Twórca m.in. surrealistycznego muzycznego teatru obiektowego, opartego na ewolucyjnych meta-instrumentach i/lub wzmocnionej scenie zwanej Platformą. Muzyk improwizujący, twórca eksperymentalnych instrumentów muzycznych, kompozytor elektroakustyczny, tekstowy i dźwiękowy. Tworzył w ramach butor, teatru jester i sztuki performansu, które rozwinął na kształt audiowizualnego teatru obiektów, którego koncerty stworzone są z surrealistycznej gry lalek, zabawek, narzędzi kuchennych, materiałów oraz dziwnych i kiczowatych elementów dekoracyjnych i śmieci, znalezionych na ulicach i pchlich targach. Obiekty wnoszą swoja historię i konotacje, a także często mikroskopijny potencjał dźwiękowy na małej scenie, zrobionej z drzwiczek od szafki kuchennej, z ukrytym pod sceną mikrofonem kontaktowym, zawieszone nad stołem z klamrą jak trampolina w utopię biednego człowieka, gdzie śmieci tańcują na własnych warunkach. Johannes Bergmark jest muzykiem freelancerem w trasie, od czasu gdy ukończył edukację w 1996 z dyplomem budowniczego pianin, brał udział w ponad 600 projektach. Mieszka w Sztokholmie, gdzie działa w grupie Fylkingen, Elektronmusikstudion, Surrealistgruppen and Vetenskap och Folkbildning. http://bergmark.org/    

Operator dźwięku, specjalizujący się w produkcji filmów dokumentalnych, współautor reportaży, filmów reklamowych, autor opracowań muzycznych. Absolwent Politechniki Gdańskiej. Przez wiele lat związany z Video Studio Gdańsk – pierwszym niezależnym producentem telewizyjnym w Polsce. Uczestnik wyjazdów na Bliski Wschód. Współpracuje z firmami producenckimi i stacjami telewizyjnymi z Polski i zagranicy. Pracował przy filmach dokumentalnych i fabularnych m.in. „Nauczanie początkowe”, „Przerwany lot”, „W sypialni”.

(ur. 1959, Montreal) – tworzy wielkoskalowe instalacje interaktywne; do tej pory skonstruował ponad 375 urządzeń i uczestniczył w ponad 70 inscenizacjach. Jego prace wystawiane były na prestiżowych imprezach, takich jak Lille 2004, EXPO 1992 i 2000, Sonambiente, ISEA, SIGGRAPH i Sonar. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, w tym pięciu wyróżnień i specjalnego wyróżnienia na festiwalu Ars Electronica, głównej nagrody konkursów VIDA 12.0 i 15.0 oraz honorowej wzmianki na Japan Media Arts Festival. Otrzymał nagrodę w kategorii Interactive Lighting na konkursie Lightforms 98 i sześć nagród za Devolution, w tym dwóch Helpmann Awards. Był profesorem mediów cyfrowych i projektowania wystaw scenografii w Hochschule für Gestaltung, instytucji akademickiej związanej z ZKM (Zentrum für Kunst und Medientechnologie) w Karlsruhe. Obecnie zajmuje stanowisko profesora w School of Art, Design and Media na Nanyang Technological University (NTU) w Singapurze. Demers doktoryzował się w dziedzinie performansu maszynowego na Plymouth University (Wielka Brytania).  

