Twórca m.in. surrealistycznego muzycznego teatru obiektowego, opartego na ewolucyjnych meta-instrumentach i/lub wzmocnionej scenie zwanej Platformą. Muzyk improwizujący, twórca eksperymentalnych instrumentów muzycznych, kompozytor elektroakustyczny, tekstowy i dźwiękowy. Tworzył w ramach butor, teatru jester i sztuki performansu, które rozwinął na kształt audiowizualnego teatru obiektów, którego koncerty stworzone są z surrealistycznej gry lalek, zabawek, narzędzi kuchennych, materiałów oraz dziwnych i kiczowatych elementów dekoracyjnych i śmieci, znalezionych na ulicach i pchlich targach. Obiekty wnoszą swoja historię i konotacje, a także często mikroskopijny potencjał dźwiękowy na małej scenie, zrobionej z drzwiczek od szafki kuchennej, z ukrytym pod sceną mikrofonem kontaktowym, zawieszone nad stołem z klamrą jak trampolina w utopię biednego człowieka, gdzie śmieci tańcują na własnych warunkach. Johannes Bergmark jest muzykiem freelancerem w trasie, od czasu gdy ukończył edukację w 1996 z dyplomem budowniczego pianin, brał udział w ponad 600 projektach. Mieszka w Sztokholmie, gdzie działa w grupie Fylkingen, Elektronmusikstudion, Surrealistgruppen and Vetenskap och Folkbildning. http://bergmark.org/    

Główny programista Fundacji Nowoczesna Polska i biblioteki internetowej WolneLektury.pl. Uczestnik ruchów Wolnego Oprogramowania i Wolnej Kultury. Autor Leśmianatora – automatycznego poety, którym, jak wyczytał w piśmie literackim, „wytyczył nowe kierunki w rozwoju gatunku” – później organizator konkursu automatycznej poezji „Turniej Elektrybałtów”. Autor strony StrataKazika.pl, bloger, uczestnik i obserwator debaty o prawie autorskim i monopolach intelektualnych. http://wolnelektury.pl/lesmianator/   

Artysta australijski, aktywnym na polu nauki, sztuki i technologii. Jego działania obejmują takie dziedziny jak robotyka, środowisko 3D w czasie rzeczywistym, technologię śledzenia kamery (camera tracking technology) oraz technologię skupiania dźwięku (sound focusing technology).   Prace Donovana są wynikiem jego fascynacji naturalnymi zjawiskami światła i dźwięku. Dociekania nad fizyczną naturą dźwięku oraz sposobem przemierzania przezeń przestrzeni dały początek zdolności do modulowania i łącznia słyszalnych dla nas wzorów dźwiękowych. Donovan do manipulowania, skupiania i rzeźbienia dźwięków używa soczewek. Ta fascynacja wywodzi się z używania soczewek optycznych do skupiania światła. Lepsze zrozumienie zjawiska fizycznego, jakim jest światło, skierowało jego dociekania w kierunku dźwięku oraz tego, jak nasz zmysł słuchu interpretuje otaczający nas świat.   W 2012 roku w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia zorganizowano koncert Adama Donovana, w ramach projektu In Progress. W 2013 roku artysta poprowadził także warsztaty z budowy robotów parabolicznych z cyklu Man|Machine.   adamdonovan.net  

