Grupa artystów intermedialnych, która ma swoją siedzibę w Braunschweig w Niemczech. Członkami grupy są Elke Utermoehlen, Martin Slawig i Martin Kroll. blackhole-factory tworzy performansy i instalacje, które wykorzystują kreatywne napięcie pomiędzy technologią informacyjną a fizyczną obecnością ciał w przestrzeni, badając możliwe metody zwiększenia przestrzeni i percepcji. Zazwyczaj w swoich projektach wykorzystują znalezione materiały, nagrania terenowe, wywiady, elektronikę lo-tech, custom software, czujniki i zindywidualizowane interfejsy. Ich projekty site-specific badają aspekty życia codziennego i tożsamości, skupiając się na przestrzeni miejskiej i zagadnieniach etnologicznych i antropologicznych. W 2010 roku założyli integracyjne centrum badań teatralnych, przesłuchań i performansów „Theaterkaus Kunstmühle” w Braunschweig. www.blackhole-factory.com    

Operator dźwięku, specjalizujący się w produkcji filmów dokumentalnych, współautor reportaży, filmów reklamowych, autor opracowań muzycznych. Absolwent Politechniki Gdańskiej. Przez wiele lat związany z Video Studio Gdańsk – pierwszym niezależnym producentem telewizyjnym w Polsce. Uczestnik wyjazdów na Bliski Wschód. Współpracuje z firmami producenckimi i stacjami telewizyjnymi z Polski i zagranicy. Pracował przy filmach dokumentalnych i fabularnych m.in. „Nauczanie początkowe”, „Przerwany lot”, „W sypialni”.

Artysta australijski, aktywnym na polu nauki, sztuki i technologii. Jego działania obejmują takie dziedziny jak robotyka, środowisko 3D w czasie rzeczywistym, technologię śledzenia kamery (camera tracking technology) oraz technologię skupiania dźwięku (sound focusing technology).   Prace Donovana są wynikiem jego fascynacji naturalnymi zjawiskami światła i dźwięku. Dociekania nad fizyczną naturą dźwięku oraz sposobem przemierzania przezeń przestrzeni dały początek zdolności do modulowania i łącznia słyszalnych dla nas wzorów dźwiękowych. Donovan do manipulowania, skupiania i rzeźbienia dźwięków używa soczewek. Ta fascynacja wywodzi się z używania soczewek optycznych do skupiania światła. Lepsze zrozumienie zjawiska fizycznego, jakim jest światło, skierowało jego dociekania w kierunku dźwięku oraz tego, jak nasz zmysł słuchu interpretuje otaczający nas świat.   W 2012 roku w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia zorganizowano koncert Adama Donovana, w ramach projektu In Progress. W 2013 roku artysta poprowadził także warsztaty z budowy robotów parabolicznych z cyklu Man|Machine.   adamdonovan.net  

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

(ur. 1968, Innsbruck) – studiował historię sztuki i filozofię na Uniwersytecie w Innsburcku. Oprócz twórczości artystycznej zajmuje się również pisaniem na tematy dotyczące sztuk pięknych i sztuki mediów. Od roku 1997 wykłada na uczelniach, również jako profesor wizytujący. W swych pracach Thomas Feuerstein łączy zróżnicowane techniki artystyczne, tworząc instalacje, grafiki, obrazy, rzeźby fotografie, sztuki radiowe i sztukę Internetu. Ważnym elementem jego twórczości jest scalanie aspektów werbalnych i wizualnych, odsłanianie ukrytych powiązań między faktem a fikcją oraz interakcja sztuki i nauki. Jego prace wystawiano w muzeach i galeriach na całym świecie, między innymi w ZKM Zentrum (Karlsruhe), mumok | Museum of Modern Art (Wiedeń), MUSEION | Museum of Modern and Contemporary Art (Bolzano), warszawskiej Zachęcie, Chronus Art Center (Szanghaj), Medialab Center (Madryt), Frankfurter Kunstverein (Frankfurt nad Menem) i na IV Moskiewskim Biennale Sztuki Współczesnej (Moskwa).  

