Artysta i naukowiec, który mieszka i pracuje w Perth. Jest jednym z głównych naukowców SymbioticA – laboratorium artystycznego działającego w ramach Uniwersytetu Australii Zachodniej, zajmującego się badaniem i nauczaniem nauk przyrodniczych oraz ich praktycznym zastosowaniem.  Ben-Ary cieszy się międzynarodowym uznaniem jako istotny artysta i innowator działający na pograniczu nauki i sztuki mediów. Specjalizuje się w pracach biotechnologicznych, które mają wzbogacić nasze rozumienie tego, co oznacza bycie żywym. Prace Ben-Ary’ego były pokazywane na całym świecie na prestiżowych wystawach i festiwalach: od Narodowego Muzeum Sztuki w Pekinie po Biennale w Sao Paulo czy Biennale w Moskwie. Jego prace mogą też być oglądane w stałej kolekcji Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku (MoMA). W 2009 r. jego praca Silent Barrage otrzymała honorowe wyróżnienie w Prix Ars Electronica (Austria), a także zdobyła nagrodę w konkursie VIDA – ważnym międzynarodowym konkursie dotyczącym sztuki i sztucznego życia. Główne obszary badań Ben-Ary’ego to cybernetyka, biorobotyka i kulturowy wyraz biotechnologii. Jego prace badają technologiczne aspekty dzisiejszej kultury i ponownego wykorzystania biologicznych materiałów i technologii, wykorzystując zwykle ruch, rozwój i duże, zmienne i różnorodne zbiory danych (big data).   http://www.synapse.net.au/people/guy_ben-ary   http://en.wikipedia.org/wiki/Guy_Ben-Ari  

(ur. 1955, Lugo) – jest naukowcem i teoretykiem w dziedzinie medioznawstwa. Jego zainteresowania obejmują również powiązania między sztuką, nauką i techniką. Jest autorem licznych publikacji książkowych, artykułów i wystąpień konferencyjnych. Do jego najważniejszych prac należą Reality of the Virtual (1993), The Technological (1994) i Art and Technologies (1996). W roku 1994 założył i kierował pierwszym włoskim czasopismem online „NetMagazine”, przemianowanym później na „Magnet”, poświęconym związkom sztuki i technologii. W roku 2000 założył „Noema”, czasopismo internetowe zajmujące się powiązaniami kultury, nauki i techniki. Uczestniczył w licznych międzynarodowych konferencjach na całym świecie. Wykładał na Uniwersytecie La Sapienza w Rzymie, na uczelniach w Bolonii, Florencji i Urbino, na SUPSI w Lugano oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Carrarze i NABA w Mediolanie. Obecnie zajmuje stanowisko profesora w Akademii Sztuk Pięknych w Urbino, jest także kierownikiem naukowym studiów doktoranckich T-Node PhD Research Program, prowadzonych w Planetary Collegium, Plymouth University (Wielka Brytania).  

(ur. 1959, Montreal) – tworzy wielkoskalowe instalacje interaktywne; do tej pory skonstruował ponad 375 urządzeń i uczestniczył w ponad 70 inscenizacjach. Jego prace wystawiane były na prestiżowych imprezach, takich jak Lille 2004, EXPO 1992 i 2000, Sonambiente, ISEA, SIGGRAPH i Sonar. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, w tym pięciu wyróżnień i specjalnego wyróżnienia na festiwalu Ars Electronica, głównej nagrody konkursów VIDA 12.0 i 15.0 oraz honorowej wzmianki na Japan Media Arts Festival. Otrzymał nagrodę w kategorii Interactive Lighting na konkursie Lightforms 98 i sześć nagród za Devolution, w tym dwóch Helpmann Awards. Był profesorem mediów cyfrowych i projektowania wystaw scenografii w Hochschule für Gestaltung, instytucji akademickiej związanej z ZKM (Zentrum für Kunst und Medientechnologie) w Karlsruhe. Obecnie zajmuje stanowisko profesora w School of Art, Design and Media na Nanyang Technological University (NTU) w Singapurze. Demers doktoryzował się w dziedzinie performansu maszynowego na Plymouth University (Wielka Brytania).  

