  Równolegle do swej pracy artystycznej Bill Vorn wykłada nowe media na Uniwersytecie Concordia w Montrealu, związany jest z działającym tam Artificial Life Art Lab oraz kieruje robotyką w Hexagram. W roku 2001 uzyskał tytuł doktora za rozprawę Artificial Life as Media. Jego prace były prezentowane podczas licznych międzynarodowych wydarzeń, w tym Ars Electronica, ISEA, DEAF, Sonar, Art Futura, EMAF oraz Artec. Laureat nagrody Vida 2.0 (1999, Madryt), Leprecon Award for Interactivity (1998, Nowy Jork), Prix Ars Electronica Distinction (1996, Linz) oraz International Digital Media Award (1996, Toronto). Współpracował z wieloma kanadyjskimi artystami (m.in. Edouardem Lockiem, Robertem Lepage, Gilles’em Maheu, L.-P. Demersem oraz Istvanem Kantorem). Wraz z Tracym Howe’em powołał do życia w 1981 roku elektro-popowy zespoł Rational Youth. Wystawa Vorna pt. Histeryczne maszyny, odbyła się w 2014 roku w Centrum Sztku Współczesnej Łaźnia. Zaprezentowane histeryczne maszyny stanowiły doskonały przykład twórczości artysty. Każda z nich była aluminiową, ośmionożną formą zwisającą z sufitu, przypominającą kształtem ogromnego pająka. Roboty zaopatrzone w kilka systemów: sensoryczny, motoryczny i kontrolny, które wspólnie odgrywały rolę autonomicznego układu nerwowego. Sensory pozwalały maszynom odkryć obecność widzów w przestrzeni wystawienniczej a to, w dalszej kolejności, prowadziło je do podjęcia wobec nich różnych działań. billvorn.conc

Ukończył malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, gdzie w roku 2011 uzyskał tytuł doktora sztuk pięknych. Zajmuje się sztuką dźwiękową, rysunkiem, projektami radiowymi, instalacją. Gra w zespołach Gówno, Samorządowcy, Nagrobki. adamwitkowski.com    

Artysta wizualny, reżyser, dziennikarz, producent filmów dokumentalnych. Od 1995 roku nieprzerwanie tworzy performanse, wideo performanse, instalacje multimedialne i interaktywne, filmy, fotografie oraz muzykę eksperymentalną. Jest autorem ponad 150 realizacji, uczestnikiem wystaw i twórcą działań autorskich. Zawodowo zajmuje się sztuką filmową i telewizyjną pracując jako reżyser i dziennikarz. Prowadzi własną firmę produkującą materiały filmowe. Od ponad 20 lat ściśle współpracuje z artystami i instytucjami kultury, dla których przygotowuje materiały multimedialne. W 2008 roku powołał do życia Fundację Sztuki Współczesnej Element, która zajmuje się m.in. filmową dokumentacją działań w obszarze sztuki. http://www.marekzygmunt.art.pl/