Doktor nauk technicznych w zakresie architektury. Pracuje jako adiunkt w Katedrze Architektury Mieszkaniowej na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej. Zajmuje się architekturą w ujęciu interdyscyplinarnym w powiązaniu z innymi dziedzinami sztuki (udziałem sztuki w procesie kreacji, realizacji, użytkowania, rehabilitacji przestrzeni). Zajmuje się także tematyką przestrzeni publicznych i ich transformacji w kontekście projektowania interdyscyplinarnego i wielopłaszczyznowego odbioru przestrzeni oraz kształtowaniem i projektowaniem doświadczeń przestrzeni publicznej. Obecnie prowadzi badania w ramach kilku międzynarodowych projektów z partnerami min. z Włoch, Hiszpanii, Niemiec, Wielkiej Brytanii i Turcji.  

Operator dźwięku, specjalizujący się w produkcji filmów dokumentalnych, współautor reportaży, filmów reklamowych, autor opracowań muzycznych. Absolwent Politechniki Gdańskiej. Przez wiele lat związany z Video Studio Gdańsk – pierwszym niezależnym producentem telewizyjnym w Polsce. Uczestnik wyjazdów na Bliski Wschód. Współpracuje z firmami producenckimi i stacjami telewizyjnymi z Polski i zagranicy. Pracował przy filmach dokumentalnych i fabularnych m.in. „Nauczanie początkowe”, „Przerwany lot”, „W sypialni”.

Francuski artysta dźwiękowy, który eksploruje pojęcia przestrzeni i wymiaru. Głównie zajmuje się tworzeniem zewnętrznych/wewnętrznych instalacji dźwiękowych, silnie nawiązujących do ich architektonicznego lub urbanistycznego kontekstu. W centrum jego zainteresowań jest przestrzeń w znaczeniu wizualnym i dźwiękowym – a wszystko to połączone bardzo delikatnym procesem twórczym. Decelière pracuje ponadto jako inżynier dźwięku. Jego prace prezentowane były w Szwajcarii, Francji, Macedonii, Grecji i w Niemczech. Mieszka i pracuje w Genewie. www.rudydeceliere.net  

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

(ur. 1981, Hanau) – działa w różnych obszarach sztuki, takich jak instalacja, wideo, dźwięk i bioart. Jest absolwentką Akademii Sztuki Mediów w Kolonii oraz Wyższej Szkoły Wzornictwa w Offenbach. Tworzy instalacje wykorzystujące materiał organiczny i biologiczny oraz bezpośrednio współdziała z naukowcami, zgłębiając aspekty pracy laboratoriów biologicznych. W ostatnich latach odbywała staże badawcze w Laboratorium Bioinżynierii Komórek Macierzystych na EPF w Lozannie oraz w SymbioticA – Centre of Excellence in Biological Arts na Uniwersytecie Zachodniej Australii w Perth. Jej prace prezentowane były w wielu krajach na festiwalach, wystawach i konferencjach oraz wielokrotnie nagradzane, otrzymały między innymi International Media Award for Science and Art, przyznawaną przez ZKM (Karlsruhe), wyróżnienie na konkursie VIDA 13.2 Awards oraz Nagrodę dla Młodych Artystów landu Nadrenia-Północna Westfalia.  

(ur. 1975, Omsk) jest naukowcem, teoretykiem sztuki i kuratorem. Doktoryzował się na Państwowym Uniwersytecie w Tomsku, gdzie w roku 2002 otrzymał stopień kandydata nauk (pol. doktor), a w roku 2013 tytuł doktora nauk (pol. doktor habilitowany). Jego badania skupiają się na kulturowej dynamice w warunkach rozwoju technologicznego (w którym kultura cyfrowa przechodzi w kulturę sztucznego życia) oraz na analizie historii / estetyki praktyk twórczych czerpiących z techniki. Galkin jest autorem licznych artykułów na temat historii i teorii kultury cyfrowej; opublikował również monografię Digital Culture: Shift to Artificial Life (Tomsk University Press, 2013). Prowadził badania na George Washington University (USA) i Lancaster University (Wielka Brytania). Wygłaszał również wykłady i przedstawiał prezentacje na międzynarodowych konferencjach, takich jak NeoLife 2015 (Perth), EdCrunch 2015 (Moskwa), TEDx Tomsk (2013). Aktualnie pełni funkcję profesora w Instytucie Sztuki i Kultury oraz w Centrum PAST Narodowego Badawczego Uniwersytetu Tomskiego (Tomsk, Rosja).  

