Twórca m.in. surrealistycznego muzycznego teatru obiektowego, opartego na ewolucyjnych meta-instrumentach i/lub wzmocnionej scenie zwanej Platformą. Muzyk improwizujący, twórca eksperymentalnych instrumentów muzycznych, kompozytor elektroakustyczny, tekstowy i dźwiękowy. Tworzył w ramach butor, teatru jester i sztuki performansu, które rozwinął na kształt audiowizualnego teatru obiektów, którego koncerty stworzone są z surrealistycznej gry lalek, zabawek, narzędzi kuchennych, materiałów oraz dziwnych i kiczowatych elementów dekoracyjnych i śmieci, znalezionych na ulicach i pchlich targach. Obiekty wnoszą swoja historię i konotacje, a także często mikroskopijny potencjał dźwiękowy na małej scenie, zrobionej z drzwiczek od szafki kuchennej, z ukrytym pod sceną mikrofonem kontaktowym, zawieszone nad stołem z klamrą jak trampolina w utopię biednego człowieka, gdzie śmieci tańcują na własnych warunkach. Johannes Bergmark jest muzykiem freelancerem w trasie, od czasu gdy ukończył edukację w 1996 z dyplomem budowniczego pianin, brał udział w ponad 600 projektach. Mieszka w Sztokholmie, gdzie działa w grupie Fylkingen, Elektronmusikstudion, Surrealistgruppen and Vetenskap och Folkbildning. http://bergmark.org/    

Główny programista Fundacji Nowoczesna Polska i biblioteki internetowej WolneLektury.pl. Uczestnik ruchów Wolnego Oprogramowania i Wolnej Kultury. Autor Leśmianatora – automatycznego poety, którym, jak wyczytał w piśmie literackim, „wytyczył nowe kierunki w rozwoju gatunku” – później organizator konkursu automatycznej poezji „Turniej Elektrybałtów”. Autor strony StrataKazika.pl, bloger, uczestnik i obserwator debaty o prawie autorskim i monopolach intelektualnych. http://wolnelektury.pl/lesmianator/   

Artysta zajmujący się nowymi mediami i sztuką dźwięku. Performer i nauczyciel akademicki. Urodził się we Włoszech, aktualnie mieszka i pracuje w Londynie.   Łącząc w swej twórczości badania nad biomediami, muzykę, teatr, performans, społecznościowe praktyki partycypacyjne (open source) i kodowanie subwersyjne, Donnarumma poszukuje relacji pomiędzy twórczością krytyczną i humanistycznym podejściem do technologii. Jego biofizycznych system Xth Sense zdobył pierwszą nagrodę w konkursie na nowatorskie instrumenty muzyczne Margaret Guthman Musical Instrument Competition i został uznany w 2012 roku za najbardziej innowacyjny instrument muzyczny przez Georgia Tech Center for Music Technology w USA.    Donnarumma występował i wykładał w 40 krajach, w tym w USA i Południowej Ameryce, Europie, Indiach, Chinach, Korei Południowej i Australii. Jego prace były prezentowane na wielu międzynarodowych festiwalach sztuki nowych mediów (ISEA, Venice Biennale, Biennale WRO), festiwalach muzycznych (FILE, Sonorities, Némo, Mapping, Piksel, Re-New, Laboral, EMAF) i znaczących konferencjach naukowych (NIME, ICMC, Pure Data Convention, Linux Audio Conference@Stanford CCRMA, SICMF).   Projekty Donnarummy zyskały szerokie zainteresowanie mediów, były przedstawiane i recenzowane w mediach takich, jak: BBC, Reuters, Wired, Create Digital Music, We Make Money Not Art, Rhizome, Weave, Digicult. Donnarumma był rezydentem znaczących instytucji artystycznych, takich jak: Inspace (UK) oraz National School of Theatre and Contemporary Dance (Dania). Jego prace były finansowane przez Komisję Europejską, British Council, Creative Scotland, New Media Scotland, and the Danish Arts Council.   Aktualnie pracuje i przygotowuje rozprawę doktorską pod kierunkiem prof. Atau Tanaki w Embodied Audio Visual Interaction (EAVI) Research Group, Goldsmiths, Unive

