(ur. 1968, Kaliningrad) – jest artystą, kuratorem i teoretykiem sztuki. W swych badaniach zgłębia różne aspekty interdyscyplinarnej sztuki mediów oraz estetykę submedialną. Jest autorem wielu artykułów i książek na temat sztuki współczesnej, a także redaktorem tomów zbiorowych. Do jego najważniejszych publikacji należą: BioMediale. Contemporary Society and Genomic Culture (Kaliningrad, 2004) oraz Evolution Haute Couture: Art and Science in the Post-Biological Age (Kaliningrad, t. 1, 2009; t. 2, 2013). Był kuratorem ponad dwudziestu ważnych wystaw w Rosji i poza jej granicami, w tym SOFT CONTROL: Art, Science and the Technological Unconscious, stanowiącej część programu Europejskiej Stolicy Kultury Maribor 2012. Jest dwukrotnym laureatem nagrody National Innovation Awardw dziedzinie sztuki współczesnej (2008, 2013). Był również nominowany do nagrody Golden Nica w kategorii Visionary Pioneers of Media Art (Prix Ars Electronica, Linz, 2014). Od roku 1998 pełni funkcję kuratora Bałtyckiego Oddziału rosyjskiego Narodowego Centrum Sztuki Współczesnej.  

Artysta, badacz i kurator.   Jego pionierska praca z powołanych do życia w 1996 roku współnie z Ionat Zurr Tissue Culture and Art Project uznawana jest za wiodący projekt sztuki biologicznej.   W 2000 roku założył SymbioticA – artystyczne centrum badań przy Szkole Anatomii, Fizjologii, Biologii Człowieka Uniwersytetu Zachodzniej Australii. Pod przewodnictwem Cattsa, SymbioticA zdobyła nagrodę Golden Nica w dziedzinie sztuki hybrydycznej na Ars Electronica w 2007 roku i stała się Centrum Doskonalenia w 2008 roku. Zainteresowania Cattsa koncentrują się wokół pojęcia życia, a w szczególności przesunięcia relacji i percepcji życia w świetle nowej wiedzy i jej aplikacji.   Często pracuje w kolaboracji z innymi artystami (głównie Ionat Zurr) i naukowcami. Dorobek Cattsa dotyka potrzeby znalezienia nowego języka do opisu ewoluujących koncepcji życia.   Oron Catts przebywał na stażu badawczym w Harvard Medical School, był także wizytującym wykładowcą Wydziału Sztuki i Historii na Uniwersytecie Stanforda. Obecnie pełni rolę dyrektora ośrodka SymbioticA, wizytującego profesora Design Interaction w Royal College of Arts w Londynie oraz wizytującego badacza/ konsultanta Future Base Uniwersytetu Aalto w Helsinkach.   W 2012 roku, w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, odbyła się wystawa Orona Cattsa i Ionat Zurr Crude Life. Na wystawie, zorganizowanej w ramach cyklu Art+Science Meeting, artyści zaprezentowali swoje klasyczne dzieła, jak Victimless Leather, The Semi-Living Worry Dolls, czy The Pig Wings Project, a także przygotowany specjalnie na wystawę w Gdańsku Crude Substrate. Przedstawiona została również dokumentacja z niezwykłego performensu wykonanego w Berlinie w 2005 roku pod tytułem The Remains of a Disembodied Cuisine, w którym artyści i publiczność ucztowali przy kotl

(ur. 1982, Filadelfia) – to artystka transdyscyplinarna i pedagog. Sztuka interesuje ją jako forma badań i krytycznych dociekań. Jej prace wystawiano na całym świecie na licznych festiwalach i wystawach, między innymi podczas World Economic Forum, na festiwalu Ars Electronica (Linz), Shenzhen Urbanism i Architecture Biennale, Mediations Biennale (Polska), Article Biennial (Norwegia), Transmediale (Berlin). Także w Science Gallery w Dublinie, Fotomuseum Winterthur, Centre de Cultura Contemporània de Barcelona, ZKM Museum of Contemporary Art w Niemczech, Museum Boijmans, Van Abbemuseum i MU Art Space w Holandii. Jej prace wstawiane były również w muzeach i galeriach w USA, między innymi w PS1 MoMA, New Museum, Eyebeam, New York Public Library i Utah Museum of Contemporary Art. Jej twórczość jest szeroko dyskutowana w mediach, począwszy od „New York Timesa” i BBC, a skończywszy na TED i „Wired”. Obecnie jest asystentem na Wydziale Sztuki i Badań nad Technologią w School of the Art Institute of Chicago.  