(ur. 1969, Schwerte) – jest kuratorem, pisarzem i teoretykiem mediów. Pracownik naukowy Wydziału Sztuki i Studiów Kulturowych oraz Muzeum Medycyny (Medicinsk Museion) Uniwersytetu Kopenhaskiego, a także współpracownik naukowy Wydziału Sztuki, Historii Sztuki i Wzornictwa na Michigan State University. Był kuratorem między innymi wystaw: L’Art Biotech (Nantes, 2003), Still, Living (Perth, 2007), sk-interfaces (Liverpool, 2008/Luksemburg, 2009), Article Biennale (Stavanger, 2008), Transbiotics (Ryga, 2010), Fingerprints... (Berlin, 2011/Monachium, 2012), Synth-ethic (Wiedeń, 2011), assemble | standard | minimal (Berlin, 2015), SO 3 (Belfort, 2015), Wetware (Los Angeles, 2016). Hauser zasiada w jury międzynarodowych konkursów i festiwali Ars Electronica, Transitio i Vida oraz jest członkiem wielu fundacji naukowych. Jest także współzałożycielem i współpracownikiem europejskiego kulturalnego kanału telewizyjnego ARTE oraz autorem licznych reportaży i audycji radiowych.  

Jest muzykiem i artystą eksperymentującym w obszarze zdegradowanych, zniszczonych urządzeń elektronicznych, transu, retro-telegrafii oraz hylozoicznej komputacji neuronalnej. W swych pracach wykorzystuje zaprojektowany i wykonany przez siebie sprzęt, odwołując się do estetyki sygnałów oraz fizyczno/materialnej natury doświadczenia. Występy Jordana przyjmują formę ekstremalnego doświadczenia, w którym główną rolę odgrywa intensywne użycie światła stroboskopowego, głośny dźwięk oraz elektryczne stymulacje skał. W swoich performansach dąży do wywoływania u odbiorców stanów przypominających trans czy halucynacje. Ryan Jordan prezentował swoje prace na całym świecie występując w instytucjach artystycznych i akademickich, podczas ważnych festiwali, ale też w przestrzeniach takich, jak squaty czy opuszczone budynki postindustrialne. Uczestniczył m.in. w festiwalach Sight + Sound (Montreal, Kanada), LACMA (Los Angeles, USA), Subtle Technologies (Toronto, Kanada), Transe(s) Symposium (Strasburg, Francja), SPILL Festival (Ipswich, Wielka Brytania), Resonant Chamber (Ryga, Łotwa), FACT (Liverpool, Wielka Brytania), Belluard Festival (Fryburg, Szwajcaria), CTM Festival (Berlin, Niemcy), Pure Data Convention (Sao Paulo, Brazylia), Pixel Festival (Bergen, Norwegia), ISEA (Istambuł, Turcja), NEXT Festival (Bratysława, Słowacja). Jordan prowadzi także projekt noise=noise czyli laboratorium badawcze i platformę koncertową, którego celem jest rozwój sieci współpracy programistów, artystów i naukowców pracujących w dziedzinie hałasu, sztuki eksperymentalnej, poszukującej i niezależnej. http://ryanjordan.org/ http://nnnnn.org.uk/    

Historyk kultury, kurator i wykładowca na Uniwersytecie w Portsmouth. Jego głównym obszarem zainteresowań jest relacja sztuki, nauki i kultury wizualnej. Bada zmieniające się postawy wobec świata, w szczególności jak kultura zmienia się na przestrzeni czasu i w różnych miejscach. Wraz z Lucy Shanahan był kuratorem wystawy „Brains: the mind as matter” prezentowanej w Wellcome Collection w Londynie, którą obejrzało ponad 100 tysięcy odwiedzających. Jest także autorem książki towarzyszącej wystawie „Brains: The Mind As Matter” http://www.wellcomecollection.org/whats-on/exhibitions/brains.aspx     