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

(ur. 1981, Hanau) – działa w różnych obszarach sztuki, takich jak instalacja, wideo, dźwięk i bioart. Jest absolwentką Akademii Sztuki Mediów w Kolonii oraz Wyższej Szkoły Wzornictwa w Offenbach. Tworzy instalacje wykorzystujące materiał organiczny i biologiczny oraz bezpośrednio współdziała z naukowcami, zgłębiając aspekty pracy laboratoriów biologicznych. W ostatnich latach odbywała staże badawcze w Laboratorium Bioinżynierii Komórek Macierzystych na EPF w Lozannie oraz w SymbioticA – Centre of Excellence in Biological Arts na Uniwersytecie Zachodniej Australii w Perth. Jej prace prezentowane były w wielu krajach na festiwalach, wystawach i konferencjach oraz wielokrotnie nagradzane, otrzymały między innymi International Media Award for Science and Art, przyznawaną przez ZKM (Karlsruhe), wyróżnienie na konkursie VIDA 13.2 Awards oraz Nagrodę dla Młodych Artystów landu Nadrenia-Północna Westfalia.  

Profesor chemii Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, dyrektor Nano & Pico Characterization Core Facility w kalifornijskim NanoSystems Institute; dyrektor naukowy Art||Sci Center oraz główny badacz i wicedyrektor instytucji satelitarnych WPI Center for Materials Nanoarchitectonics (MANA) w Japonii. Zanim związał się z ULCA, był szefem zespołu w laboratorium badawczym IBM w Zurichu, gdzie przez ponad 18 lat zajmował się nanotechnologią.   Prof. Gimzewski był pionierem badań nad mechanicznym i elektrycznym kontaktem na poziomie pojedynczych atomów i molekuł z wykorzystaniem skanującej mikroskopii tunelowej (STM). Był też jedną z pierwszych osób, które przy wykorzystaniu tej technologii uzyskały obraz molekuły. Jego dokonania obejmują między innymi pierwsze wytworzenie opartych na technologii STM molekularnych nadstruktur w temperaturze pokojowej, przy wykorzystaniu sił fizycznych do przepychania molekuł na powierzchni, odkrycie jednomolekułowych silników i rozwój nowych mikromechanicznych sensorów nanotechnologicznych, które zgłębiają ostateczne granice czułości i mierzalności. To podejście zostało niedawno wykorzystane do zmieniania biochemicznego rozpoznania nanomechanikę. Jego obecne zainteresowania koncentrują się na nanomechanice komórek i bakterii. Zagadnienie to bada we współpracy ze szkołą medyczną i stomatologiczną UCLA.   Zaangażowany jest w projekty obejmujące takie techniki jak promieniowanie rentgenowskie, metoda piroelektryczna dokonywania fuzji jądrowej oraz profilowania DNA pojedynczej molekuły prof. Gimzewski angażuje  się także  w szereg projektów łączących sztukę i naukę, których efekty były pokazywane w muzeach na całym świecie.   W ostatnim czasie został wybrany na członka Royal Society oraz otrzymał dwa doktoraty honorowe. &

(ur. 1969, Schwerte) – jest kuratorem, pisarzem i teoretykiem mediów. Pracownik naukowy Wydziału Sztuki i Studiów Kulturowych oraz Muzeum Medycyny (Medicinsk Museion) Uniwersytetu Kopenhaskiego, a także współpracownik naukowy Wydziału Sztuki, Historii Sztuki i Wzornictwa na Michigan State University. Był kuratorem między innymi wystaw: L’Art Biotech (Nantes, 2003), Still, Living (Perth, 2007), sk-interfaces (Liverpool, 2008/Luksemburg, 2009), Article Biennale (Stavanger, 2008), Transbiotics (Ryga, 2010), Fingerprints... (Berlin, 2011/Monachium, 2012), Synth-ethic (Wiedeń, 2011), assemble | standard | minimal (Berlin, 2015), SO 3 (Belfort, 2015), Wetware (Los Angeles, 2016). Hauser zasiada w jury międzynarodowych konkursów i festiwali Ars Electronica, Transitio i Vida oraz jest członkiem wielu fundacji naukowych. Jest także współzałożycielem i współpracownikiem europejskiego kulturalnego kanału telewizyjnego ARTE oraz autorem licznych reportaży i audycji radiowych.  