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

Niemieccy artyści i naukowcy, uchodzą za pionierów interaktywnej sztuki mediów.   Od samego początku swojej artystyczno-naukowej działalności posługują się komputerem jako narzędziem i jako medium. Ich eksperymentalne badania koncentrują się na interaktywności w sztuce i szeroko rozumianej nauce oraz na poszerzonej i sieciowej przestrzeni rozumianej jako interfejs. Uczyć się nowego ze starego - to jedna z metod pracy z nowymi mediami, którą opracowali na własny użytek. Ich koncepcje dotyczące wizualizacji informacji oraz skomputeryzowane modele nawigacji i dialogu kształtują już od dwudziestu lat rozwój nowej kultury technicznej w odniesieniu do interaktywności.   Twórczość Moniki Fleischmann i Wolfganga Straussa została uhonorowana nagrodą „Złotej Nike” czyli Prix Ars Electronica oraz wieloma innymi wyróżnieniami i jest archiwizowana w ZKM | Zentrum für Kunst und Medientechnologie w Karlsruhe.   Monika Fleischmann i Wolfgang Strauss są nie tylko twórcami dzieł sztuki, zaś swoje prace prezentują nie tylko w muzeach, ale także podczas konferencji naukowych. Jako artyści sztuki mediów pojmują laboratorium badawcze jako przestrzeń sztuki, nauki i percepcji. Wykorzystują je do badań nad estetyką mediów jak również do produkcji artystycznej.    W 2011 roku artyści wzięli udział w Międzynarodowej Konferencja Art Line: W stronę trzeciej kultury. Koegzystencja sztuki, nauki i technologii, organizowanej przez Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia. Ponadto, w tym samym roku, w CSW Łaźnia odbyła się wystawa artystów pt. Performing Data, obejmująca prace powstające od wczesnych lat dziewięćdziesiątych. Ekspozycja przedstawiała praktykę artystyczną Media Arts Research Studies (MARS), zainicjowaną przez artystów i kontynuowaną po dziś d

twórca intermedialny, który od wczesnych lat 90’ pracuje jako artysta oraz koordynator projektów kulturalnych łączący w swoich pracach field recording, rzeźbę kinetyczną, kompozycje elektroakustyczne, performans, percepcję przestrzenną i akustykę. W ostatnich latach Grzinich przeprowadził wiele warsztatów dotyczących różnych aspektów dźwięku, takich jak poprzez komunikacja społeczna, performanse, mapping, nagrywanie i edycja. Występował w Ameryce Północnej, Europie i Japonii, a jego kompozycje wydane zostały przez międzynarodowe wytwórnie takie jak SIRR, Staalplaat, Erewhon, Intransitive, Cut, Elevator Bath, CMR, Orogenetics, Mystery Sea czy Invisible Birds. Grzinich mieszka w Estonii, gdzie pracuje jako koordynator programowy dla MoKS, centrum non-profit prowadzonego przez artystów. Podczas LAK – Festiwalu Nordyckiej Sztuki Dźwięku 2013 prowadził warsztat „Sensing Sonospace”.    

Urodził się w 1965 r. w Bristolu, dorastał w Leeds. W 1984 r. przeniósł się do Londynu, gdzie pracował jako robotnik budowlany, po czym rozpoczął studia licencjackie na kierunku sztuk pięknych na Goldsmiths College (1986–1989). Na drugim roku opracował i zorganizował wystawę grupową „Freeze”, której był kuratorem. Obecnie uznaje się ją za platformę, dzięki której wybił się nie tylko on, ale i całe pokolenie brytyjskich artystów. Od końca lat 80. XX w. Hirst eksperymentuje z różnymi środkami wyrazu, jak np. instalacje, rzeźby, obrazy czy rysunki, śledząc skomplikowane związki między sztuką, życiem i śmiercią. Jak sam stwierdził: „Sztuka jest o życiu, tak naprawdę nie może być o niczym innym… Nie ma nic innego”.   Za pomocą takich prac jak kultowy już rekin w formaldehydzie zatytułowany „Fizyczna niemożliwość śmierci w umyśle istoty żyjącej” (1991) czy „Na miłość boską” (2007) – platynowy odlew ludzkiej czaszki, w którym zatopiono 8 601 nieskazitelnych diamentów, Hirst analizuje i podaje w wątpliwość współczesne systemy przekonań, dochodząc przy tym do sedna wątpliwości nieodłącznie towarzyszących ludzkiej egzystencji. Damien Hirst mieszka i tworzy w Gloucester, hrabstwie Devon i Londynie.  Od 1987 r. na całym świecie zorganizowano ponad 80 indywidualnych wystaw Damiena Hirsta, a jego prace były pokazywane na ponad 260 wystawach grupowych. Najważniejsze wystawy indywidualne artysty: Qatar Museum Authority, ALRIWAQ Doha (2013–2014), Tate Modern, Londyn (2012), Palazzo Vecchio, Florencja (2010), Muzeum Oceanograficzne, Monako (2010), The Wallace Collection, Londyn (2009–2010), Galerie Rudolfinum, Praga (2009), Rijksmuseum, Amsterdam (2008), Astrup Fearnley Museet for Moderne Kunst, Oslo (2005), Museo Archeologico Nazionale, Neapol (2004).