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

Masaki Fujihata – ceniony w Japonii i poza jej granicami pionier sztuki nowych mediów. W latach 80. XX wieku odnosił sukcesy jako twórca dzieł wykorzystujących grafikę komputerową, potem skupił się na tworzeniu rzeźb 3D, posługując się technikami druku trójwymiarowego. Do jego najważniejszych prac z tego okresu należą Geometric Love, wykonana przy użyciu komputerowego sterowania numerycznego (1987), stereolitograficzny cykl Forbidden Fruits (1989) oraz małoformatowe rzeźby zrealizowane technologią mikromaszynową. W połowie lat 90. Fujihata stworzył swe kanoniczne dzieła w obszarze nazwanym później „sztuką interaktywną”; wśród nich instalację multimedialną Beyond Pages (1995) oraz oparty na technologiach sieciowych Global Interior Project (1995). W pracach tych zgłębiał cały wachlarz zagadnień, od rozmaitych trybów interakcji z interfejsami po możliwe sposoby porozumiewania się w przestrzeni wirtualnej. Szczególnie frapujące są jego prowadzone od roku 1992 eksperymenty z technologią GPS, w ramach których w niespotykany dotąd sposób gromadzi i łączy ze sobą dane, tworząc pieczołowicie skonstruowany, niepowtarzalny cykl prac cyberprzestrzennych, które nazwać można by „kinem przyszłości” lub „nadchodzącą postacią mediów”. Na projekt Field-Work@Alsace (2003) składały się wywiady dotyczące granic międzypaństwowych. Muzyczna praca Simultaneous Echoes z roku 2009 powstała w Północnej Irlandii. Zaś najnowsze, charakterystyczne dla jego twórczości dzieło Voices of Aliveness (2012) Fujhata stworzył we francuskim Nantes, gromadząc w przestrzeni wirtualnej krzyki wydawane przez jeżdżących na rowerach uczestników projektu.Global Interior Project #2 zdobył w roku 1996 nagrodę Golden NIKA Award, praca Voices of Aliveness została wyróżniona na festiwalu Ars E

absolwent warszawskiej Akademii Muzycznej im. F.Chopina. Od 1998 roku zajmuje się pisaniem muzyki na różne składy instrumentalne („Zróżnicowanie” dwa fagoty i klarnet, „Rondo a la krakowiak” na  wrzeszczącego pianistę i klarnet basowy, „Malowanie” na dwa klarnety, fagot, kontrabas i śpiew, „Suita w stylu żydowskim” na klarnet, skrzypce i kontrabas oraz cykle utworów inspirowane językami świata na skrzypce, klarnet i wiolonczelę) oraz muzyki do teatru (około 25 spektakli dla teatrów dramatycznych i lalkowych). Czynnie zajmuje się improwizacją i interpretacją muzyki współczesnej. Występował jako solista z takimi zespołami jak: de Ereprijs, Kwartet Śląski, Orkiestra „Aukso”, Filharmonia Podlaska. Uczestniczył w Międzynarodowych Kursach Muzyki Współczesnej w Darmstadt gdzie prezentował swoje autorskie techniki wykonawcze na klarnecie basowym. Jest twórcą instalacji, tekstów teoretycznych na temat autorskich teorii, audycji radiowych oraz filmów undergroundowych. Od 2002 roku współtworzy zespół „Kwartludium” specjalizujący się w wykonywaniu muzyki współczesnej. Od 2008 roku pracuje nad poszerzaniem możliwości brzmieniowych klarnetu basowego inspirując się beatboxem i współpracując z jednym z najlepszych polskich beatboxerów „Tik Takiem” Patrykiem Matelą. Twórca pojęcia „edukacja komponowana”. Stypendysta Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu tworzenia alternatywnych podręczników edukacyjnych. http://www.edukacjakomponowana.pl/ 

(ur. 1969, Schwerte) – jest kuratorem, pisarzem i teoretykiem mediów. Pracownik naukowy Wydziału Sztuki i Studiów Kulturowych oraz Muzeum Medycyny (Medicinsk Museion) Uniwersytetu Kopenhaskiego, a także współpracownik naukowy Wydziału Sztuki, Historii Sztuki i Wzornictwa na Michigan State University. Był kuratorem między innymi wystaw: L’Art Biotech (Nantes, 2003), Still, Living (Perth, 2007), sk-interfaces (Liverpool, 2008/Luksemburg, 2009), Article Biennale (Stavanger, 2008), Transbiotics (Ryga, 2010), Fingerprints... (Berlin, 2011/Monachium, 2012), Synth-ethic (Wiedeń, 2011), assemble | standard | minimal (Berlin, 2015), SO 3 (Belfort, 2015), Wetware (Los Angeles, 2016). Hauser zasiada w jury międzynarodowych konkursów i festiwali Ars Electronica, Transitio i Vida oraz jest członkiem wielu fundacji naukowych. Jest także współzałożycielem i współpracownikiem europejskiego kulturalnego kanału telewizyjnego ARTE oraz autorem licznych reportaży i audycji radiowych.  

