Twórca m.in. surrealistycznego muzycznego teatru obiektowego, opartego na ewolucyjnych meta-instrumentach i/lub wzmocnionej scenie zwanej Platformą. Muzyk improwizujący, twórca eksperymentalnych instrumentów muzycznych, kompozytor elektroakustyczny, tekstowy i dźwiękowy. Tworzył w ramach butor, teatru jester i sztuki performansu, które rozwinął na kształt audiowizualnego teatru obiektów, którego koncerty stworzone są z surrealistycznej gry lalek, zabawek, narzędzi kuchennych, materiałów oraz dziwnych i kiczowatych elementów dekoracyjnych i śmieci, znalezionych na ulicach i pchlich targach. Obiekty wnoszą swoja historię i konotacje, a także często mikroskopijny potencjał dźwiękowy na małej scenie, zrobionej z drzwiczek od szafki kuchennej, z ukrytym pod sceną mikrofonem kontaktowym, zawieszone nad stołem z klamrą jak trampolina w utopię biednego człowieka, gdzie śmieci tańcują na własnych warunkach. Johannes Bergmark jest muzykiem freelancerem w trasie, od czasu gdy ukończył edukację w 1996 z dyplomem budowniczego pianin, brał udział w ponad 600 projektach. Mieszka w Sztokholmie, gdzie działa w grupie Fylkingen, Elektronmusikstudion, Surrealistgruppen and Vetenskap och Folkbildning. http://bergmark.org/    

Główny programista Fundacji Nowoczesna Polska i biblioteki internetowej WolneLektury.pl. Uczestnik ruchów Wolnego Oprogramowania i Wolnej Kultury. Autor Leśmianatora – automatycznego poety, którym, jak wyczytał w piśmie literackim, „wytyczył nowe kierunki w rozwoju gatunku” – później organizator konkursu automatycznej poezji „Turniej Elektrybałtów”. Autor strony StrataKazika.pl, bloger, uczestnik i obserwator debaty o prawie autorskim i monopolach intelektualnych. http://wolnelektury.pl/lesmianator/   

(ur. 1982, Filadelfia) – to artystka transdyscyplinarna i pedagog. Sztuka interesuje ją jako forma badań i krytycznych dociekań. Jej prace wystawiano na całym świecie na licznych festiwalach i wystawach, między innymi podczas World Economic Forum, na festiwalu Ars Electronica (Linz), Shenzhen Urbanism i Architecture Biennale, Mediations Biennale (Polska), Article Biennial (Norwegia), Transmediale (Berlin). Także w Science Gallery w Dublinie, Fotomuseum Winterthur, Centre de Cultura Contemporània de Barcelona, ZKM Museum of Contemporary Art w Niemczech, Museum Boijmans, Van Abbemuseum i MU Art Space w Holandii. Jej prace wstawiane były również w muzeach i galeriach w USA, między innymi w PS1 MoMA, New Museum, Eyebeam, New York Public Library i Utah Museum of Contemporary Art. Jej twórczość jest szeroko dyskutowana w mediach, począwszy od „New York Timesa” i BBC, a skończywszy na TED i „Wired”. Obecnie jest asystentem na Wydziale Sztuki i Badań nad Technologią w School of the Art Institute of Chicago.  

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

Niemiecka artystka nowych mediów, kuratorka  i naukowiec. Studiowała projektowanie mody, sztuki wizualne, teatr, media cyfrowe i filozofię. Pracuje na skrzyżowaniu sztuki, nauki i technologii. Od 1987 roku wraz z Wolfgangiem Straussem rozwija metody, modele i prace łączące rzeczywistość ze światem wirtualnym. Uwzana za jednego z pionierów interaktywnej sztuki mediów. Wraz z Wolfgangiem Straussem otrzymała nagrodę “Złotej Nike”, a ich prace archiwizowane są w Zentrum fur Kunst und Medientechnologie w Karlsruhe. www.fleischmann-strauss.de