twórca interaktywnych systemów audiowizualnych, instalacji i performansów, pracujący z estetyką microsound i kompozycją algorytmiczną. Związany z Centrum Sztuki WRO jako kurator i kierując działem innowacji. Jego internetowy performans muzyczny Ping Melody został w 2004 roku wyróżniony główną nagrodą netarts.org przez tokijski Machida City Museum of Graphic Art w Tokyo, oraz nominowany przez Viper International Film, Video and New Media Festival w Bazylei. Paweł Janicki był współzałożycielem i długoletnim członkiem kolektywu Gameboyzz Orchestra Project eksplorującego estetykę lo-fi, który swoje audiowizualne kompozycje kreowane za pomocą konsol do gier komputerowych prezentował m.in. na Biennale Sztuki Mediów WRO, festiwalach Transmediale (Berlin), Ars Electronica (Linz) czy w Centre Georges Pompidou. Jest też współtwórcą wystawy Interaktywny Plac Zabaw. http://paweljanicki.jp  

Węgierski artysta dźwiękowy i performer, znany także pod pseudonimem Xrc. Tworzy instalacje i sztukę audio, które w głównej mierze bazują na nowoczesnej technologii i kulturowym tle. Autoteliczna twórczość artysty koncentruje się na ukazywaniu systemów i programów, dzięki którym powstają jego utwory.   W swoich pracach łączy sztukę dźwięku z instalacjami kinetycznymi i rozwiązaniami sieciowymi. Tworzy obiekty sitespecific, które wkraczają w przestrzeń publiczną. Jest nauczycielem i współzałożycielem Instytutu Mediów i Sztuk Stosowanych PTEMK w Pecsu, na Węgrzech.   W 2013 roku Balázs Kovács poprowadził warsztaty Sound Draw: audio composition with visual gestures, które odbyły się w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia. Zajęcia opierały się na aplikacji, opracowanej przez samego artystę w latach 2011-2012. Urządzenie to służy do tworzenia partytur graficznych, przetwarzających obraz na dźwięk. Ponadto uczestnicy warsztatów korzystali z systemu do wizualnego słuchania. Zakończeniem projektu był koncert artysty zagrany wspólnie z uczestnikami zajęć.   http://kbalazs.periszkopradio.hu  

Gerard Lebik tworzy dzwięk i muzykę poprzez improwizację, notacje muzyczną oraz manipulowanie materiałem dzwiękowym stosując media akustyczne i elektroniczne. Narzędzia i techniki: saksofony, klarnet kontraltowy, generatory fal akustyczych, obiekty elektroakustyczne, wideo feedback, software.   W 2007 ukończył Wrocławską Akademię Muzyczną. Zaczynając od muzyki klasycznej przez jazz, free improvisation dociera do muzyki elektronicznej, eksperymentalnej, sound artu i noise'u.   Kolaborował lub występował z: Eryck Abecassis, Kazuhisa Uchihashi, Rob Mazurek, Keith Rowe, Hernani Faustino, Gabriel Ferrnandini, Noritaka Tanaka, Bettina Wenzel, hans w koch, Joker Nies.   http://gerardlebik.com/ http://zopan.bandcamp.com/  