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

Współczesny amerykański artysta konceptualny, zajmujący się sztuką wideo, rysunkiem, filmem, rzeźbą i instalacjami artystycznymi od 1974 roku. Mieszka i pracuje w Nowym Jorku. W 2003 roku otrzymał stypendium Rockefeller Foundation Media Arts, a w 2004 roku Stypendium Guggenheima. Wykładał m.in. na Uniwersytecie Princeton i Cooper Union for the Advancement of Art and Science. Jego prace były pokazywane m.in. w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Centre Georges Pompidou w Paryżu, Tate Liverpool i Whitney Museum of American Art.  W 2014 roku w ramach projektu Art+Science Meeting odbyła się jego wystawa Figury mowy: Skradzione głosy. Wystawa obejmowała 3 instalacje amerykańskiego artysty: Hell (2013), Animal, Vegetable, Mineralness of Everything (2004) oraz Interior (1997). Feingold podejmował w tych pracach kwestię tożsamości i sztucznej inteligencji. Wystawie towarzyszł panel dyskusyjny w CSW Łaźnia, w którym udział wzięli m.in.: Ken Feingold, Stelarc, Ryszard W. Kluszczyński oraz Grzegorz Klaman. http://www.kenfeingold.com/  

twórca intermedialny, który od wczesnych lat 90’ pracuje jako artysta oraz koordynator projektów kulturalnych łączący w swoich pracach field recording, rzeźbę kinetyczną, kompozycje elektroakustyczne, performans, percepcję przestrzenną i akustykę. W ostatnich latach Grzinich przeprowadził wiele warsztatów dotyczących różnych aspektów dźwięku, takich jak poprzez komunikacja społeczna, performanse, mapping, nagrywanie i edycja. Występował w Ameryce Północnej, Europie i Japonii, a jego kompozycje wydane zostały przez międzynarodowe wytwórnie takie jak SIRR, Staalplaat, Erewhon, Intransitive, Cut, Elevator Bath, CMR, Orogenetics, Mystery Sea czy Invisible Birds. Grzinich mieszka w Estonii, gdzie pracuje jako koordynator programowy dla MoKS, centrum non-profit prowadzonego przez artystów. Podczas LAK – Festiwalu Nordyckiej Sztuki Dźwięku 2013 prowadził warsztat „Sensing Sonospace”.    

Dr. K.Hudson czynną artystką, pisarką i naukowcem z Australii Zachodniej, gdzie pracuje jako wykładowca akademicki w Szkołach Designu i Sztuki oraz Kultury Mediów i Sztuk Kreatywnych na Curtin University. Głównym tematem jej badań jest filozofia i historia ciała w oparciu o gender studies, teorię queer oraz francuski poststrukturalizm. Stanowią one podstawę dla praktyki artystycznej, która krytycznie odpiera i obala normalizujące sposoby przedstawienia, konstruowania i postrzegania subiektywności, socjalizacji i ucieleśnienia. Jej aktualne projekty badawcze w sposób wizualny i tekstowy zajmują się: 1. etycznymi i estetycznymi konsekwencjami technologii komórek macierzystych dla rozumienia życia, śmierci i osobowości; 2. potencjałem dzieła sztuki do wyrażania idei, uczuć i doświadczeń melancholii, nostalgii, pamięci i żałoby w sposób, który aktywnie kwestionuje ograniczenia i sposoby pojmowania straty i pożądania.    

Jest muzykiem i artystą eksperymentującym w obszarze zdegradowanych, zniszczonych urządzeń elektronicznych, transu, retro-telegrafii oraz hylozoicznej komputacji neuronalnej. W swych pracach wykorzystuje zaprojektowany i wykonany przez siebie sprzęt, odwołując się do estetyki sygnałów oraz fizyczno/materialnej natury doświadczenia. Występy Jordana przyjmują formę ekstremalnego doświadczenia, w którym główną rolę odgrywa intensywne użycie światła stroboskopowego, głośny dźwięk oraz elektryczne stymulacje skał. W swoich performansach dąży do wywoływania u odbiorców stanów przypominających trans czy halucynacje. Ryan Jordan prezentował swoje prace na całym świecie występując w instytucjach artystycznych i akademickich, podczas ważnych festiwali, ale też w przestrzeniach takich, jak squaty czy opuszczone budynki postindustrialne. Uczestniczył m.in. w festiwalach Sight + Sound (Montreal, Kanada), LACMA (Los Angeles, USA), Subtle Technologies (Toronto, Kanada), Transe(s) Symposium (Strasburg, Francja), SPILL Festival (Ipswich, Wielka Brytania), Resonant Chamber (Ryga, Łotwa), FACT (Liverpool, Wielka Brytania), Belluard Festival (Fryburg, Szwajcaria), CTM Festival (Berlin, Niemcy), Pure Data Convention (Sao Paulo, Brazylia), Pixel Festival (Bergen, Norwegia), ISEA (Istambuł, Turcja), NEXT Festival (Bratysława, Słowacja). Jordan prowadzi także projekt noise=noise czyli laboratorium badawcze i platformę koncertową, którego celem jest rozwój sieci współpracy programistów, artystów i naukowców pracujących w dziedzinie hałasu, sztuki eksperymentalnej, poszukującej i niezależnej. http://ryanjordan.org/ http://nnnnn.org.uk/    