Profesor chemii Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, dyrektor Nano & Pico Characterization Core Facility w kalifornijskim NanoSystems Institute; dyrektor naukowy Art||Sci Center oraz główny badacz i wicedyrektor instytucji satelitarnych WPI Center for Materials Nanoarchitectonics (MANA) w Japonii. Zanim związał się z ULCA, był szefem zespołu w laboratorium badawczym IBM w Zurichu, gdzie przez ponad 18 lat zajmował się nanotechnologią.   Prof. Gimzewski był pionierem badań nad mechanicznym i elektrycznym kontaktem na poziomie pojedynczych atomów i molekuł z wykorzystaniem skanującej mikroskopii tunelowej (STM). Był też jedną z pierwszych osób, które przy wykorzystaniu tej technologii uzyskały obraz molekuły. Jego dokonania obejmują między innymi pierwsze wytworzenie opartych na technologii STM molekularnych nadstruktur w temperaturze pokojowej, przy wykorzystaniu sił fizycznych do przepychania molekuł na powierzchni, odkrycie jednomolekułowych silników i rozwój nowych mikromechanicznych sensorów nanotechnologicznych, które zgłębiają ostateczne granice czułości i mierzalności. To podejście zostało niedawno wykorzystane do zmieniania biochemicznego rozpoznania nanomechanikę. Jego obecne zainteresowania koncentrują się na nanomechanice komórek i bakterii. Zagadnienie to bada we współpracy ze szkołą medyczną i stomatologiczną UCLA.   Zaangażowany jest w projekty obejmujące takie techniki jak promieniowanie rentgenowskie, metoda piroelektryczna dokonywania fuzji jądrowej oraz profilowania DNA pojedynczej molekuły prof. Gimzewski angażuje  się także  w szereg projektów łączących sztukę i naukę, których efekty były pokazywane w muzeach na całym świecie.   W ostatnim czasie został wybrany na członka Royal Society oraz otrzymał dwa doktoraty honorowe. &

Urodził się w 1965 r. w Bristolu, dorastał w Leeds. W 1984 r. przeniósł się do Londynu, gdzie pracował jako robotnik budowlany, po czym rozpoczął studia licencjackie na kierunku sztuk pięknych na Goldsmiths College (1986–1989). Na drugim roku opracował i zorganizował wystawę grupową „Freeze”, której był kuratorem. Obecnie uznaje się ją za platformę, dzięki której wybił się nie tylko on, ale i całe pokolenie brytyjskich artystów. Od końca lat 80. XX w. Hirst eksperymentuje z różnymi środkami wyrazu, jak np. instalacje, rzeźby, obrazy czy rysunki, śledząc skomplikowane związki między sztuką, życiem i śmiercią. Jak sam stwierdził: „Sztuka jest o życiu, tak naprawdę nie może być o niczym innym… Nie ma nic innego”.   Za pomocą takich prac jak kultowy już rekin w formaldehydzie zatytułowany „Fizyczna niemożliwość śmierci w umyśle istoty żyjącej” (1991) czy „Na miłość boską” (2007) – platynowy odlew ludzkiej czaszki, w którym zatopiono 8 601 nieskazitelnych diamentów, Hirst analizuje i podaje w wątpliwość współczesne systemy przekonań, dochodząc przy tym do sedna wątpliwości nieodłącznie towarzyszących ludzkiej egzystencji. Damien Hirst mieszka i tworzy w Gloucester, hrabstwie Devon i Londynie.  Od 1987 r. na całym świecie zorganizowano ponad 80 indywidualnych wystaw Damiena Hirsta, a jego prace były pokazywane na ponad 260 wystawach grupowych. Najważniejsze wystawy indywidualne artysty: Qatar Museum Authority, ALRIWAQ Doha (2013–2014), Tate Modern, Londyn (2012), Palazzo Vecchio, Florencja (2010), Muzeum Oceanograficzne, Monako (2010), The Wallace Collection, Londyn (2009–2010), Galerie Rudolfinum, Praga (2009), Rijksmuseum, Amsterdam (2008), Astrup Fearnley Museet for Moderne Kunst, Oslo (2005), Museo Archeologico Nazionale, Neapol (2004).

występuje także pod pseudonimem Biosphere – norweski muzyk tworzący w stylu ambient oraz muzykę elektroniczną. Pochodzi z Tromsø, 400 kilometrów na północ od koła polarnego, co wyjaśnia arktyczne dźwięki w jego muzyce. Pseudonim Biosphere pochodzi od nazwy stacji Biosphere 2 Space Station Project.