James Auger (ur. 1970, Derby) i Jimmy Loizeau (ur. 1968, St. Asaph) – współpracują od roku 2001. Brali udział w wystawach w Wielkiej Brytanii i poza nią, między innymi w Don’t tempt me (ICA, Londyn; MoMA, Nowy Jork, 2001), Future products (Londyn, 2002), Mobilise (Dublin, 2003), Open Borders (Lille, 2004), Betes de style (MUDAC, Lozanna, 2006), Philips Design exhibition (Eindhoven, 2007), Design and the Elastic Mind (MoMA, Nowy Jork, 2008), What If (Dublin, 2009), Action! Design over Time (MoMA, Nowy Jork, 2010–2012), New Energy in Art and Design (Rotterdam, 2012). Uczestniczyli również w festiwalach, takich jak Experimenta (Lizbona, 2003), ISEA (San Jose, 2006), Transmediale (Berlin, 2010) i Tech Fest (Bombaj, 2011), w konferencjach na temat sztuki i designu w Hanowerze, Bazylei, Seulu, Berlinie i Nowym Yorku. Zdobyli tytuł Designer of the Year przyznawany przez Köln School of Design, „Time” umieścił ich na liście Top 100 designs of 2002, są także laureatami wyróżnienia festiwalu Ars Electronica (Linz, 2004).  

Autor zdjęć i operator filmowy. Ukończył Realizację Obrazu Filmowego, Telewizyjnego i Fotografię na Wydziale Radia i Telewizji na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Pracował przy filmach dokumentalnych, m.in. „Dziennik pokładowy”, „Imieniny”, filmach fabularnych „Moje miasto” i „Wyjazd integracyjny” oraz serialach dokumentalnych TVN „Jarmark Europa”,  „Bitwa o Anglię” oraz serialach TVP „Na dobre i na złe”, „Wszystko przed nami”. Za zdjęcia do filmu „Erratum” otrzymał nominacje do nagród Złote Kaczki i Camerimage.

(ur. 1986, Cascais) – jest informatykiem, artystą i konstruktorem elektronikiem. Prowadzi badania w kierowanym przez Patricka Baudischa Human Computer Interaction Lab w Hasso Plattner Institute (Niemcy). W laboratorium tym Lopes projektuje i konstruuje prototypy urządzeń, które odczytując i stymulując ruchy mięśni, przeobrażają ciało w interfejs wejścia i wyjścia. Badania te przyciągnęły uwagę popularnych mediów, takich jak NBC, Discovery Channel, „New Scientist” czy „Wired”, co zachęciło go do publikowania w ACM CHI, UIST i SIGGRAPH. Do jego głównych zainteresowań należą zderzenie sztuki i nauki oraz artystyczne badania inspirowane neurobiologią, sztukami performatywnymi i informatyką. Występował jako artysta dźwiękowy na Transmediale (Niemcy) i w Serralves Foundation (Portugalia), Casa da Música (Portugalia) oraz Fylkingen & Future Places (Szwecja), a także współpracował z wieloma artystami zajmującymi się sztukami wizualnymi i dźwiękowymi, między innymi z Carlosem Zíngaro, André Gonçalvesem, Gabrielem Ferrandinim i Pedro Sousą. Występował także wspólnie z Williamem Winnantem (Zorn’s Cobra) i Reinholdem Friedlem.  