twórca intermedialny, który od wczesnych lat 90’ pracuje jako artysta oraz koordynator projektów kulturalnych łączący w swoich pracach field recording, rzeźbę kinetyczną, kompozycje elektroakustyczne, performans, percepcję przestrzenną i akustykę. W ostatnich latach Grzinich przeprowadził wiele warsztatów dotyczących różnych aspektów dźwięku, takich jak poprzez komunikacja społeczna, performanse, mapping, nagrywanie i edycja. Występował w Ameryce Północnej, Europie i Japonii, a jego kompozycje wydane zostały przez międzynarodowe wytwórnie takie jak SIRR, Staalplaat, Erewhon, Intransitive, Cut, Elevator Bath, CMR, Orogenetics, Mystery Sea czy Invisible Birds. Grzinich mieszka w Estonii, gdzie pracuje jako koordynator programowy dla MoKS, centrum non-profit prowadzonego przez artystów. Podczas LAK – Festiwalu Nordyckiej Sztuki Dźwięku 2013 prowadził warsztat „Sensing Sonospace”.    

Urodził się w 1965 r. w Bristolu, dorastał w Leeds. W 1984 r. przeniósł się do Londynu, gdzie pracował jako robotnik budowlany, po czym rozpoczął studia licencjackie na kierunku sztuk pięknych na Goldsmiths College (1986–1989). Na drugim roku opracował i zorganizował wystawę grupową „Freeze”, której był kuratorem. Obecnie uznaje się ją za platformę, dzięki której wybił się nie tylko on, ale i całe pokolenie brytyjskich artystów. Od końca lat 80. XX w. Hirst eksperymentuje z różnymi środkami wyrazu, jak np. instalacje, rzeźby, obrazy czy rysunki, śledząc skomplikowane związki między sztuką, życiem i śmiercią. Jak sam stwierdził: „Sztuka jest o życiu, tak naprawdę nie może być o niczym innym… Nie ma nic innego”.   Za pomocą takich prac jak kultowy już rekin w formaldehydzie zatytułowany „Fizyczna niemożliwość śmierci w umyśle istoty żyjącej” (1991) czy „Na miłość boską” (2007) – platynowy odlew ludzkiej czaszki, w którym zatopiono 8 601 nieskazitelnych diamentów, Hirst analizuje i podaje w wątpliwość współczesne systemy przekonań, dochodząc przy tym do sedna wątpliwości nieodłącznie towarzyszących ludzkiej egzystencji. Damien Hirst mieszka i tworzy w Gloucester, hrabstwie Devon i Londynie.  Od 1987 r. na całym świecie zorganizowano ponad 80 indywidualnych wystaw Damiena Hirsta, a jego prace były pokazywane na ponad 260 wystawach grupowych. Najważniejsze wystawy indywidualne artysty: Qatar Museum Authority, ALRIWAQ Doha (2013–2014), Tate Modern, Londyn (2012), Palazzo Vecchio, Florencja (2010), Muzeum Oceanograficzne, Monako (2010), The Wallace Collection, Londyn (2009–2010), Galerie Rudolfinum, Praga (2009), Rijksmuseum, Amsterdam (2008), Astrup Fearnley Museet for Moderne Kunst, Oslo (2005), Museo Archeologico Nazionale, Neapol (2004).

Absolwentka malarstwa Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu oraz podyplomowych Muzealniczych Studiów Kuratorskich UJ w Krakowie. Związana ze środowiskiem toruńskich organizacji pozarządowych, Przewodnicząca Zarządu Fundacji Fabryka UTU. Autorka koncepcji i scenariuszy warsztatów oraz działań edukacyjno-artystycznych, członkini Stowarzyszenia SZTUKA CIĘ SZUKA. W latach 2009 – 2011 kuratorka edukacji Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu. www.dzwiekospacery.art.pl  

Producentka imprez kulturalnych i rozrywkowych, obecnie związana z warszawską galerią fotografii. Okazjonalny filmoznawca piszący teksty dla magazynów E-Splot, Popmoderna i kilku innych. Projektuje dla niezależnej wytwórni muzycznej i kolekcjonuje pomysły. 