Historyk kultury, kurator i wykładowca na Uniwersytecie w Portsmouth. Jego głównym obszarem zainteresowań jest relacja sztuki, nauki i kultury wizualnej. Bada zmieniające się postawy wobec świata, w szczególności jak kultura zmienia się na przestrzeni czasu i w różnych miejscach. Wraz z Lucy Shanahan był kuratorem wystawy „Brains: the mind as matter” prezentowanej w Wellcome Collection w Londynie, którą obejrzało ponad 100 tysięcy odwiedzających. Jest także autorem książki towarzyszącej wystawie „Brains: The Mind As Matter” http://www.wellcomecollection.org/whats-on/exhibitions/brains.aspx     

Pod koniec lat 90. Kristján Loðmfjörð założył wraz z reżyserem Hafsteinnem G. Sigurðssonem stowarzyszenie filmowe Lortur. Na przełomie stuleci Lortur stał się dość liczną grupą młodych artystów działających w Reykjaviku, na Islandii, zajmujących się produkcją eksperymentalnych filmów, a także urządzających biennale sztuk wizualnych Drum Solo. Po ukończeniu akademii sztuk pięknych w 2006 roku, Kristján pracował jako artysta wizualny oraz jako reżyser i montażysta filmowy. W medium filmowym Kristján bada granicę pomiędzy sztukami wizualnymi i kinem, co pozwala mu na podkreślenie języka narracji wizualnej. Nagrody: główna nagroda filmowa Edda w Islandii w 2007 r. za film „Sins of the Fathers” (za scenariusz i montaż); trzecia nagroda na festiwalu filmów krótkometrażowych 2001 Frames w 2002 r. za film „The Jacket Everybody Wanted to Wear”. Pierwsza nagroda podczas Reykjavík Short Film Festival w 2002 r. za film „Morocco: Pale Arrogance”. Druga nagroda na festiwalu filmów krótkometrażowych 2001 Frames w 2001 r. za film „Up on Kjölur”. Pierwsza nagroda podczas Reykjavík Short Film festival w 2000 r. za film „Georg: a living tune”.  

Karolina Żyniewicz  to artystka i badaczka, absolwentka Wydziału Sztuk Wizualnych Akademii Sztuk Pięknych im.Wł. Strzemińskiego w Łodzi, doktorantka w programie Nature – Culture na wydziale Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego. Realizując projekty artystyczne w laboratoriach biologicznych prowadzi jednocześnie obserwacje etnograficzne/autoetnograficzne, które stanowią bazę dla jej rozważań o roli nie ludzkich aktorów: bytów liminalnych, biofaktów, organizmów transgenicznych w tworzeniu współczesnej kultury. Jej projekty prezentowane są zarówno w ramach wystaw (np. Pokusa nieśmiertelności –Centrum Nauki Kopernik, Uporczywe upodobanie – Galeria Labirynt w Lublinie), jak i konferencji i festiwali (np. Taboo, Transgresion, Transcendance in Art&Science (Grecja, Meksyk), FEMeeting (Portugalia), Foro de Estudias Visuales (Meksyk). Istotną częścią jej praktyki stanowi pisanie tekstów, które umożliwiają prezentację performatywnego procesu tworzenia projektów art&science (Art&science –Autoetnografia artystki realizującej projekty w laboratoriach biologicznych, ,,Kultura i społeczeństwo’’, Ciało w świecie post-natury – byty liminalne. Projekt safe suicide, ,,Cięcie ciał-ruchome obrazy’’). Karolina Żyniewicz podkreśla w swojej pracy epistemiczny i dydaktyczny wymiar sztuki. W latach 2016-2018 współpracowała z działami edukacji Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, zebrane doświadczenia wykorzystuje w warsztatach prowadzonych wokół własnych projektów.   www.karolinazyniewicz.com