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

(ur. 1969, Atlanta) – zajmuje stanowisko Marcello Lotti Professor of English i dyrektora Centrum Interdyscyplinarnych Badań nad Nauką i Teorią Kultury na Duke University (USA). Doktoryzował się na Uniwersytecie Waszyngtońskim w roku 2001. Jest współautorem książek Tissue Economies (Duke University Press, 2006), Sympathy and the State in the Romantic Era (Routledge, 2007), Bioart and the Vitality of Media (University of Washington Press, 2010), Experimental Life: Vitalism in Romantic Science and Literature (Johns Hopkins University Press, 2013). Robert Mitchell wygłaszał gościnne wykłady na amerykańskich i światowych uczelniach, na przykład w Stanford University (Palo Alto), New School (Nowy Jork), University of Toronto (Toronto), Université de Montréal (Montreal), Oxford University (Oksford), London School of Economics (Londyn), Nottingham Trent University (Nottingham). Obecnie jego badania skupiają się na związkach biopolityki, logiki populacji i sztuki.  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Artysta dźwięku, teoretyk kultury i mediów. Od początku lat 90. uczestniczył w scenie muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współzałożyciel licznych projektów muzycznych (m.in. Spear, Ben Zen, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, Nonstate). Tworzy performansy audiowizualne, instalacje oraz filmy wideo. W swych solowych performansach dokonuje krytycznej eksploracji przestrzeni liminalnej pomiędzy fizyczną, biologiczną aktywnością ciała a niewidzialną sferą fal elektromagnetyczną generowanych przez urządzenia bezprzewodowe, tworzących wielopłaszczyznowe relacje w obrębie przestrzeni hybrydycznej. Wykorzystuje specjalnie zaprojektowane oraz zmodyfikowane instrumenty oraz urządzenia elektroniczne cyfrowe i analogowe. Ożóg jest autorem licznych tekstów teoretycznych dotyczących estetyki nowych mediów, sztuki krytycznej, filmu awangardowego, wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego zainteresowania naukowe obejmują studia nad nadzorem, problematykę społeczeństwa sieci, media taktyczne, sztukę biologiczną oraz posthumanizm. Pracuje w Zakładzie Mediów Elektronicznych Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1998-2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt wydającą eksperymentalną muzykę elektroniczną i elektroakustyczną. Wśród artystów, których płyty ukazały się nakładem Ignis są m.in.: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA and Spear. Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy – 3 edycje multimedialnej wystawy “Die Kunst Ist Toth”, koncerty Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens i wiele innych. W latach 2005-2009 był kuratorem programu „Poza horyzont” (muzyka eksperymentalna, nowe media). 

Duet, w którego skład wchodzą Mateusz Wysocki (znany również jako Fischerle) i Lech Nienartowicz. Porcje eksplorują wszelkiego rodzaju dźwiękowe usterki. Często skupiają się również na organicznej naturze dźwięku i percepcji słuchacza, czego wyrazem była przygotowana wspólnie z Justyną Kociszewską audiowizualna instalacja Grzyb i sekwoja pokazywana na festiwalu Reworks w Grecji. Ponadto ich prace dźwiękowe były prezentowane w Polsce, Irlandii, Portugalii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Prowadzą poświęcony muzyce eksperymentalnej label Pawlacz Perski. pawlaczperski.org  

(ur. 1972) to bułgarska artystka interdyscyplinarna i kuratorka zajmująca się sztuką performansu, video artem i fotografią. Jej prace były prezentowane na całym świecie, m.in National Gallery of Fine Arts w Sofii, Goethe Institute, Moscow Biennial, Centrum Sztuki Feministycznej Elizabeth A. Sackler w Brooklyn Museum,Exit Art w Nowym Jorku, Bienniale for Electronic Art w Perth i Foundation for Art and Creative Technologies w Liverpoolu. Często współpracuje z artystą i twórcą filmowym Olegiem Mavromatim, zwykle pod nazwą ULTRAFUTURO – w ramach międzynarodowego kolektywu artystycznego powstałego w 2004 roku. Otrzymała liczne stypendia i nagrody, m.in. Gaudenz B. Ruf Award for New Bulgarian Art, The Essential Reading for Art Writers Award from the Institute of Contemporary Art in Sofia i New York Foundation for the Arts Fellowship w 2014 w dziedzinie Digital/Electronic Arts.  Jest adiunktem na Wydziale Transmediów na Uniwersytecie Syracuse.