Specjalista neurochirurg i neurotraumatolog, konsultant na Oddziale Neurochirurgii Pomorskiego Centrum Traumatologii im. M. Kopernika w Gdańsku Związany z neurochirurgią od 1998 roku, kiedy rozpoczął działalność naukową, a następnie, pozostając stypendystą Ministra Zdrowia, Studia Indywidualne w Klinice Neurochirurgii i Neurotraumatologii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Edukację kontynuował na Studiach Doktoranckich na Wydziale Lekarskim CMUJ w Krakowie (2002-2006). Podczas specjalizacji z zakresu neurochirurgii w Klinice Neurochirurgii i Neurotraumatologii CMUJ w Krakowie (2003-2010) brał udział w licznych szkoleniach podnosząc swoje kwalifikacje zawodowe (w tym w Polsce, USA, Niemczech, Francji). Odbył roczne stypendium naukowo-kliniczne z zakresu neurochirurgii czynnościowej i stereotaktycznej w Klinice Neurochirurgii Uniwersytetu w Rochester, USA. Łącząc pracę zawodową z naukową, przeprowadza miesięcznie kilkadziesiąt zabiegów operacyjnych jednocześnie uczestnicząc w licznych projektach naukowo-badawczych. Jest autorem lub współautorem blisko stu publikacji i doniesień. Jego prace z zakresu mechanizmów działania stymulacji głębokiej mózgu były nagradzane na krajowych i zagranicznych konferencjach i zostały opublikowane w czasopismach Nature Medicine i Nature Neuroscience.  

Karolina Żyniewicz  to artystka i badaczka, absolwentka Wydziału Sztuk Wizualnych Akademii Sztuk Pięknych im.Wł. Strzemińskiego w Łodzi, doktorantka w programie Nature – Culture na wydziale Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego. Realizując projekty artystyczne w laboratoriach biologicznych prowadzi jednocześnie obserwacje etnograficzne/autoetnograficzne, które stanowią bazę dla jej rozważań o roli nie ludzkich aktorów: bytów liminalnych, biofaktów, organizmów transgenicznych w tworzeniu współczesnej kultury. Jej projekty prezentowane są zarówno w ramach wystaw (np. Pokusa nieśmiertelności –Centrum Nauki Kopernik, Uporczywe upodobanie – Galeria Labirynt w Lublinie), jak i konferencji i festiwali (np. Taboo, Transgresion, Transcendance in Art&Science (Grecja, Meksyk), FEMeeting (Portugalia), Foro de Estudias Visuales (Meksyk). Istotną częścią jej praktyki stanowi pisanie tekstów, które umożliwiają prezentację performatywnego procesu tworzenia projektów art&science (Art&science –Autoetnografia artystki realizującej projekty w laboratoriach biologicznych, ,,Kultura i społeczeństwo’’, Ciało w świecie post-natury – byty liminalne. Projekt safe suicide, ,,Cięcie ciał-ruchome obrazy’’). Karolina Żyniewicz podkreśla w swojej pracy epistemiczny i dydaktyczny wymiar sztuki. W latach 2016-2018 współpracowała z działami edukacji Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, zebrane doświadczenia wykorzystuje w warsztatach prowadzonych wokół własnych projektów.   www.karolinazyniewicz.com