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

Niemieccy artyści i naukowcy, uchodzą za pionierów interaktywnej sztuki mediów.   Od samego początku swojej artystyczno-naukowej działalności posługują się komputerem jako narzędziem i jako medium. Ich eksperymentalne badania koncentrują się na interaktywności w sztuce i szeroko rozumianej nauce oraz na poszerzonej i sieciowej przestrzeni rozumianej jako interfejs. Uczyć się nowego ze starego - to jedna z metod pracy z nowymi mediami, którą opracowali na własny użytek. Ich koncepcje dotyczące wizualizacji informacji oraz skomputeryzowane modele nawigacji i dialogu kształtują już od dwudziestu lat rozwój nowej kultury technicznej w odniesieniu do interaktywności.   Twórczość Moniki Fleischmann i Wolfganga Straussa została uhonorowana nagrodą „Złotej Nike” czyli Prix Ars Electronica oraz wieloma innymi wyróżnieniami i jest archiwizowana w ZKM | Zentrum für Kunst und Medientechnologie w Karlsruhe.   Monika Fleischmann i Wolfgang Strauss są nie tylko twórcami dzieł sztuki, zaś swoje prace prezentują nie tylko w muzeach, ale także podczas konferencji naukowych. Jako artyści sztuki mediów pojmują laboratorium badawcze jako przestrzeń sztuki, nauki i percepcji. Wykorzystują je do badań nad estetyką mediów jak również do produkcji artystycznej.    W 2011 roku artyści wzięli udział w Międzynarodowej Konferencja Art Line: W stronę trzeciej kultury. Koegzystencja sztuki, nauki i technologii, organizowanej przez Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia. Ponadto, w tym samym roku, w CSW Łaźnia odbyła się wystawa artystów pt. Performing Data, obejmująca prace powstające od wczesnych lat dziewięćdziesiątych. Ekspozycja przedstawiała praktykę artystyczną Media Arts Research Studies (MARS), zainicjowaną przez artystów i kontynuowaną po dziś d

absolwent warszawskiej Akademii Muzycznej im. F.Chopina. Od 1998 roku zajmuje się pisaniem muzyki na różne składy instrumentalne („Zróżnicowanie” dwa fagoty i klarnet, „Rondo a la krakowiak” na  wrzeszczącego pianistę i klarnet basowy, „Malowanie” na dwa klarnety, fagot, kontrabas i śpiew, „Suita w stylu żydowskim” na klarnet, skrzypce i kontrabas oraz cykle utworów inspirowane językami świata na skrzypce, klarnet i wiolonczelę) oraz muzyki do teatru (około 25 spektakli dla teatrów dramatycznych i lalkowych). Czynnie zajmuje się improwizacją i interpretacją muzyki współczesnej. Występował jako solista z takimi zespołami jak: de Ereprijs, Kwartet Śląski, Orkiestra „Aukso”, Filharmonia Podlaska. Uczestniczył w Międzynarodowych Kursach Muzyki Współczesnej w Darmstadt gdzie prezentował swoje autorskie techniki wykonawcze na klarnecie basowym. Jest twórcą instalacji, tekstów teoretycznych na temat autorskich teorii, audycji radiowych oraz filmów undergroundowych. Od 2002 roku współtworzy zespół „Kwartludium” specjalizujący się w wykonywaniu muzyki współczesnej. Od 2008 roku pracuje nad poszerzaniem możliwości brzmieniowych klarnetu basowego inspirując się beatboxem i współpracując z jednym z najlepszych polskich beatboxerów „Tik Takiem” Patrykiem Matelą. Twórca pojęcia „edukacja komponowana”. Stypendysta Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu tworzenia alternatywnych podręczników edukacyjnych. http://www.edukacjakomponowana.pl/ 

(ur. 1969, Schwerte) – jest kuratorem, pisarzem i teoretykiem mediów. Pracownik naukowy Wydziału Sztuki i Studiów Kulturowych oraz Muzeum Medycyny (Medicinsk Museion) Uniwersytetu Kopenhaskiego, a także współpracownik naukowy Wydziału Sztuki, Historii Sztuki i Wzornictwa na Michigan State University. Był kuratorem między innymi wystaw: L’Art Biotech (Nantes, 2003), Still, Living (Perth, 2007), sk-interfaces (Liverpool, 2008/Luksemburg, 2009), Article Biennale (Stavanger, 2008), Transbiotics (Ryga, 2010), Fingerprints... (Berlin, 2011/Monachium, 2012), Synth-ethic (Wiedeń, 2011), assemble | standard | minimal (Berlin, 2015), SO 3 (Belfort, 2015), Wetware (Los Angeles, 2016). Hauser zasiada w jury międzynarodowych konkursów i festiwali Ars Electronica, Transitio i Vida oraz jest członkiem wielu fundacji naukowych. Jest także współzałożycielem i współpracownikiem europejskiego kulturalnego kanału telewizyjnego ARTE oraz autorem licznych reportaży i audycji radiowych.  

występuje także pod pseudonimem Biosphere – norweski muzyk tworzący w stylu ambient oraz muzykę elektroniczną. Pochodzi z Tromsø, 400 kilometrów na północ od koła polarnego, co wyjaśnia arktyczne dźwięki w jego muzyce. Pseudonim Biosphere pochodzi od nazwy stacji Biosphere 2 Space Station Project.