Absolwentka malarstwa, muzyki (flet oraz kompozycja) i elektroniki w Hamburgu, Grazu, Zurichu i Mediolanie. Początkowo pracowała jako flecistka wykonując muzykę współczesną, jednak po pewnym czasie zaczęła tworzyć własne kompozycje, które często łączyła z wideo. Od końca lat 70 skupiła się na instalacjach i rzeźbach dźwiękowych oraz na pracy ze światłem. Tworzy głównie kompozycje elektro-akustyczne, pisała także utwory dla zespołów i tworzyła prace audio dla radia. Artystka otrzymała wiele grantów oraz nagród, w tym grant kompozytorski miasta Berlina (1995), Niemiecką Nagrodę Sztuki Dźwięku (2008), wyróżnienie na Ars Electronica (2008), Nagrodę SR Media Art Award (2009), City Sound Art Bonn / Beethovenstiftung (2013). Od 1974 roku tworzyła wystawy solowe w Europie, USA, Australii, Japonii oraz Ameryce Południowej. Brała również udział w licznych międzynarowodych festiwalach i wystawach grupowych, takich jak: Pro Musica Nova, Bremen (1976 i 1980), Biennale w Wenecji (1980 i 1982), Ars Electronica, Linz (1987), Musik und Raum na festiwalu w Lucernie (2004), Europejska Stolica Kultury (2010). Jej muzykę publikowały takie wytwórnie jak Cramps Records, Edition RZ, ampersand, semishigure, Die Schachtel, Olof Bright, AA Records, Important Records, Gruenrekorder i inne. Christina Kubisch jest profesorem wizytującym na uniwersytetach w Maastricht, Paryżu, Oxfordzie i Berlinie. W latach 1994 – 2013 była profesorem Sztuk Audiowizualnych na Akademii Sztuk Pięknych w Saarbrücken. Od roku 1997 jest członkiem Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Obecnie, od 2013 roku, jest członkiem rady uniwersyteckiej zajmującym się badaniami naukowymi na Oxford Brookes University. www.christinakubisch.de  

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

(ur. 1969, Atlanta) – zajmuje stanowisko Marcello Lotti Professor of English i dyrektora Centrum Interdyscyplinarnych Badań nad Nauką i Teorią Kultury na Duke University (USA). Doktoryzował się na Uniwersytecie Waszyngtońskim w roku 2001. Jest współautorem książek Tissue Economies (Duke University Press, 2006), Sympathy and the State in the Romantic Era (Routledge, 2007), Bioart and the Vitality of Media (University of Washington Press, 2010), Experimental Life: Vitalism in Romantic Science and Literature (Johns Hopkins University Press, 2013). Robert Mitchell wygłaszał gościnne wykłady na amerykańskich i światowych uczelniach, na przykład w Stanford University (Palo Alto), New School (Nowy Jork), University of Toronto (Toronto), Université de Montréal (Montreal), Oxford University (Oksford), London School of Economics (Londyn), Nottingham Trent University (Nottingham). Obecnie jego badania skupiają się na związkach biopolityki, logiki populacji i sztuki.  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Artysta dźwięku, teoretyk kultury i mediów. Od początku lat 90. uczestniczył w scenie muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współzałożyciel licznych projektów muzycznych (m.in. Spear, Ben Zen, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, Nonstate). Tworzy performansy audiowizualne, instalacje oraz filmy wideo. W swych solowych performansach dokonuje krytycznej eksploracji przestrzeni liminalnej pomiędzy fizyczną, biologiczną aktywnością ciała a niewidzialną sferą fal elektromagnetyczną generowanych przez urządzenia bezprzewodowe, tworzących wielopłaszczyznowe relacje w obrębie przestrzeni hybrydycznej. Wykorzystuje specjalnie zaprojektowane oraz zmodyfikowane instrumenty oraz urządzenia elektroniczne cyfrowe i analogowe. Ożóg jest autorem licznych tekstów teoretycznych dotyczących estetyki nowych mediów, sztuki krytycznej, filmu awangardowego, wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego zainteresowania naukowe obejmują studia nad nadzorem, problematykę społeczeństwa sieci, media taktyczne, sztukę biologiczną oraz posthumanizm. Pracuje w Zakładzie Mediów Elektronicznych Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1998-2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt wydającą eksperymentalną muzykę elektroniczną i elektroakustyczną. Wśród artystów, których płyty ukazały się nakładem Ignis są m.in.: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA and Spear. Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy – 3 edycje multimedialnej wystawy “Die Kunst Ist Toth”, koncerty Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens i wiele innych. W latach 2005-2009 był kuratorem programu „Poza horyzont” (muzyka eksperymentalna, nowe media). 