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

Astronom ze specjalizacją w teleskopach kosmicznych i kosmologii obserwacyjnej, teoretyk związków nauki i sztuki.   Obecnie pracuje jako badacz w Laboratoire d'Astrophysique de Marseille i jako pełniący obowiązki Dyrektora w Observatoire Astronomique de Marseille Provence. Specjalizuje się w instrumentach kosmicznych. Był głównym badaczem przy opracowywaniu teleskopu Extreme Ultraviolet Explorer Satellite dla NASA na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley.   Od 25 lat pełni funkcję redaktora artystyczno-naukowego czasopisma „Leonardo” przy MIT Press oraz zastępcy redaktora naczelnego Leonardo Book Series przy MIT Press. Jest prezesem stowarzyszenia Leonardo w Paryżu i członkiem zarządu Leonardo/International Society for the Arts, Sciences and Technology w San Francisco.   Zainteresowania Maliny koncentrują się głównie na promocji kulturalnego przywłaszczania dokonań współczesnej nauki i technologii oraz na nowych metodach tworzenia warunków dla współpracy pomiędzy artystami i naukowcami.   W 2011 roku, w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, miała miejsce wystawa oraz pokaz filmów poświęcony György Kepesowi i Frankowi J. Malinie (ojcowi Rogera), pt. The Pleasure of Light. György Kepes i Frank J. Malina na skrzyżowaniu sztuki i nauki. W ramach przedsięwzięcia odbył się wykład kuratorki wystawy Niny Czegledy oraz Rogera Maliny.   malina.diatrope.com  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Artysta dźwięku, teoretyk kultury i mediów. Od początku lat 90. uczestniczył w scenie muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współzałożyciel licznych projektów muzycznych (m.in. Spear, Ben Zen, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, Nonstate). Tworzy performansy audiowizualne, instalacje oraz filmy wideo. W swych solowych performansach dokonuje krytycznej eksploracji przestrzeni liminalnej pomiędzy fizyczną, biologiczną aktywnością ciała a niewidzialną sferą fal elektromagnetyczną generowanych przez urządzenia bezprzewodowe, tworzących wielopłaszczyznowe relacje w obrębie przestrzeni hybrydycznej. Wykorzystuje specjalnie zaprojektowane oraz zmodyfikowane instrumenty oraz urządzenia elektroniczne cyfrowe i analogowe. Ożóg jest autorem licznych tekstów teoretycznych dotyczących estetyki nowych mediów, sztuki krytycznej, filmu awangardowego, wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego zainteresowania naukowe obejmują studia nad nadzorem, problematykę społeczeństwa sieci, media taktyczne, sztukę biologiczną oraz posthumanizm. Pracuje w Zakładzie Mediów Elektronicznych Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1998-2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt wydającą eksperymentalną muzykę elektroniczną i elektroakustyczną. Wśród artystów, których płyty ukazały się nakładem Ignis są m.in.: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA and Spear. Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy – 3 edycje multimedialnej wystawy “Die Kunst Ist Toth”, koncerty Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens i wiele innych. W latach 2005-2009 był kuratorem programu „Poza horyzont” (muzyka eksperymentalna, nowe media). 

Profesor na Wydziale Sztuki i Technologii Uniwersytetu w Plymouth, gdzie zwołuje zebrania grupy badawczej Transtechnology. Jest także redaktorem naczelnym „Leonardo Reviews”. Doktorat obronił na Uniwersytecie w Amsterdamie (Wczesne kino i świat obrazów technologicznych). Jest współautorem dwóch książek na temat mediów audio-wizualnych i świadomości. Opublikował ponad 80 artykułów na temat historii kina oraz technologii cyfrowej w najważniejszych pismach naukowych. Od kwietnia 2010 roku przewodzi dużemu projektowi badawczemu finansowanemu poprzez HERA i skupiającemu się na kreatywnej wymianie pomiędzy eksperymentalnymi i komercyjnymi filmowcami. http://www.trans-techresearch.net

(ur. 1972) to bułgarska artystka interdyscyplinarna i kuratorka zajmująca się sztuką performansu, video artem i fotografią. Jej prace były prezentowane na całym świecie, m.in National Gallery of Fine Arts w Sofii, Goethe Institute, Moscow Biennial, Centrum Sztuki Feministycznej Elizabeth A. Sackler w Brooklyn Museum,Exit Art w Nowym Jorku, Bienniale for Electronic Art w Perth i Foundation for Art and Creative Technologies w Liverpoolu. Często współpracuje z artystą i twórcą filmowym Olegiem Mavromatim, zwykle pod nazwą ULTRAFUTURO – w ramach międzynarodowego kolektywu artystycznego powstałego w 2004 roku. Otrzymała liczne stypendia i nagrody, m.in. Gaudenz B. Ruf Award for New Bulgarian Art, The Essential Reading for Art Writers Award from the Institute of Contemporary Art in Sofia i New York Foundation for the Arts Fellowship w 2014 w dziedzinie Digital/Electronic Arts.  Jest adiunktem na Wydziale Transmediów na Uniwersytecie Syracuse.

Ukończyła studia teorii muzyki na Akademii Muzycznej w Krakowie. Doświadczenia zbierała podczas zajęć z zakresu kompozycji komputerowej w Studio Muzyki Elektroakustycznej (pod kierunkiem prof. Marka Chołoniewskiego) i tworzenia form multimedialnych w Pracowni Intermedialnej Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jest autorką muzyki do form filmowych m.in. „Żółtodzióbstwo”(2002), „Kotlet” (2005), jak również instalacji dźwiękowej „Choroba morska” (2002). Z Zorką Wollny współpracuje od 2004 roku, między innymi przy projektach „Koncert na Wysokie Obcasy” (2004), „Concert for Landesmuseum” (2005) „Music from the White Cube” (2010), „Słopiewnie” (2010), „Przesilenie letnie” (2010), „Songs of the Sublime” (2011).