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

(ur. 1965, Rosja) to interdyscyplinarny artysta i filmowiec, a także jeden z czołowych przedstawicieli moskiewskiego akcjonizmu – radykalnego fenomenu, który pojawił się na moskiewskiej scenie performansu w latach 90. XX w. Był członkiem legendarnych moskiewskich grup zajmujących się performance artem, takich jak „Wywłaszczenie z terytorium sztuki” oraz NECEZIUDIK. W 1995 r. Mavromatti założył niezależny związek filmowy SUPERNOVA, który stał się twierdzą radykalnego moskiewskiego kina. Za swoje krytyczne prace i filmy (np. słynny performans „Nie wier’ glazam” – „nie wierz swoim oczom”) Mavromatti został w 2000 r. postawiony przed sądem, a jego archiwum artystyczne i filmowe zostało skonfiskowane. W konsekwencji większość jego wczesnych prac została zniszczona lub można je obejrzeć tylko na kasetach VHS. Mavromatti wyjechał z kraju w 2000 r. i od tamtej pory mieszka w Bułgarii i Nowym Jorku.   W Bułgarii Rossa i Mavromatti założyli kolektyw artystyczny ULTRAFUTURO – międzynarodową grupę artystów zaangażowanych w kwestie technologii i nauki oraz ich implikacje dla społeczeństwa. Ich prace były prezentowane m.in. na Biennale Sztuki Elektronicznej (BEAP) w Perth, a także w Fundacji Sztuki i Technologii Kreatywnych (FACT) w Liverpoolu i Stowarzyszeniu na rzecz Sztuki i Technologii (SAT) w Montrealu.  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Zbigniew Oksiuta jest artystą, architektem i badaczem urodzonym w Mulawiczach na białostocczyźnie. W latach 1970-78 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W latach 1981-2010 r. mieszkał i pracował w Kolonii w Niemczech. Od 2010 wykłada na Wydziale Architektury, Rensselaer Polytechnic Institute w Troy, New York w USA. Artysta pracuje nad wizją biologicznej przyszłości. Jego projekty stanowią interdyscyplinarne przenikanie się elementów sztuki, architektury i nauk przyrodniczych. Brał udział w wielu wystawach międzynarodowych, między innymi: w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, na Międzynarodowych Targach Designu w Kolonia, w ArchiLab w Orleanie we Francji. W 2004 reprezentował Polskę na wystawie zbiorowej na Biennale Architektury w Wenecji. Prezentował swoje projekty na Ars Electronica w Linz w Austrii, na Biennale Sztuki Elektronicznej w Perth w Australii, w FACT Foundation for Arts and Creative Technology w Liverpoolu w Wielkiej Brytanii, na Biennale for Electronic and Unstable Art w Stavanger w Norwegii, w Galerii Arsenał w Białymstoku oraz w Broad Art Museum w Lansing w USA.  Wykładał gościnnie na wielu międzynarodowych uniwersytetach, w instytucjach artystycznych i naukowych.

Duet, w którego skład wchodzą Mateusz Wysocki (znany również jako Fischerle) i Lech Nienartowicz. Porcje eksplorują wszelkiego rodzaju dźwiękowe usterki. Często skupiają się również na organicznej naturze dźwięku i percepcji słuchacza, czego wyrazem była przygotowana wspólnie z Justyną Kociszewską audiowizualna instalacja Grzyb i sekwoja pokazywana na festiwalu Reworks w Grecji. Ponadto ich prace dźwiękowe były prezentowane w Polsce, Irlandii, Portugalii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Prowadzą poświęcony muzyce eksperymentalnej label Pawlacz Perski. pawlaczperski.org  

Krytyk sztuki, redaktorka i organizatorka wystaw. Urodziła się w Polsce, ale od kilkudziesięciu lat mieszka w Londynie. Była zastępcą dyrektora ICA (Instytut Sztuki Współczesnej) w Londynie w latach 1963-71 oraz dyrektorem galerii sztuki Whitechapel w latach 1974-76. W szczególności interesuje się związkami pomiędzy sztuką i technologią oraz sztuką i historią idei. Niektóre z jej najważniejszych wystaw, takie jak „Between Poetry and Painting” (1965) czy „Cybernetic Serendipity” (1968) poświęcone były właśnie powiązaniom pomiędzy rozmaitymi dziedzinami. Główną ideą wystawy „Cybernetic Serendipity” było zbadanie roli cybernetyki w sztuce współczesnej. Jest autorką kilku publikacji, w tym „The Computer in Art” (1971), „Robots – Fact, Fiction and Prediction” (1978) oraz redaktorką „Cybernetics, Art and Ideas” (1971). Pracowała także nad wizualizacją matematyki – projektem zatytułowanym „Fantasia Mathematica”. Była jednym z dyrektorów biennale ARTEC (poświęconych sztuce i technologii) w Japonii w latach 1989-98. W 1988 roku zorganizowała wystawę w Tokyo Metropolitan Museum of Photography zatytułowaną „Electronically Yours”, poświęconą sztuce portretu elektronicznego. Od 1988 roku opiekuje się archiwum Themersonów – archiwum pisarza i artystki, których awangardowa oficyna wydawnicza Gaberbocchus Press w 1957 roku uruchomiła specjalną przestrzeń dla artystów zainteresowanych nauką oraz naukowców zainteresowanych sztuką. Obecnie Jasia Reichardt kontynuuje swoje poszukiwania w dziedzinie powiązań sztuki i nauki.