Urodzony w Izraelu artysta wizualny i rzeźbiarz, od 1974 roku żyje i pracuje w Paryżu. Zdobywca nagrody Sandberg Prize (1980) przyznawanej przes Israel Museum w Jerozolimie.  Od początku działalności artystycznej (1967) aż do dziś kwestionuje pojęcie „mózgu”. Jego pierwsze dzieło, zatytułowane „Floor Mop Brain”, zostało wykonane w 1969 z mopa podłogowego ułożonego w kształt przypominający ten organ. Inne prace o mózgu z lat 70. i następnych korzystały z szerokiego spektrum mediów: Brain drawings, rysunki do Brain projects, performanse, zdjęcia, rzeźby, instalacje. Brain drawings to mentalne rysunki, w których artysta kwestionował potencjał ludzkiego mózgu. Performanse z 1975 badały możliwości i granice mózgu. Zdjęcia z wystawy „Sztuka gotowania (mózgi i omlety)” z tego samego roku dotyczyły relacji jedzenia i umysłu (mózgu).   W ostatnich latach Laury odbył spotkania z badaczami mózgu, prowadzące do debaty nad aktualnym stanem wiedzy. Ta wymiana pomogła artyście rozwinąć koncepcję instalacji „Mózg (Laboratorium)”, w której skład weszły sieć neuronowa (z lampką elektryczną), szklane przyrządy laboratoryjne czy filmy dokumentujące próby laboratoryjne.   Za ideowe centrum instalacji można uznać zjawisko „Eureka”, kiedy to mózg „wpada” na wyjątkową ideę, zmieniającą bieg długotrwale prowadzonych badań. Projekt „Mózg (Laboratorium)” będzie kontynuowany w związku z rozwojem zaawansowanych badań nad ludzkim mózgiem.  

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

Astronom ze specjalizacją w teleskopach kosmicznych i kosmologii obserwacyjnej, teoretyk związków nauki i sztuki.   Obecnie pracuje jako badacz w Laboratoire d'Astrophysique de Marseille i jako pełniący obowiązki Dyrektora w Observatoire Astronomique de Marseille Provence. Specjalizuje się w instrumentach kosmicznych. Był głównym badaczem przy opracowywaniu teleskopu Extreme Ultraviolet Explorer Satellite dla NASA na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley.   Od 25 lat pełni funkcję redaktora artystyczno-naukowego czasopisma „Leonardo” przy MIT Press oraz zastępcy redaktora naczelnego Leonardo Book Series przy MIT Press. Jest prezesem stowarzyszenia Leonardo w Paryżu i członkiem zarządu Leonardo/International Society for the Arts, Sciences and Technology w San Francisco.   Zainteresowania Maliny koncentrują się głównie na promocji kulturalnego przywłaszczania dokonań współczesnej nauki i technologii oraz na nowych metodach tworzenia warunków dla współpracy pomiędzy artystami i naukowcami.   W 2011 roku, w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, miała miejsce wystawa oraz pokaz filmów poświęcony György Kepesowi i Frankowi J. Malinie (ojcowi Rogera), pt. The Pleasure of Light. György Kepes i Frank J. Malina na skrzyżowaniu sztuki i nauki. W ramach przedsięwzięcia odbył się wykład kuratorki wystawy Niny Czegledy oraz Rogera Maliny.   malina.diatrope.com  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Artysta dźwięku, teoretyk kultury i mediów. Od początku lat 90. uczestniczył w scenie muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współzałożyciel licznych projektów muzycznych (m.in. Spear, Ben Zen, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, Nonstate). Tworzy performansy audiowizualne, instalacje oraz filmy wideo. W swych solowych performansach dokonuje krytycznej eksploracji przestrzeni liminalnej pomiędzy fizyczną, biologiczną aktywnością ciała a niewidzialną sferą fal elektromagnetyczną generowanych przez urządzenia bezprzewodowe, tworzących wielopłaszczyznowe relacje w obrębie przestrzeni hybrydycznej. Wykorzystuje specjalnie zaprojektowane oraz zmodyfikowane instrumenty oraz urządzenia elektroniczne cyfrowe i analogowe. Ożóg jest autorem licznych tekstów teoretycznych dotyczących estetyki nowych mediów, sztuki krytycznej, filmu awangardowego, wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego zainteresowania naukowe obejmują studia nad nadzorem, problematykę społeczeństwa sieci, media taktyczne, sztukę biologiczną oraz posthumanizm. Pracuje w Zakładzie Mediów Elektronicznych Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1998-2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt wydającą eksperymentalną muzykę elektroniczną i elektroakustyczną. Wśród artystów, których płyty ukazały się nakładem Ignis są m.in.: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA and Spear. Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy – 3 edycje multimedialnej wystawy “Die Kunst Ist Toth”, koncerty Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens i wiele innych. W latach 2005-2009 był kuratorem programu „Poza horyzont” (muzyka eksperymentalna, nowe media). 