Kierownik Katedry Mediów i Kultury Audiowizualnej Uniwersytetu Łódzkiego, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi i wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Zajmuje się problematyką sztuki nowych mediów, filmem awangardowym, teorią sztuki, kulturą alternatywną oraz zagadnieniami cyberkultury i społeczeństwa informatycznego. W latach 1990 – 2001 był kuratorem filmu, wideo i sztuk multimedialnych w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie; kurator międzynarodowego Biennale Sztuki Współczesnej w Poznaniu w 2010 r. Jest dyrektorem artystycznym projektu Art+Science Meeting.

Specjalista neurochirurg i neurotraumatolog, konsultant na Oddziale Neurochirurgii Pomorskiego Centrum Traumatologii im. M. Kopernika w Gdańsku Związany z neurochirurgią od 1998 roku, kiedy rozpoczął działalność naukową, a następnie, pozostając stypendystą Ministra Zdrowia, Studia Indywidualne w Klinice Neurochirurgii i Neurotraumatologii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Edukację kontynuował na Studiach Doktoranckich na Wydziale Lekarskim CMUJ w Krakowie (2002-2006). Podczas specjalizacji z zakresu neurochirurgii w Klinice Neurochirurgii i Neurotraumatologii CMUJ w Krakowie (2003-2010) brał udział w licznych szkoleniach podnosząc swoje kwalifikacje zawodowe (w tym w Polsce, USA, Niemczech, Francji). Odbył roczne stypendium naukowo-kliniczne z zakresu neurochirurgii czynnościowej i stereotaktycznej w Klinice Neurochirurgii Uniwersytetu w Rochester, USA. Łącząc pracę zawodową z naukową, przeprowadza miesięcznie kilkadziesiąt zabiegów operacyjnych jednocześnie uczestnicząc w licznych projektach naukowo-badawczych. Jest autorem lub współautorem blisko stu publikacji i doniesień. Jego prace z zakresu mechanizmów działania stymulacji głębokiej mózgu były nagradzane na krajowych i zagranicznych konferencjach i zostały opublikowane w czasopismach Nature Medicine i Nature Neuroscience.  

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

Astronom ze specjalizacją w teleskopach kosmicznych i kosmologii obserwacyjnej, teoretyk związków nauki i sztuki.   Obecnie pracuje jako badacz w Laboratoire d'Astrophysique de Marseille i jako pełniący obowiązki Dyrektora w Observatoire Astronomique de Marseille Provence. Specjalizuje się w instrumentach kosmicznych. Był głównym badaczem przy opracowywaniu teleskopu Extreme Ultraviolet Explorer Satellite dla NASA na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley.   Od 25 lat pełni funkcję redaktora artystyczno-naukowego czasopisma „Leonardo” przy MIT Press oraz zastępcy redaktora naczelnego Leonardo Book Series przy MIT Press. Jest prezesem stowarzyszenia Leonardo w Paryżu i członkiem zarządu Leonardo/International Society for the Arts, Sciences and Technology w San Francisco.   Zainteresowania Maliny koncentrują się głównie na promocji kulturalnego przywłaszczania dokonań współczesnej nauki i technologii oraz na nowych metodach tworzenia warunków dla współpracy pomiędzy artystami i naukowcami.   W 2011 roku, w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, miała miejsce wystawa oraz pokaz filmów poświęcony György Kepesowi i Frankowi J. Malinie (ojcowi Rogera), pt. The Pleasure of Light. György Kepes i Frank J. Malina na skrzyżowaniu sztuki i nauki. W ramach przedsięwzięcia odbył się wykład kuratorki wystawy Niny Czegledy oraz Rogera Maliny.   malina.diatrope.com  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Artysta dźwięku, teoretyk kultury i mediów. Od początku lat 90. uczestniczył w scenie muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współzałożyciel licznych projektów muzycznych (m.in. Spear, Ben Zen, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, Nonstate). Tworzy performansy audiowizualne, instalacje oraz filmy wideo. W swych solowych performansach dokonuje krytycznej eksploracji przestrzeni liminalnej pomiędzy fizyczną, biologiczną aktywnością ciała a niewidzialną sferą fal elektromagnetyczną generowanych przez urządzenia bezprzewodowe, tworzących wielopłaszczyznowe relacje w obrębie przestrzeni hybrydycznej. Wykorzystuje specjalnie zaprojektowane oraz zmodyfikowane instrumenty oraz urządzenia elektroniczne cyfrowe i analogowe. Ożóg jest autorem licznych tekstów teoretycznych dotyczących estetyki nowych mediów, sztuki krytycznej, filmu awangardowego, wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego zainteresowania naukowe obejmują studia nad nadzorem, problematykę społeczeństwa sieci, media taktyczne, sztukę biologiczną oraz posthumanizm. Pracuje w Zakładzie Mediów Elektronicznych Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1998-2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt wydającą eksperymentalną muzykę elektroniczną i elektroakustyczną. Wśród artystów, których płyty ukazały się nakładem Ignis są m.in.: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA and Spear. Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy – 3 edycje multimedialnej wystawy “Die Kunst Ist Toth”, koncerty Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens i wiele innych. W latach 2005-2009 był kuratorem programu „Poza horyzont” (muzyka eksperymentalna, nowe media). 