Francuski artysta i naukowiec, który zajmuje się działalnością artystyczną człowieka, sztuczną kreatywnością (computational creativity) i naszym stosunkiem do maszyn, w szczególności robotów. W kontekście swojej praktyki artystycznej Tresset wykorzystuje osiągnięcia robotyki do tworzenia autonomicznych, robotycznych urządzeń, które są sugestywnymi przedstawieniami artysty, a w pewien sposób także odzwierciedleniem jego samego. Roboty Tresseta powstają w oparciu o zaawansowane technologie, wykorzystując wyniki badań z dziedziny robotyki, widzenia komputerowego, sztucznej inteligencji i przetwarzania poznawczego (cognitive computing). Tresset od młodości czynnie interesował się programowaniem, malarstwem, rysunkiem i rzeźbą we Francji. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie biznesowych systemów komputerowych przeniósł się do Londynu, gdzie zajmował się malarstwem. W latach 1991–2003 jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i grupowych w Londynie i Paryżu. W 2003 r. Tresset utracił swoją umiejętność malowania i rysowania; od tamtej pory zajmuje się systemami komputerowymi i robotycznymi, które są w stanie symulować te działania artystyczne. W trakcie swoich badań Tresset rozpoczął studia magisterskie na kierunku informatyki w sztuce na Uniwersytecie Goldsmiths w Londynie, gdzie do 2013 r. kierował projektem Alkon II wspólnie z Prof. Frederickiem Fol Leymarie. Projekt Alkon II badał proces szkicowania z natury w oparciu o modelowanie komputerowe i robotykę. Tresset opracował także kurs robotyki kreatywnej dla studentów studiów podyplomowych na Goldsmiths w ramach programu magisterskiego na kierunku sztuk komputacyjnych. Tresset do niedawna pracował jako starszy wykładowca na Zukunftskolleg na Uniwersytecie w Konstancji (Niemcy), a aktualnie jest wizytującym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Goldsmiths w L

Kanadyjski artysta zamieszkały w Montrealu. Zajmuje się sztuką robotyczną od 1992 roku. W swoich instalacjach i performansach wykorzystuje robotykę i techniki śledzenia ruchu, a także dźwięk, światło, wideo i procesy cybernetyczne. Prowadzi badania nad tworzeniem sztucznego życia i technologiami Agent, wykorzystując artystyczną pracę opartą na estetyce sztucznych zachowań.  Równolegle do swej pracy artystycznej Bill Vorn wykłada nowe media na Uniwersytecie Concordia w Montrealu, związany jest z działającym tam Artificial Life Art Lab oraz kieruje robotyką w Hexagram. W roku 2001 uzyskał tytuł doktora za rozprawę Artificial Life as Media. Jego prace były prezentowane podczas licznych międzynarodowych wydarzeń, w tym Ars Electronica, ISEA, DEAF, Sonar, Art Futura, EMAF oraz Artec. Laureat nagrody Vida 2.0 (1999, Madryt), Leprecon Award for Interactivity (1998, Nowy Jork), Prix Ars Electronica Distinction (1996, Linz) oraz International Digital Media Award (1996, Toronto). Współpracował z wieloma kanadyjskimi artystami (m.in. Edouardem Lockiem, Robertem Lepage, Gilles’em Maheu, L.-P. Demersem oraz Istvanem Kantorem). Wraz z Tracym Howe’em powołał do życia w 1981 roku elektro-popowy zespoł Rational Youth. Wystawa Vorna pt. Histeryczne maszyny, odbyła się w 2014 roku w Centrum Sztku Współczesnej Łaźnia. Zaprezentowane histeryczne maszyny stanowiły doskonały przykład twórczości artysty. Każda z nich była aluminiową, ośmionożną formą zwisającą z sufitu, przypominającą kształtem ogromnego pająka. Roboty zaopatrzone w kilka systemów: sensoryczny, motoryczny i kontrolny, które wspólnie odgrywały rolę autonomicznego układu nerwowego. Sensory pozwalały maszynom odkryć obecność widzów w przestrzeni wystawienniczej a to, w dalszej kolejności, prowadziło je do podjęcia wobec nich różnych działań. billvorn.conc