Jest muzykiem i artystą eksperymentującym w obszarze zdegradowanych, zniszczonych urządzeń elektronicznych, transu, retro-telegrafii oraz hylozoicznej komputacji neuronalnej. W swych pracach wykorzystuje zaprojektowany i wykonany przez siebie sprzęt, odwołując się do estetyki sygnałów oraz fizyczno/materialnej natury doświadczenia. Występy Jordana przyjmują formę ekstremalnego doświadczenia, w którym główną rolę odgrywa intensywne użycie światła stroboskopowego, głośny dźwięk oraz elektryczne stymulacje skał. W swoich performansach dąży do wywoływania u odbiorców stanów przypominających trans czy halucynacje. Ryan Jordan prezentował swoje prace na całym świecie występując w instytucjach artystycznych i akademickich, podczas ważnych festiwali, ale też w przestrzeniach takich, jak squaty czy opuszczone budynki postindustrialne. Uczestniczył m.in. w festiwalach Sight + Sound (Montreal, Kanada), LACMA (Los Angeles, USA), Subtle Technologies (Toronto, Kanada), Transe(s) Symposium (Strasburg, Francja), SPILL Festival (Ipswich, Wielka Brytania), Resonant Chamber (Ryga, Łotwa), FACT (Liverpool, Wielka Brytania), Belluard Festival (Fryburg, Szwajcaria), CTM Festival (Berlin, Niemcy), Pure Data Convention (Sao Paulo, Brazylia), Pixel Festival (Bergen, Norwegia), ISEA (Istambuł, Turcja), NEXT Festival (Bratysława, Słowacja). Jordan prowadzi także projekt noise=noise czyli laboratorium badawcze i platformę koncertową, którego celem jest rozwój sieci współpracy programistów, artystów i naukowców pracujących w dziedzinie hałasu, sztuki eksperymentalnej, poszukującej i niezależnej. http://ryanjordan.org/ http://nnnnn.org.uk/    

Studiował muzykę na Uniwersytecie Muzycznym w Bazylei, gdzie specjalizował się w grze na saksofonie. Studiował także w Paryżu, Lucernie i w Zurychu. Występował w grupach muzyki improwizowanej oraz jako solista w Szwajcarii i poza jej granicami. Od 2003 roku jest inicjatorem i dyrektorem artystycznym berneńskiego festiwalu muzyki improwizowanej „Zoom in”. Od 2003 roku jest także członkiem kwartetu saksofonowego „Konus Quartett”. Jest współzałożycielem labelu muzyki nowej „Cubus Records”, powstałej w 2006 roku. http://www.christiankobi.ch/   

Socjolog, producent, kurator i krytyk muzyczny. Współpracownik Polskiego Radia (Dwójka. Polskie Radio), redaktor serii muzycznej w wydawnictwie słowo/obraz terytoria, współproducent serii płyt poświęconych Studiu Eksperymentalnemu Polskiego Radia w wydawnictwie Bôłt Records, a także serii płyt konceptualno-popowych Populista.   Współzałożyciel Fundacji 4.99, organizator koncertów, warsztatów i prób Playback-Play, plain.music, The Song Is You.   Publikował m.in. w „Glissando”, „Res Publice”, „Kulturze Współczesnej”.   Jest regularnym współpracownikiem Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, CSW Zamek Ujazdowski i Królikarni, Muzeum Rzeźby.  

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

(ur. 1969, Atlanta) – zajmuje stanowisko Marcello Lotti Professor of English i dyrektora Centrum Interdyscyplinarnych Badań nad Nauką i Teorią Kultury na Duke University (USA). Doktoryzował się na Uniwersytecie Waszyngtońskim w roku 2001. Jest współautorem książek Tissue Economies (Duke University Press, 2006), Sympathy and the State in the Romantic Era (Routledge, 2007), Bioart and the Vitality of Media (University of Washington Press, 2010), Experimental Life: Vitalism in Romantic Science and Literature (Johns Hopkins University Press, 2013). Robert Mitchell wygłaszał gościnne wykłady na amerykańskich i światowych uczelniach, na przykład w Stanford University (Palo Alto), New School (Nowy Jork), University of Toronto (Toronto), Université de Montréal (Montreal), Oxford University (Oksford), London School of Economics (Londyn), Nottingham Trent University (Nottingham). Obecnie jego badania skupiają się na związkach biopolityki, logiki populacji i sztuki.  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Artysta dźwięku, teoretyk kultury i mediów. Od początku lat 90. uczestniczył w scenie muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współzałożyciel licznych projektów muzycznych (m.in. Spear, Ben Zen, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, Nonstate). Tworzy performansy audiowizualne, instalacje oraz filmy wideo. W swych solowych performansach dokonuje krytycznej eksploracji przestrzeni liminalnej pomiędzy fizyczną, biologiczną aktywnością ciała a niewidzialną sferą fal elektromagnetyczną generowanych przez urządzenia bezprzewodowe, tworzących wielopłaszczyznowe relacje w obrębie przestrzeni hybrydycznej. Wykorzystuje specjalnie zaprojektowane oraz zmodyfikowane instrumenty oraz urządzenia elektroniczne cyfrowe i analogowe. Ożóg jest autorem licznych tekstów teoretycznych dotyczących estetyki nowych mediów, sztuki krytycznej, filmu awangardowego, wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego zainteresowania naukowe obejmują studia nad nadzorem, problematykę społeczeństwa sieci, media taktyczne, sztukę biologiczną oraz posthumanizm. Pracuje w Zakładzie Mediów Elektronicznych Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1998-2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt wydającą eksperymentalną muzykę elektroniczną i elektroakustyczną. Wśród artystów, których płyty ukazały się nakładem Ignis są m.in.: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA and Spear. Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy – 3 edycje multimedialnej wystawy “Die Kunst Ist Toth”, koncerty Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens i wiele innych. W latach 2005-2009 był kuratorem programu „Poza horyzont” (muzyka eksperymentalna, nowe media). 