Artystka dźwiękowa, performerka. Studiowała sztukę dźwięku na University of The Arts w Londynie. Uczestniczyła w Laboratorium Głosu Olgi Szwajgier oraz licznych warsztatach prowadzonych m.in. przez Meredith Monk. Jest zaangażowana w ruch muzyki eksperymentalnej Muzykoterapia w Krakowie. W swoich działaniach koncentruje się na możliwości rozwoju, większej świadomości oraz redukcji hałasu w przestrzeni miejskiej. W sierpniu 2012 r. opublikowała swój debiutancki album „Hoarse Whisper”. Jej ostatnie projekty to warsztaty field recordingu „Łowcy Dźwięków” w Teatrze Łaźnia Nowa w Krakowie oraz ścieżka dźwiękowa do choreografii „A Hint of Wasabi” dla Adugna Dance Company w Playmouth, we współpracy z kompozytorem Jamiem Hamiltonem oraz instalacje na festiwalach AudioArt (Kraków, 2012) oraz Spor Festival (Aarhus, Dania 2013) oraz na Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie. Poznańska studiuje obecnie dźwięk na Uniwersytecie Artystycznym w Berlinie. Mieszka w Krakowie, Berlinie i Londynie. www.martynapoznanska.com  

Krytyk sztuki, redaktorka i organizatorka wystaw. Urodziła się w Polsce, ale od kilkudziesięciu lat mieszka w Londynie. Była zastępcą dyrektora ICA (Instytut Sztuki Współczesnej) w Londynie w latach 1963-71 oraz dyrektorem galerii sztuki Whitechapel w latach 1974-76. W szczególności interesuje się związkami pomiędzy sztuką i technologią oraz sztuką i historią idei. Niektóre z jej najważniejszych wystaw, takie jak „Between Poetry and Painting” (1965) czy „Cybernetic Serendipity” (1968) poświęcone były właśnie powiązaniom pomiędzy rozmaitymi dziedzinami. Główną ideą wystawy „Cybernetic Serendipity” było zbadanie roli cybernetyki w sztuce współczesnej. Jest autorką kilku publikacji, w tym „The Computer in Art” (1971), „Robots – Fact, Fiction and Prediction” (1978) oraz redaktorką „Cybernetics, Art and Ideas” (1971). Pracowała także nad wizualizacją matematyki – projektem zatytułowanym „Fantasia Mathematica”. Była jednym z dyrektorów biennale ARTEC (poświęconych sztuce i technologii) w Japonii w latach 1989-98. W 1988 roku zorganizowała wystawę w Tokyo Metropolitan Museum of Photography zatytułowaną „Electronically Yours”, poświęconą sztuce portretu elektronicznego. Od 1988 roku opiekuje się archiwum Themersonów – archiwum pisarza i artystki, których awangardowa oficyna wydawnicza Gaberbocchus Press w 1957 roku uruchomiła specjalną przestrzeń dla artystów zainteresowanych nauką oraz naukowców zainteresowanych sztuką. Obecnie Jasia Reichardt kontynuuje swoje poszukiwania w dziedzinie powiązań sztuki i nauki.