Profesor na Wydziale Sztuki i Technologii Uniwersytetu w Plymouth, gdzie zwołuje zebrania grupy badawczej Transtechnology. Jest także redaktorem naczelnym „Leonardo Reviews”. Doktorat obronił na Uniwersytecie w Amsterdamie (Wczesne kino i świat obrazów technologicznych). Jest współautorem dwóch książek na temat mediów audio-wizualnych i świadomości. Opublikował ponad 80 artykułów na temat historii kina oraz technologii cyfrowej w najważniejszych pismach naukowych. Od kwietnia 2010 roku przewodzi dużemu projektowi badawczemu finansowanemu poprzez HERA i skupiającemu się na kreatywnej wymianie pomiędzy eksperymentalnymi i komercyjnymi filmowcami. http://www.trans-techresearch.net

(ur. 1972) to bułgarska artystka interdyscyplinarna i kuratorka zajmująca się sztuką performansu, video artem i fotografią. Jej prace były prezentowane na całym świecie, m.in National Gallery of Fine Arts w Sofii, Goethe Institute, Moscow Biennial, Centrum Sztuki Feministycznej Elizabeth A. Sackler w Brooklyn Museum,Exit Art w Nowym Jorku, Bienniale for Electronic Art w Perth i Foundation for Art and Creative Technologies w Liverpoolu. Często współpracuje z artystą i twórcą filmowym Olegiem Mavromatim, zwykle pod nazwą ULTRAFUTURO – w ramach międzynarodowego kolektywu artystycznego powstałego w 2004 roku. Otrzymała liczne stypendia i nagrody, m.in. Gaudenz B. Ruf Award for New Bulgarian Art, The Essential Reading for Art Writers Award from the Institute of Contemporary Art in Sofia i New York Foundation for the Arts Fellowship w 2014 w dziedzinie Digital/Electronic Arts.  Jest adiunktem na Wydziale Transmediów na Uniwersytecie Syracuse.

Niemiecki architekt, artysta medialny i naukowiec. Studiował architekturę i komunikację wizualną.  Pracuje w Fraunhofer IAIS, w Sankt Augustin a od 2009 roku wykłada jako profesor wizytujący w Experimental Interaction in the HCI Master at University Siegen. Od 1987 roku Wolfgang Strauss współpracuje z Monika Fleischmann nad instalacjami łączącymi media artystyczne z pojęciem interaktywności. Wraz z Moniką Fleischmann otrzymał nagrodę “Złotej Nike”, a ich prace archiwizowane są w Zentrum fur Kunst und Medientechnologie w Karlsruhe.  www.fleischmann-strauss.de  

Francuski artysta i naukowiec, który zajmuje się działalnością artystyczną człowieka, sztuczną kreatywnością (computational creativity) i naszym stosunkiem do maszyn, w szczególności robotów. W kontekście swojej praktyki artystycznej Tresset wykorzystuje osiągnięcia robotyki do tworzenia autonomicznych, robotycznych urządzeń, które są sugestywnymi przedstawieniami artysty, a w pewien sposób także odzwierciedleniem jego samego. Roboty Tresseta powstają w oparciu o zaawansowane technologie, wykorzystując wyniki badań z dziedziny robotyki, widzenia komputerowego, sztucznej inteligencji i przetwarzania poznawczego (cognitive computing). Tresset od młodości czynnie interesował się programowaniem, malarstwem, rysunkiem i rzeźbą we Francji. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie biznesowych systemów komputerowych przeniósł się do Londynu, gdzie zajmował się malarstwem. W latach 1991–2003 jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i grupowych w Londynie i Paryżu. W 2003 r. Tresset utracił swoją umiejętność malowania i rysowania; od tamtej pory zajmuje się systemami komputerowymi i robotycznymi, które są w stanie symulować te działania artystyczne. W trakcie swoich badań Tresset rozpoczął studia magisterskie na kierunku informatyki w sztuce na Uniwersytecie Goldsmiths w Londynie, gdzie do 2013 r. kierował projektem Alkon II wspólnie z Prof. Frederickiem Fol Leymarie. Projekt Alkon II badał proces szkicowania z natury w oparciu o modelowanie komputerowe i robotykę. Tresset opracował także kurs robotyki kreatywnej dla studentów studiów podyplomowych na Goldsmiths w ramach programu magisterskiego na kierunku sztuk komputacyjnych. Tresset do niedawna pracował jako starszy wykładowca na Zukunftskolleg na Uniwersytecie w Konstancji (Niemcy), a aktualnie jest wizytującym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Goldsmiths w L