Dr Jill Scott uprawia sztukę mediów, publikuje w obszarze sztuki/nauki oraz prowadzi własne badania naukowe. Jej działalność artystyczna obejmuje czterdzieści trzy lata twórczości skupionej na ludzkim ciele, idealizmie, zachowaniach i polityce cielesności. Wystawiała swoje prace wideo, konceptualne performance i środowiska interaktywne w USA, Japonii, Australii i Europie (na temat jej wczesnej twórczości zob. Coded Characters [Hatje Catntz, 2002], pod red. Marille Hahne). Przez ostatnie osiemnaście lat skupia się przede wszystkim na twórczych eksperymentach w obszarze sztuki mediów obejmujących percepcję zmysłową i oddziaływania krosmodalne, współpracując przy tym z neurobiologami z Uniwersytetu w Zurichu i ekologami z Politechniki Federalnej w Zurychu. Obecnie pracuje nad finansowanym z budżetu unijnego programu Horyzont 2020 nowym projektem dotyczącym powiazań między dźwiękiem, smakiem i zapachem. Z ramienia amerykańskiego Leonardo Society współprowadzi Salon LASER w Zurychu. Piastowała stanowisko profesora w Instytucie Badań Kulturowych nad Sztuką na Uniwersytecie Sztuk Pięknych w Zurychu, gdzie w roku 2000 uruchomiła program Artists-in-Labs. Jest autorką sześciu książek na temat badań nad sztuką i nauką, w tym Artists-in-labs: Recomposing Art and Science (red. Hediger i Scott, 2016) oraz Transdiscourse 2: Turbulence and Reconstruction (red. Scott 2015) opublikowanych przez wydawnictwo De Gruyter.  

Francuski artysta i naukowiec, który zajmuje się działalnością artystyczną człowieka, sztuczną kreatywnością (computational creativity) i naszym stosunkiem do maszyn, w szczególności robotów. W kontekście swojej praktyki artystycznej Tresset wykorzystuje osiągnięcia robotyki do tworzenia autonomicznych, robotycznych urządzeń, które są sugestywnymi przedstawieniami artysty, a w pewien sposób także odzwierciedleniem jego samego. Roboty Tresseta powstają w oparciu o zaawansowane technologie, wykorzystując wyniki badań z dziedziny robotyki, widzenia komputerowego, sztucznej inteligencji i przetwarzania poznawczego (cognitive computing). Tresset od młodości czynnie interesował się programowaniem, malarstwem, rysunkiem i rzeźbą we Francji. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie biznesowych systemów komputerowych przeniósł się do Londynu, gdzie zajmował się malarstwem. W latach 1991–2003 jego prace były wystawiane na wystawach indywidualnych i grupowych w Londynie i Paryżu. W 2003 r. Tresset utracił swoją umiejętność malowania i rysowania; od tamtej pory zajmuje się systemami komputerowymi i robotycznymi, które są w stanie symulować te działania artystyczne. W trakcie swoich badań Tresset rozpoczął studia magisterskie na kierunku informatyki w sztuce na Uniwersytecie Goldsmiths w Londynie, gdzie do 2013 r. kierował projektem Alkon II wspólnie z Prof. Frederickiem Fol Leymarie. Projekt Alkon II badał proces szkicowania z natury w oparciu o modelowanie komputerowe i robotykę. Tresset opracował także kurs robotyki kreatywnej dla studentów studiów podyplomowych na Goldsmiths w ramach programu magisterskiego na kierunku sztuk komputacyjnych. Tresset do niedawna pracował jako starszy wykładowca na Zukunftskolleg na Uniwersytecie w Konstancji (Niemcy), a aktualnie jest wizytującym pracownikiem naukowym na Uniwersytecie Goldsmiths w L