Światowej sławy artyści medialni, tworzący głównie interaktywne instalacje komputerowe. Obydwoje wykładają na Uniwersytecie Sztuki i Designu w Linzu w Austrii, gdzie przewodzą Wydziałowi Kultury Interfejsów w Instytucie Mediów. Swoją współpracę, która trwa nieprzerwanie do dzisiaj, rozpoczęli w 1992 roku w Institute for New Media w Staedelschule we Frankfurcie nad Menem. Sommerer i Mignonneau są laureatami liczących się nagród i wyróżnień, między innymi „Golden Nica” Ars Electronica Award for Interactive Art 1994 (Linz, Austria), czy „World Technology Award” w Londynie (2001). www.interface.ufg.ac.at/christa-laurent/  

Francuski artysta i naukowiec, który zajmuje się działalnością artystyczną człowieka, sztuczną kreatywnością (computational creativity) i naszym stosunkiem do maszyn, w szczególności robotów. W kontekście swojej praktyki artystycznej Tresset wykorzystuje osiągnięcia robotyki do tworzenia autonomicznych, robotycznych urządzeń, które są sugestywnymi przedstawieniami artysty, a w pewien sposób także odzwierciedleniem jego samego. Roboty Tresseta powstają w oparciu o zaawansowane technologie, wykorzystując wyniki badań z dziedziny robotyki, widzenia komputerowego, sztucznej inteligencji i przetwarzania poznawczego (cognitive computing). Tresset od młodości czynnie interesował się programowaniem, malarstwem, rysunkiem i rzeźbą we Francji. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie biznesowych systemów komputerowych przeniósł się do Londynu, gdzie zajmował się malarstwem. W latach 1991–2003 jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i grupowych w Londynie i Paryżu. W 2003 r. Tresset utracił swoją umiejętność malowania i rysowania; od tamtej pory zajmuje się systemami komputerowymi i robotycznymi, które są w stanie symulować te działania artystyczne. W trakcie swoich badań Tresset rozpoczął studia magisterskie na kierunku informatyki w sztuce na Uniwersytecie Goldsmiths w Londynie, gdzie do 2013 r. kierował projektem Alkon II wspólnie z Prof. Frederickiem Fol Leymarie. Projekt Alkon II badał proces szkicowania z natury w oparciu o modelowanie komputerowe i robotykę. Tresset opracował także kurs robotyki kreatywnej dla studentów studiów podyplomowych na Goldsmiths w ramach programu magisterskiego na kierunku sztuk komputacyjnych. Tresset do niedawna pracował jako starszy wykładowca na Zukunftskolleg na Uniwersytecie w Konstancji (Niemcy), a aktualnie jest wizytującym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Goldsmiths w L

Kanadyjski artysta zamieszkały w Montrealu. Zajmuje się sztuką robotyczną od 1992 roku. W swoich instalacjach i performansach wykorzystuje robotykę i techniki śledzenia ruchu, a także dźwięk, światło, wideo i procesy cybernetyczne. Prowadzi badania nad tworzeniem sztucznego życia i technologiami Agent, wykorzystując artystyczną pracę opartą na estetyce sztucznych zachowań.  Równolegle do swej pracy artystycznej Bill Vorn wykłada nowe media na Uniwersytecie Concordia w Montrealu, związany jest z działającym tam Artificial Life Art Lab oraz kieruje robotyką w Hexagram. W roku 2001 uzyskał tytuł doktora za rozprawę Artificial Life as Media. Jego prace były prezentowane podczas licznych międzynarodowych wydarzeń, w tym Ars Electronica, ISEA, DEAF, Sonar, Art Futura, EMAF oraz Artec. Laureat nagrody Vida 2.0 (1999, Madryt), Leprecon Award for Interactivity (1998, Nowy Jork), Prix Ars Electronica Distinction (1996, Linz) oraz International Digital Media Award (1996, Toronto). Współpracował z wieloma kanadyjskimi artystami (m.in. Edouardem Lockiem, Robertem Lepage, Gilles’em Maheu, L.-P. Demersem oraz Istvanem Kantorem). Wraz z Tracym Howe’em powołał do życia w 1981 roku elektro-popowy zespoł Rational Youth. Wystawa Vorna pt. Histeryczne maszyny, odbyła się w 2014 roku w Centrum Sztku Współczesnej Łaźnia. Zaprezentowane histeryczne maszyny stanowiły doskonały przykład twórczości artysty. Każda z nich była aluminiową, ośmionożną formą zwisającą z sufitu, przypominającą kształtem ogromnego pająka. Roboty zaopatrzone w kilka systemów: sensoryczny, motoryczny i kontrolny, które wspólnie odgrywały rolę autonomicznego układu nerwowego. Sensory pozwalały maszynom odkryć obecność widzów w przestrzeni wystawienniczej a to, w dalszej kolejności, prowadziło je do podjęcia wobec nich różnych działań. billvorn.conc