Kanadyjski artysta zamieszkały w Montrealu. Zajmuje się sztuką robotyczną od 1992 roku. W swoich instalacjach i performansach wykorzystuje robotykę i techniki śledzenia ruchu, a także dźwięk, światło, wideo i procesy cybernetyczne. Prowadzi badania nad tworzeniem sztucznego życia i technologiami Agent, wykorzystując artystyczną pracę opartą na estetyce sztucznych zachowań.  Równolegle do swej pracy artystycznej Bill Vorn wykłada nowe media na Uniwersytecie Concordia w Montrealu, związany jest z działającym tam Artificial Life Art Lab oraz kieruje robotyką w Hexagram. W roku 2001 uzyskał tytuł doktora za rozprawę Artificial Life as Media. Jego prace były prezentowane podczas licznych międzynarodowych wydarzeń, w tym Ars Electronica, ISEA, DEAF, Sonar, Art Futura, EMAF oraz Artec. Laureat nagrody Vida 2.0 (1999, Madryt), Leprecon Award for Interactivity (1998, Nowy Jork), Prix Ars Electronica Distinction (1996, Linz) oraz International Digital Media Award (1996, Toronto). Współpracował z wieloma kanadyjskimi artystami (m.in. Edouardem Lockiem, Robertem Lepage, Gilles’em Maheu, L.-P. Demersem oraz Istvanem Kantorem). Wraz z Tracym Howe’em powołał do życia w 1981 roku elektro-popowy zespoł Rational Youth. Wystawa Vorna pt. Histeryczne maszyny, odbyła się w 2014 roku w Centrum Sztku Współczesnej Łaźnia. Zaprezentowane histeryczne maszyny stanowiły doskonały przykład twórczości artysty. Każda z nich była aluminiową, ośmionożną formą zwisającą z sufitu, przypominającą kształtem ogromnego pająka. Roboty zaopatrzone w kilka systemów: sensoryczny, motoryczny i kontrolny, które wspólnie odgrywały rolę autonomicznego układu nerwowego. Sensory pozwalały maszynom odkryć obecność widzów w przestrzeni wystawienniczej a to, w dalszej kolejności, prowadziło je do podjęcia wobec nich różnych działań. billvorn.conc

Artysta z klasycznym wykształceniem muzycznym, uczestnik licznych muzycznych przygód – od black metalu przez połamaną elektronikę aż po ambient, noise i circuit bending. Podróże dźwiękowe zaprowadziły go do Hagi, gdzie obecnie studiuje sonologię w konserwatorium muzycznym. Wcześniej ukończył kierunek Sonic Arts (licencjat na Middlesex University, Londyn). Uczył się także na Akademii Muzycznej w Krakowie u profesora Marka Chołoniewskiego, w Berlinie (UDK) u dr Alberto de Campo oraz na rezydencjach w Amsterdamie (STEIM). Grał też w kilku zespołach i projektach pod różnymi pseudonimami. Jest autorem instalacji audiowizualnych, dźwięku do filmów, oraz audycji „Polish Deli” w Londyńskiej radiostacji Resonance Fm (2010-2013), gdzie promował Polską muzykę i sztukę niezależną. Występował i pokazywał swoje prace w Irlandii, Anglii, Finlandii, Niemczech, Holandii i Polsce. Za swój utwór „Trans-formation” otrzymał pierwszą nagrodę w programie stypendialnym „Dolina Kreatywna” w dziedzinie muzyka (2004). Obecnie głównie zajmuje się budową własnych instrumentów i modyfikowaniem istniejących, a także interaktywnymi instalacjami audio-wizualnymi. Instalacja „Around the Clock” jest efektem miesięcznej rezydencji w sierpniu 2012 w Helsinkach w stowarzyszeniu MUU, we współpracy z galerią dźwięku „Akusmata”. ziemianin.net