Duet, w którego skład wchodzą Mateusz Wysocki (znany również jako Fischerle) i Lech Nienartowicz. Porcje eksplorują wszelkiego rodzaju dźwiękowe usterki. Często skupiają się również na organicznej naturze dźwięku i percepcji słuchacza, czego wyrazem była przygotowana wspólnie z Justyną Kociszewską audiowizualna instalacja Grzyb i sekwoja pokazywana na festiwalu Reworks w Grecji. Ponadto ich prace dźwiękowe były prezentowane w Polsce, Irlandii, Portugalii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Prowadzą poświęcony muzyce eksperymentalnej label Pawlacz Perski. pawlaczperski.org  

Krytyk sztuki, redaktorka i organizatorka wystaw. Urodziła się w Polsce, ale od kilkudziesięciu lat mieszka w Londynie. Była zastępcą dyrektora ICA (Instytut Sztuki Współczesnej) w Londynie w latach 1963-71 oraz dyrektorem galerii sztuki Whitechapel w latach 1974-76. W szczególności interesuje się związkami pomiędzy sztuką i technologią oraz sztuką i historią idei. Niektóre z jej najważniejszych wystaw, takie jak „Between Poetry and Painting” (1965) czy „Cybernetic Serendipity” (1968) poświęcone były właśnie powiązaniom pomiędzy rozmaitymi dziedzinami. Główną ideą wystawy „Cybernetic Serendipity” było zbadanie roli cybernetyki w sztuce współczesnej. Jest autorką kilku publikacji, w tym „The Computer in Art” (1971), „Robots – Fact, Fiction and Prediction” (1978) oraz redaktorką „Cybernetics, Art and Ideas” (1971). Pracowała także nad wizualizacją matematyki – projektem zatytułowanym „Fantasia Mathematica”. Była jednym z dyrektorów biennale ARTEC (poświęconych sztuce i technologii) w Japonii w latach 1989-98. W 1988 roku zorganizowała wystawę w Tokyo Metropolitan Museum of Photography zatytułowaną „Electronically Yours”, poświęconą sztuce portretu elektronicznego. Od 1988 roku opiekuje się archiwum Themersonów – archiwum pisarza i artystki, których awangardowa oficyna wydawnicza Gaberbocchus Press w 1957 roku uruchomiła specjalną przestrzeń dla artystów zainteresowanych nauką oraz naukowców zainteresowanych sztuką. Obecnie Jasia Reichardt kontynuuje swoje poszukiwania w dziedzinie powiązań sztuki i nauki.