Założyciel wytwórni Touch (1982 r.), którą stworzył jako środek służący poszukiwaniu „potężnej chemii” istniejącej pomiędzy dźwiękiem a wizualnymi środkami przekazu. Pośród najnowszych wydawnictw w katalogu wytwórni znajdują siępłyty takich artystów, jak Fennesz, Biosphere oraz Chris Watson, a także wielu innych. Wozencroft jest autorem książki pod tytułem „The Graphic Language of Neville Brody 1&2″, wydawanej przez wydawnictwo Thames & Hudson kolejno w latach 1988 i 1994. Był również kuratorem wystawy o tym samym tytule w londyńskim Victoria and Albert Museum w 1988 r. i w tokijskim Parco w 1990 r. W tym samym roku założył wraz z Nevillem Brodym FUSE, panel dyskusyjny o wpływie cyfrowych mediów na typografię i komunikację wizualną. Prace Jona Wozencrofta z zakresu fotografii oraz projektowania pojawiły się nie tylko w wydawnictwach spod znaku Touch, ale również w wielu publikacjach, jak Fax Art, Sampler, G1, Merz to Emigre oraz Beyond, z których najnowszą jest publikacja w Cover Art By. Artysta pracował w 1992 r. na stanowisku wydawcy w magazynie Vagabond (redagowanym wspólnie z Jonem Savage’em), a także jako redaktor/projektant serii „Heart and soul” zespołu Joy Division, przy której wznowieniu przez Warner Bros w 2007 r. brał udział. Wozencroft uczył w londyńskim Central Saint Martin’s School of Art and Design oraz The London College of Printing. Wykładał na wielu artystycznych uczelniach wyższych. Obecnie pracuje na stanowisku starszego wykładowcy w Szkole Komunikacji w Royal College of Art, gdzie zajmuje się tematem dźwięku i ruchomego obrazu. Pracuje nad projektem badawczym „Landscape and Perception” we współpracy z Paulem Devereux. Skupia się on badaniach dotyczących pejzażu dźwiękowego w Preseli w zachodnio-południowej Walii, s

Artysta z klasycznym wykształceniem muzycznym, uczestnik licznych muzycznych przygód – od black metalu przez połamaną elektronikę aż po ambient, noise i circuit bending. Podróże dźwiękowe zaprowadziły go do Hagi, gdzie obecnie studiuje sonologię w konserwatorium muzycznym. Wcześniej ukończył kierunek Sonic Arts (licencjat na Middlesex University, Londyn). Uczył się także na Akademii Muzycznej w Krakowie u profesora Marka Chołoniewskiego, w Berlinie (UDK) u dr Alberto de Campo oraz na rezydencjach w Amsterdamie (STEIM). Grał też w kilku zespołach i projektach pod różnymi pseudonimami. Jest autorem instalacji audiowizualnych, dźwięku do filmów, oraz audycji „Polish Deli” w Londyńskiej radiostacji Resonance Fm (2010-2013), gdzie promował Polską muzykę i sztukę niezależną. Występował i pokazywał swoje prace w Irlandii, Anglii, Finlandii, Niemczech, Holandii i Polsce. Za swój utwór „Trans-formation” otrzymał pierwszą nagrodę w programie stypendialnym „Dolina Kreatywna” w dziedzinie muzyka (2004). Obecnie głównie zajmuje się budową własnych instrumentów i modyfikowaniem istniejących, a także interaktywnymi instalacjami audio-wizualnymi. Instalacja „Around the Clock” jest efektem miesięcznej rezydencji w sierpniu 2012 w Helsinkach w stowarzyszeniu MUU, we współpracy z galerią dźwięku „Akusmata”. ziemianin.net