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

(ur. 1986, Moskwa) – tworzy w szerokim zakresie sztuk technologicznych: robotyce, sztuce dźwięku i science art. Jest pierwszym seryjnym producentem syntezatorów muzyki i wideo w regionie postsowieckim. Oprócz komponowania muzyki i konstruowania instrumentów Morozov realizuje instalacje oraz popularyzuje circuit bending i DIY electronics na wykładach i warsztatach. Brał udział w licznych wystawach zbiorowych, między innymi w Narodowym Centrum Sztuki Współczesnej, MoMA, Muzeum Sztuki Współczesnej Garaż, Galerii Trietiakowskiej, Electromuseum, Laboratoria (Moskwa), Zentrum für Kunst und Medientechnologie (ZKM, Karlsruhe), Boulder Museum of Contemporary Art (Boulder), National Taiwan Museum of Fine Arts (Taizhong). Uczestniczył również w IV MBCA (Moskwa), SIGGRAPH 2016 (Anaheim) i festiwalach, takich jak Mirage (Lyon), Future Everything (Manchester) oraz CTM (Berlin). Jest laureatem Nagrody im. Siergieja Kuriochina (Rosja, 2013), Prix Cube (Francja, 2014) oraz wyróżnień konkursów VIDA 16.0 (Hiszpania, 2014) i Prix Ars Electronica (Linz, 2015).  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Zbigniew Oksiuta jest artystą, architektem i badaczem urodzonym w Mulawiczach na białostocczyźnie. W latach 1970-78 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W latach 1981-2010 r. mieszkał i pracował w Kolonii w Niemczech. Od 2010 wykłada na Wydziale Architektury, Rensselaer Polytechnic Institute w Troy, New York w USA. Artysta pracuje nad wizją biologicznej przyszłości. Jego projekty stanowią interdyscyplinarne przenikanie się elementów sztuki, architektury i nauk przyrodniczych. Brał udział w wielu wystawach międzynarodowych, między innymi: w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, na Międzynarodowych Targach Designu w Kolonia, w ArchiLab w Orleanie we Francji. W 2004 reprezentował Polskę na wystawie zbiorowej na Biennale Architektury w Wenecji. Prezentował swoje projekty na Ars Electronica w Linz w Austrii, na Biennale Sztuki Elektronicznej w Perth w Australii, w FACT Foundation for Arts and Creative Technology w Liverpoolu w Wielkiej Brytanii, na Biennale for Electronic and Unstable Art w Stavanger w Norwegii, w Galerii Arsenał w Białymstoku oraz w Broad Art Museum w Lansing w USA.  Wykładał gościnnie na wielu międzynarodowych uniwersytetach, w instytucjach artystycznych i naukowych.

Profesor na Wydziale Sztuki i Technologii Uniwersytetu w Plymouth, gdzie zwołuje zebrania grupy badawczej Transtechnology. Jest także redaktorem naczelnym „Leonardo Reviews”. Doktorat obronił na Uniwersytecie w Amsterdamie (Wczesne kino i świat obrazów technologicznych). Jest współautorem dwóch książek na temat mediów audio-wizualnych i świadomości. Opublikował ponad 80 artykułów na temat historii kina oraz technologii cyfrowej w najważniejszych pismach naukowych. Od kwietnia 2010 roku przewodzi dużemu projektowi badawczemu finansowanemu poprzez HERA i skupiającemu się na kreatywnej wymianie pomiędzy eksperymentalnymi i komercyjnymi filmowcami. http://www.trans-techresearch.net