Duet, w którego skład wchodzą Mateusz Wysocki (znany również jako Fischerle) i Lech Nienartowicz. Porcje eksplorują wszelkiego rodzaju dźwiękowe usterki. Często skupiają się również na organicznej naturze dźwięku i percepcji słuchacza, czego wyrazem była przygotowana wspólnie z Justyną Kociszewską audiowizualna instalacja Grzyb i sekwoja pokazywana na festiwalu Reworks w Grecji. Ponadto ich prace dźwiękowe były prezentowane w Polsce, Irlandii, Portugalii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Prowadzą poświęcony muzyce eksperymentalnej label Pawlacz Perski. pawlaczperski.org  

(ur. 1972) to bułgarska artystka interdyscyplinarna i kuratorka zajmująca się sztuką performansu, video artem i fotografią. Jej prace były prezentowane na całym świecie, m.in National Gallery of Fine Arts w Sofii, Goethe Institute, Moscow Biennial, Centrum Sztuki Feministycznej Elizabeth A. Sackler w Brooklyn Museum,Exit Art w Nowym Jorku, Bienniale for Electronic Art w Perth i Foundation for Art and Creative Technologies w Liverpoolu. Często współpracuje z artystą i twórcą filmowym Olegiem Mavromatim, zwykle pod nazwą ULTRAFUTURO – w ramach międzynarodowego kolektywu artystycznego powstałego w 2004 roku. Otrzymała liczne stypendia i nagrody, m.in. Gaudenz B. Ruf Award for New Bulgarian Art, The Essential Reading for Art Writers Award from the Institute of Contemporary Art in Sofia i New York Foundation for the Arts Fellowship w 2014 w dziedzinie Digital/Electronic Arts.  Jest adiunktem na Wydziale Transmediów na Uniwersytecie Syracuse.

Australijski artysta tworzący performanse i instalacje artystyczne. W 1997 roku artysta został honorowym profesorem sztuki i robotyki na Uniwerystecie Carnegie Mellon (Pittsburgh, USA). W latach 2000–2003 pracował jako samodzielny pracownik naukowy na Uniwersytecie Nottingham Trent (Nottingham, UK), gdzie opracował Muscle Machine – chodzącą maszynę o średnicy pięciu metrów wykorzystującą pneumatyczne gumowe mięśnie. W 2003 roku artysta otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Monash. W latach 2006–2011 pracował jako samodzielny pracownik naukowy i artysta wizytujący w MARCS Auditory Labs na Uniwersytecie Zachodniego Sydney w Australii. W 2010 roku Stelarc otrzymał grant od Rady Australijskiej na budowę mikrorobota i w tym samym roku został też wyróżniony prestiżową nagrodą Prix Ars Electronica Hybrid Arts. W latach 2006–2012 artysta udzielał się jako profesor sztuki performansu w szkole artystycznej na Uniwersytecie Brunel w Londynie. Obecnie Stelarc pracuje jako dyrektor Laboratorium Alternatywnych Anatomii w Szkole Projektowania i Sztuki (SODA) na Uniwersytecie Curtin w Perth. Jest też honorowym pracownikiem naukowym uczelni. Jego twórczość reprezentowana jest przez Scott Livesey Galleries w Melbourne.   Wystawiał swoje prace na całym świecie, a jego performanse można było podziwiać w Europie, Azji, Ameryce Północnej, Ameryce Południowej i Australii. Zmieniał swoje ciało wizualnie i amplifikował je akustycznie. Nakręcił trzy filmy wewnątrz swojego ciała, filmując wnętrza swoich płuc, żołądka i trzy metry jelita grubego. W latach 1976–1988 stworzył dwadzieścia pięć performansów, w których jego ciało zwisało na hakach wbitych w skórę.    W swojej twórczości wykorzystuje narzędzia medyczne, protetykę, robotykę, systemy wirtualnej rzeczywistości, Internet i biotechnologię.