Elektroakustyczny improwizator, autor soundartowych projektów, perkusista. W jego pracy kluczowe pojęcia to noise i soundscape. Interesują go poszukiwania w sferze perkusji oraz live electronic, muzyka improwizowana i elektroakustyczna, komponuje przy użyciu komputera, tworzy instalacje dźwiękowe i interaktywne. Organizuje prezentacje i wykłady poświęcone muzyce współczesnej i sztuce dźwięku, prowadzi warsztaty. www.arszyn.com  

Kanadyjski artysta zamieszkały w Montrealu. Zajmuje się sztuką robotyczną od 1992 roku. W swoich instalacjach i performansach wykorzystuje robotykę i techniki śledzenia ruchu, a także dźwięk, światło, wideo i procesy cybernetyczne. Prowadzi badania nad tworzeniem sztucznego życia i technologiami Agent, wykorzystując artystyczną pracę opartą na estetyce sztucznych zachowań.  Równolegle do swej pracy artystycznej Bill Vorn wykłada nowe media na Uniwersytecie Concordia w Montrealu, związany jest z działającym tam Artificial Life Art Lab oraz kieruje robotyką w Hexagram. W roku 2001 uzyskał tytuł doktora za rozprawę Artificial Life as Media. Jego prace były prezentowane podczas licznych międzynarodowych wydarzeń, w tym Ars Electronica, ISEA, DEAF, Sonar, Art Futura, EMAF oraz Artec. Laureat nagrody Vida 2.0 (1999, Madryt), Leprecon Award for Interactivity (1998, Nowy Jork), Prix Ars Electronica Distinction (1996, Linz) oraz International Digital Media Award (1996, Toronto). Współpracował z wieloma kanadyjskimi artystami (m.in. Edouardem Lockiem, Robertem Lepage, Gilles’em Maheu, L.-P. Demersem oraz Istvanem Kantorem). Wraz z Tracym Howe’em powołał do życia w 1981 roku elektro-popowy zespoł Rational Youth. Wystawa Vorna pt. Histeryczne maszyny, odbyła się w 2014 roku w Centrum Sztku Współczesnej Łaźnia. Zaprezentowane histeryczne maszyny stanowiły doskonały przykład twórczości artysty. Każda z nich była aluminiową, ośmionożną formą zwisającą z sufitu, przypominającą kształtem ogromnego pająka. Roboty zaopatrzone w kilka systemów: sensoryczny, motoryczny i kontrolny, które wspólnie odgrywały rolę autonomicznego układu nerwowego. Sensory pozwalały maszynom odkryć obecność widzów w przestrzeni wystawienniczej a to, w dalszej kolejności, prowadziło je do podjęcia wobec nich różnych działań. billvorn.conc

Ukończył malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, gdzie w roku 2011 uzyskał tytuł doktora sztuk pięknych. Zajmuje się sztuką dźwiękową, rysunkiem, projektami radiowymi, instalacją. Gra w zespołach Gówno, Samorządowcy, Nagrobki. adamwitkowski.com    

Artystka i badaczka w SymbioticA – Centrum Doskonalenia w Sztukach Biologicznych Szkoły Anatomii Biologii Człowieka Uniwersytetu Zachodniej Australii. Wraz z Oronem Cattsem stworzyła znany na świecie projekt  Tissue Culture and Art . Jest artystką – rezydentką Szkoły Anatomii Biologii Człowieka od 1996 roku i miała decydujący wpływ na utworzenie o środka SymbioticA w 2000 roku. Zurr uważana jest za pioniera w dziedzinie sztuk biologicznych. Wyniki jej badań były wielokrotnie publikowane, a jej prace wystawiane na świecie i znajdują się w kolekcji MoMA w Nowym Jorku. Ionat Zurr jest laureatką nagrody Discovery Australian Research Council (2012). Była stażystką w InStem Institute NCBS, Bangalore (2010) i wizytującym wykładowcą w Experimental Art Centrena Uniwersytecie Stanforda (2007) oraz w Tissue Emgineering & Organ Fabrication Laboratory w Massachusetts General Hospitalna Harvard Medical School (2000 – 2001). Wystawiała prace w MoMA, Mori Museum w Tokio, na Ars Electronica w Linzu, GOMA w Brisbane i wielu innych.  www.tcaproject.org