Francuski artysta i naukowiec, który zajmuje się działalnością artystyczną człowieka, sztuczną kreatywnością (computational creativity) i naszym stosunkiem do maszyn, w szczególności robotów. W kontekście swojej praktyki artystycznej Tresset wykorzystuje osiągnięcia robotyki do tworzenia autonomicznych, robotycznych urządzeń, które są sugestywnymi przedstawieniami artysty, a w pewien sposób także odzwierciedleniem jego samego. Roboty Tresseta powstają w oparciu o zaawansowane technologie, wykorzystując wyniki badań z dziedziny robotyki, widzenia komputerowego, sztucznej inteligencji i przetwarzania poznawczego (cognitive computing). Tresset od młodości czynnie interesował się programowaniem, malarstwem, rysunkiem i rzeźbą we Francji. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie biznesowych systemów komputerowych przeniósł się do Londynu, gdzie zajmował się malarstwem. W latach 1991–2003 jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i grupowych w Londynie i Paryżu. W 2003 r. Tresset utracił swoją umiejętność malowania i rysowania; od tamtej pory zajmuje się systemami komputerowymi i robotycznymi, które są w stanie symulować te działania artystyczne. W trakcie swoich badań Tresset rozpoczął studia magisterskie na kierunku informatyki w sztuce na Uniwersytecie Goldsmiths w Londynie, gdzie do 2013 r. kierował projektem Alkon II wspólnie z Prof. Frederickiem Fol Leymarie. Projekt Alkon II badał proces szkicowania z natury w oparciu o modelowanie komputerowe i robotykę. Tresset opracował także kurs robotyki kreatywnej dla studentów studiów podyplomowych na Goldsmiths w ramach programu magisterskiego na kierunku sztuk komputacyjnych. Tresset do niedawna pracował jako starszy wykładowca na Zukunftskolleg na Uniwersytecie w Konstancji (Niemcy), a aktualnie jest wizytującym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Goldsmiths w L

Artystka interdyscyplinarna, zajmująca się również krytyką i teorią filmu oraz edukacją. W swoich projektach artystycznych eksploruje zajmujące ją dziedziny kultury i filozofii, stosując w tym celu technologie i strategie filmowe, performans i bio art. Jej główne zainteresowania to instynkt życia i śmierci, polityka tożsamości oraz nowatorskie możliwości, jak też efekty uboczne nowych technologii. Wiele spośród twórczych działań Visosevic dotyczy rewolucji w kulturze audiowizualnej dokonującej się za pomocą technologii cyfrowych – ten aspekt jest obecny w jej interaktywnych performansach komórkowych (np. Oh Bon! zamówiony przez Fremantle Arts Centre w 2008 r. w ramach Bon Scott Project), a także w projekcie Bio-KinaThe Living Screen („Żyjący ekran”), opracowanym i przygotowanym w SymbioticA – Centrum Doskonałości w Sztukach Biologicznych. W pracach tych zawarta jest zaawansowana poetyka, która sytuuje sztukę Visosevic w obrębie rosnącego kręgu nowych gatunków i doświadczeń filmowych.  Visosevic wykłada w Szkole Komunikacji i Sztuki na Uniwersytecie im. Edith Cowan, gdzie łączy badania w dziedzinie nowych platform medialnych z uczeniem studentów zrozumienia charakteru i doświadczeń ruchomego obrazu.  

Muzyk, programista audio/video, skrzypek, wokalista, kompozytor, założyciel „O” – pierwszego w Polsce studia specjalizującego się w tworzeniu interaktywnych instalacji multimedialnych. Prowadzi warsztaty programowania interaktywnych multimediów, konstruuje instrumenty, tworzy muzykę na potrzeby spektakli, filmów krótkometrażowych i animowanych, występuje solo jako Mananasoko. www.o.bzzz.net  

Artystka i badaczka w SymbioticA – Centrum Doskonalenia w Sztukach Biologicznych Szkoły Anatomii Biologii Człowieka Uniwersytetu Zachodniej Australii. Wraz z Oronem Cattsem stworzyła znany na świecie projekt  Tissue Culture and Art . Jest artystką – rezydentką Szkoły Anatomii Biologii Człowieka od 1996 roku i miała decydujący wpływ na utworzenie o środka SymbioticA w 2000 roku. Zurr uważana jest za pioniera w dziedzinie sztuk biologicznych. Wyniki jej badań były wielokrotnie publikowane, a jej prace wystawiane na świecie i znajdują się w kolekcji MoMA w Nowym Jorku. Ionat Zurr jest laureatką nagrody Discovery Australian Research Council (2012). Była stażystką w InStem Institute NCBS, Bangalore (2010) i wizytującym wykładowcą w Experimental Art Centrena Uniwersytecie Stanforda (2007) oraz w Tissue Emgineering & Organ Fabrication Laboratory w Massachusetts General Hospitalna Harvard Medical School (2000 – 2001). Wystawiała prace w MoMA, Mori Museum w Tokio, na Ars Electronica w Linzu, GOMA w Brisbane i wielu innych.  www.tcaproject.org