Krytyk sztuki, redaktorka i organizatorka wystaw. Urodziła się w Polsce, ale od kilkudziesięciu lat mieszka w Londynie. Była zastępcą dyrektora ICA (Instytut Sztuki Współczesnej) w Londynie w latach 1963-71 oraz dyrektorem galerii sztuki Whitechapel w latach 1974-76. W szczególności interesuje się związkami pomiędzy sztuką i technologią oraz sztuką i historią idei. Niektóre z jej najważniejszych wystaw, takie jak „Between Poetry and Painting” (1965) czy „Cybernetic Serendipity” (1968) poświęcone były właśnie powiązaniom pomiędzy rozmaitymi dziedzinami. Główną ideą wystawy „Cybernetic Serendipity” było zbadanie roli cybernetyki w sztuce współczesnej. Jest autorką kilku publikacji, w tym „The Computer in Art” (1971), „Robots – Fact, Fiction and Prediction” (1978) oraz redaktorką „Cybernetics, Art and Ideas” (1971). Pracowała także nad wizualizacją matematyki – projektem zatytułowanym „Fantasia Mathematica”. Była jednym z dyrektorów biennale ARTEC (poświęconych sztuce i technologii) w Japonii w latach 1989-98. W 1988 roku zorganizowała wystawę w Tokyo Metropolitan Museum of Photography zatytułowaną „Electronically Yours”, poświęconą sztuce portretu elektronicznego. Od 1988 roku opiekuje się archiwum Themersonów – archiwum pisarza i artystki, których awangardowa oficyna wydawnicza Gaberbocchus Press w 1957 roku uruchomiła specjalną przestrzeń dla artystów zainteresowanych nauką oraz naukowców zainteresowanych sztuką. Obecnie Jasia Reichardt kontynuuje swoje poszukiwania w dziedzinie powiązań sztuki i nauki.

Ukończyła studia teorii muzyki na Akademii Muzycznej w Krakowie. Doświadczenia zbierała podczas zajęć z zakresu kompozycji komputerowej w Studio Muzyki Elektroakustycznej (pod kierunkiem prof. Marka Chołoniewskiego) i tworzenia form multimedialnych w Pracowni Intermedialnej Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jest autorką muzyki do form filmowych m.in. „Żółtodzióbstwo”(2002), „Kotlet” (2005), jak również instalacji dźwiękowej „Choroba morska” (2002). Z Zorką Wollny współpracuje od 2004 roku, między innymi przy projektach „Koncert na Wysokie Obcasy” (2004), „Concert for Landesmuseum” (2005) „Music from the White Cube” (2010), „Słopiewnie” (2010), „Przesilenie letnie” (2010), „Songs of the Sublime” (2011).

Francuski artysta i naukowiec, który zajmuje się działalnością artystyczną człowieka, sztuczną kreatywnością (computational creativity) i naszym stosunkiem do maszyn, w szczególności robotów. W kontekście swojej praktyki artystycznej Tresset wykorzystuje osiągnięcia robotyki do tworzenia autonomicznych, robotycznych urządzeń, które są sugestywnymi przedstawieniami artysty, a w pewien sposób także odzwierciedleniem jego samego. Roboty Tresseta powstają w oparciu o zaawansowane technologie, wykorzystując wyniki badań z dziedziny robotyki, widzenia komputerowego, sztucznej inteligencji i przetwarzania poznawczego (cognitive computing). Tresset od młodości czynnie interesował się programowaniem, malarstwem, rysunkiem i rzeźbą we Francji. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie biznesowych systemów komputerowych przeniósł się do Londynu, gdzie zajmował się malarstwem. W latach 1991–2003 jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i grupowych w Londynie i Paryżu. W 2003 r. Tresset utracił swoją umiejętność malowania i rysowania; od tamtej pory zajmuje się systemami komputerowymi i robotycznymi, które są w stanie symulować te działania artystyczne. W trakcie swoich badań Tresset rozpoczął studia magisterskie na kierunku informatyki w sztuce na Uniwersytecie Goldsmiths w Londynie, gdzie do 2013 r. kierował projektem Alkon II wspólnie z Prof. Frederickiem Fol Leymarie. Projekt Alkon II badał proces szkicowania z natury w oparciu o modelowanie komputerowe i robotykę. Tresset opracował także kurs robotyki kreatywnej dla studentów studiów podyplomowych na Goldsmiths w ramach programu magisterskiego na kierunku sztuk komputacyjnych. Tresset do niedawna pracował jako starszy wykładowca na Zukunftskolleg na Uniwersytecie w Konstancji (Niemcy), a aktualnie jest wizytującym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Goldsmiths w L