Założyciel wytwórni Touch (1982 r.), którą stworzył jako środek służący poszukiwaniu „potężnej chemii” istniejącej pomiędzy dźwiękiem a wizualnymi środkami przekazu. Pośród najnowszych wydawnictw w katalogu wytwórni znajdują siępłyty takich artystów, jak Fennesz, Biosphere oraz Chris Watson, a także wielu innych. Wozencroft jest autorem książki pod tytułem „The Graphic Language of Neville Brody 1&2″, wydawanej przez wydawnictwo Thames & Hudson kolejno w latach 1988 i 1994. Był również kuratorem wystawy o tym samym tytule w londyńskim Victoria and Albert Museum w 1988 r. i w tokijskim Parco w 1990 r. W tym samym roku założył wraz z Nevillem Brodym FUSE, panel dyskusyjny o wpływie cyfrowych mediów na typografię i komunikację wizualną. Prace Jona Wozencrofta z zakresu fotografii oraz projektowania pojawiły się nie tylko w wydawnictwach spod znaku Touch, ale również w wielu publikacjach, jak Fax Art, Sampler, G1, Merz to Emigre oraz Beyond, z których najnowszą jest publikacja w Cover Art By. Artysta pracował w 1992 r. na stanowisku wydawcy w magazynie Vagabond (redagowanym wspólnie z Jonem Savage’em), a także jako redaktor/projektant serii „Heart and soul” zespołu Joy Division, przy której wznowieniu przez Warner Bros w 2007 r. brał udział. Wozencroft uczył w londyńskim Central Saint Martin’s School of Art and Design oraz The London College of Printing. Wykładał na wielu artystycznych uczelniach wyższych. Obecnie pracuje na stanowisku starszego wykładowcy w Szkole Komunikacji w Royal College of Art, gdzie zajmuje się tematem dźwięku i ruchomego obrazu. Pracuje nad projektem badawczym „Landscape and Perception” we współpracy z Paulem Devereux. Skupia się on badaniach dotyczących pejzażu dźwiękowego w Preseli w zachodnio-południowej Walii, s

Artystka i badaczka w SymbioticA – Centrum Doskonalenia w Sztukach Biologicznych Szkoły Anatomii Biologii Człowieka Uniwersytetu Zachodniej Australii. Wraz z Oronem Cattsem stworzyła znany na świecie projekt  Tissue Culture and Art . Jest artystką – rezydentką Szkoły Anatomii Biologii Człowieka od 1996 roku i miała decydujący wpływ na utworzenie o środka SymbioticA w 2000 roku. Zurr uważana jest za pioniera w dziedzinie sztuk biologicznych. Wyniki jej badań były wielokrotnie publikowane, a jej prace wystawiane na świecie i znajdują się w kolekcji MoMA w Nowym Jorku. Ionat Zurr jest laureatką nagrody Discovery Australian Research Council (2012). Była stażystką w InStem Institute NCBS, Bangalore (2010) i wizytującym wykładowcą w Experimental Art Centrena Uniwersytecie Stanforda (2007) oraz w Tissue Emgineering & Organ Fabrication Laboratory w Massachusetts General Hospitalna Harvard Medical School (2000 – 2001). Wystawiała prace w MoMA, Mori Museum w Tokio, na Ars Electronica w Linzu, GOMA w Brisbane i wielu innych.  www.tcaproject.org