Francuski artysta i naukowiec, który zajmuje się działalnością artystyczną człowieka, sztuczną kreatywnością (computational creativity) i naszym stosunkiem do maszyn, w szczególności robotów. W kontekście swojej praktyki artystycznej Tresset wykorzystuje osiągnięcia robotyki do tworzenia autonomicznych, robotycznych urządzeń, które są sugestywnymi przedstawieniami artysty, a w pewien sposób także odzwierciedleniem jego samego. Roboty Tresseta powstają w oparciu o zaawansowane technologie, wykorzystując wyniki badań z dziedziny robotyki, widzenia komputerowego, sztucznej inteligencji i przetwarzania poznawczego (cognitive computing). Tresset od młodości czynnie interesował się programowaniem, malarstwem, rysunkiem i rzeźbą we Francji. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie biznesowych systemów komputerowych przeniósł się do Londynu, gdzie zajmował się malarstwem. W latach 1991–2003 jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i grupowych w Londynie i Paryżu. W 2003 r. Tresset utracił swoją umiejętność malowania i rysowania; od tamtej pory zajmuje się systemami komputerowymi i robotycznymi, które są w stanie symulować te działania artystyczne. W trakcie swoich badań Tresset rozpoczął studia magisterskie na kierunku informatyki w sztuce na Uniwersytecie Goldsmiths w Londynie, gdzie do 2013 r. kierował projektem Alkon II wspólnie z Prof. Frederickiem Fol Leymarie. Projekt Alkon II badał proces szkicowania z natury w oparciu o modelowanie komputerowe i robotykę. Tresset opracował także kurs robotyki kreatywnej dla studentów studiów podyplomowych na Goldsmiths w ramach programu magisterskiego na kierunku sztuk komputacyjnych. Tresset do niedawna pracował jako starszy wykładowca na Zukunftskolleg na Uniwersytecie w Konstancji (Niemcy), a aktualnie jest wizytującym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Goldsmiths w L

Artystka mediów i profesor na Wydziale Projktowania Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles oraz dyrektorem centrum Art|Sci w School of the Arts oraz California Nanosystems Institute (CNSI). Obecnie jest takźe profesorem wizytującym  dyrektorem badań w Parsons Art, Media + Technology w New School for Design w Nowym Jorku, a także badaczem w IMeRA -  L’Institut Méditerranéen de Recherches Avancées w Marsylii. Vesna pełni funkcję Artist in Residence przy Instytucie Zaawansowanych Badań Uniwersytetu w Bristolu. Jej pracę można określić jako eksperymentalne, twórcze poszukiwania rozciągające się pomiędzy dyscyplinami i technologiami. Swoimi  instalacjami bada jaki wpływ technologie wywierają na nasze zbiorowe zachowania i jak percepcja toźsamości zmienia się w zależności od innowacji naukowych. Victoria obroniła doktorat na Uniwersytecie Walijskim pokazywała swoje prace na przeszło dwudziestu wystawach indywidualnych i ponad siedemdziesięciu zbiorowych. Jej pracom powięcone są rozdziały wielu książek, sama jest autorką przeszło dwudziestu artykułów publikowanych w pismach. W ciągu ostatniej dekady wystąpiła ponad 100 razy z odczytami. Jej najnowsze instalacje Blue Morphe, Mood Swings oraz Walter Bowls, podnoszą problem naszej relacji z systemami naturalnymi. Inne ważne jej prace to Bodeies INCorporated, Datamining Bodies, nOtime oraz Cellular Trans_Action. Vesna jest redaktorem “Al & Society” na Amerykę Północną, a w 2007 roku opublikowała książkę Database Aesthetics : Art inthe age of Information Overflow, wydaną przez Minnesota Press. Niedawno ukazała się nowa ksiąźka pod jej redakcją (wraz z Christiane Paul i Margot Lovejoy) pod tytułem Context Providers: Conditions of Meaning in Media Arts (Intellect Press, 2011).   www.victoriavesna.com  

Ukończył malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, gdzie w roku 2011 uzyskał tytuł doktora sztuk pięknych. Zajmuje się sztuką dźwiękową, rysunkiem, projektami radiowymi, instalacją. Gra w zespołach Gówno, Samorządowcy, Nagrobki. adamwitkowski.com    

Artysta wizualny, reżyser, dziennikarz, producent filmów dokumentalnych. Od 1995 roku nieprzerwanie tworzy performanse, wideo performanse, instalacje multimedialne i interaktywne, filmy, fotografie oraz muzykę eksperymentalną. Jest autorem ponad 150 realizacji, uczestnikiem wystaw i twórcą działań autorskich. Zawodowo zajmuje się sztuką filmową i telewizyjną pracując jako reżyser i dziennikarz. Prowadzi własną firmę produkującą materiały filmowe. Od ponad 20 lat ściśle współpracuje z artystami i instytucjami kultury, dla których przygotowuje materiały multimedialne. W 2008 roku powołał do życia Fundację Sztuki Współczesnej Element, która zajmuje się m.in. filmową dokumentacją działań w obszarze sztuki. http://www.marekzygmunt.art.pl/