Artystka interdyscyplinarna, zajmująca się również krytyką i teorią filmu oraz edukacją. W swoich projektach artystycznych eksploruje zajmujące ją dziedziny kultury i filozofii, stosując w tym celu technologie i strategie filmowe, performans i bio art. Jej główne zainteresowania to instynkt życia i śmierci, polityka tożsamości oraz nowatorskie możliwości, jak też efekty uboczne nowych technologii. Wiele spośród twórczych działań Visosevic dotyczy rewolucji w kulturze audiowizualnej dokonującej się za pomocą technologii cyfrowych – ten aspekt jest obecny w jej interaktywnych performansach komórkowych (np. Oh Bon! zamówiony przez Fremantle Arts Centre w 2008 r. w ramach Bon Scott Project), a także w projekcie Bio-KinaThe Living Screen („Żyjący ekran”), opracowanym i przygotowanym w SymbioticA – Centrum Doskonałości w Sztukach Biologicznych. W pracach tych zawarta jest zaawansowana poetyka, która sytuuje sztukę Visosevic w obrębie rosnącego kręgu nowych gatunków i doświadczeń filmowych.  Visosevic wykłada w Szkole Komunikacji i Sztuki na Uniwersytecie im. Edith Cowan, gdzie łączy badania w dziedzinie nowych platform medialnych z uczeniem studentów zrozumienia charakteru i doświadczeń ruchomego obrazu.  

Artystka wykształcona w Goldsmiths College w Londynie (wydział sztuk pięknych) oraz na Uniwersytecie Oslo (chemia i matematyka). Od 1993 roku pracuje jako artystka, kuratorka i producentka. Obecnie mieszka i pracuje w Oslo. Jana Winderen bada „ukryte” za pośrednictwem najnowszych technologii – jej praca odsłania złożoność i dziwność niewidzialnego, ukrytego świata. Wydobywa na powierzchnię topografię dźwiękową oceanów i głębi szczelin lodowych. Zajmuje się wyszukiwaniem i ujawnianiem dźwięków z ukrytych źródeł, zarówno niesłyszalnych dla ludzkiego ucha, jak i dźwięków miejsc i stworzeń, do których trudno dotrzeć. Jej najnowsze prace dźwiękowe obejmują m.in. „Out of Range”, zamówienie Deutschlandradio (2014), „Ultrafield”, zamówienie MoMA, Museum of Modern Art w Nowym Jorku (2013), „Water Signal”, zamówienie The Guggenheim Museum oraz festiwalu Unsound w Nowym Jorku na potrzeby projektu Stillspotting, „ultraworld”, zamówienie Sound and Music na potrzeby pokoju do słuchania w BEOPEN, Trafalgar Square, w Londynie (2012), koncert i dyskusję w MIT w Bostonie będące hołdem dla pionierki muzyki elektro-akustycznej Marianne Amacher; „Survivors of the Waterworld – badanie zanieczyszczenia dźwiękiem” dla Międzynarodowego Biennale Sztuki Współczesnej w Gøteborgu (2011); koncert „Energy Field” podczas ARS Electronica po otrzymaniu nagrody Golden Nica w 2011 r.; „Between Dry Land”, zamówienie do instalacji „The Morning Line” (Matthew Ritchie’ego) dla Thyssen-Bornemisza Art Contemporary, otwartej w Istambule w maju 2010 r. „Spawning Ground – from Coquet Head to the North Sea”, zamówienie festiwalu AV w Newcastle (2010 r.). W tym samym roku Jana otworzyła stałą instalację w Knut Hamsun

Artysta wizualny, reżyser, dziennikarz, producent filmów dokumentalnych. Od 1995 roku nieprzerwanie tworzy performanse, wideo performanse, instalacje multimedialne i interaktywne, filmy, fotografie oraz muzykę eksperymentalną. Jest autorem ponad 150 realizacji, uczestnikiem wystaw i twórcą działań autorskich. Zawodowo zajmuje się sztuką filmową i telewizyjną pracując jako reżyser i dziennikarz. Prowadzi własną firmę produkującą materiały filmowe. Od ponad 20 lat ściśle współpracuje z artystami i instytucjami kultury, dla których przygotowuje materiały multimedialne. W 2008 roku powołał do życia Fundację Sztuki Współczesnej Element, która zajmuje się m.in. filmową dokumentacją działań w obszarze sztuki. http://www.marekzygmunt.art.pl/