Artystka mediów i profesor na Wydziale Projktowania Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles oraz dyrektorem centrum Art|Sci w School of the Arts oraz California Nanosystems Institute (CNSI). Obecnie jest takźe profesorem wizytującym  dyrektorem badań w Parsons Art, Media + Technology w New School for Design w Nowym Jorku, a także badaczem w IMeRA -  L’Institut Méditerranéen de Recherches Avancées w Marsylii. Vesna pełni funkcję Artist in Residence przy Instytucie Zaawansowanych Badań Uniwersytetu w Bristolu. Jej pracę można określić jako eksperymentalne, twórcze poszukiwania rozciągające się pomiędzy dyscyplinami i technologiami. Swoimi  instalacjami bada jaki wpływ technologie wywierają na nasze zbiorowe zachowania i jak percepcja toźsamości zmienia się w zależności od innowacji naukowych. Victoria obroniła doktorat na Uniwersytecie Walijskim pokazywała swoje prace na przeszło dwudziestu wystawach indywidualnych i ponad siedemdziesięciu zbiorowych. Jej pracom powięcone są rozdziały wielu książek, sama jest autorką przeszło dwudziestu artykułów publikowanych w pismach. W ciągu ostatniej dekady wystąpiła ponad 100 razy z odczytami. Jej najnowsze instalacje Blue Morphe, Mood Swings oraz Walter Bowls, podnoszą problem naszej relacji z systemami naturalnymi. Inne ważne jej prace to Bodeies INCorporated, Datamining Bodies, nOtime oraz Cellular Trans_Action. Vesna jest redaktorem “Al & Society” na Amerykę Północną, a w 2007 roku opublikowała książkę Database Aesthetics : Art inthe age of Information Overflow, wydaną przez Minnesota Press. Niedawno ukazała się nowa ksiąźka pod jej redakcją (wraz z Christiane Paul i Margot Lovejoy) pod tytułem Context Providers: Conditions of Meaning in Media Arts (Intellect Press, 2011).   www.victoriavesna.com  

Założyciel wytwórni Touch (1982 r.), którą stworzył jako środek służący poszukiwaniu „potężnej chemii” istniejącej pomiędzy dźwiękiem a wizualnymi środkami przekazu. Pośród najnowszych wydawnictw w katalogu wytwórni znajdują siępłyty takich artystów, jak Fennesz, Biosphere oraz Chris Watson, a także wielu innych. Wozencroft jest autorem książki pod tytułem „The Graphic Language of Neville Brody 1&2″, wydawanej przez wydawnictwo Thames & Hudson kolejno w latach 1988 i 1994. Był również kuratorem wystawy o tym samym tytule w londyńskim Victoria and Albert Museum w 1988 r. i w tokijskim Parco w 1990 r. W tym samym roku założył wraz z Nevillem Brodym FUSE, panel dyskusyjny o wpływie cyfrowych mediów na typografię i komunikację wizualną. Prace Jona Wozencrofta z zakresu fotografii oraz projektowania pojawiły się nie tylko w wydawnictwach spod znaku Touch, ale również w wielu publikacjach, jak Fax Art, Sampler, G1, Merz to Emigre oraz Beyond, z których najnowszą jest publikacja w Cover Art By. Artysta pracował w 1992 r. na stanowisku wydawcy w magazynie Vagabond (redagowanym wspólnie z Jonem Savage’em), a także jako redaktor/projektant serii „Heart and soul” zespołu Joy Division, przy której wznowieniu przez Warner Bros w 2007 r. brał udział. Wozencroft uczył w londyńskim Central Saint Martin’s School of Art and Design oraz The London College of Printing. Wykładał na wielu artystycznych uczelniach wyższych. Obecnie pracuje na stanowisku starszego wykładowcy w Szkole Komunikacji w Royal College of Art, gdzie zajmuje się tematem dźwięku i ruchomego obrazu. Pracuje nad projektem badawczym „Landscape and Perception” we współpracy z Paulem Devereux. Skupia się on badaniach dotyczących pejzażu dźwiękowego w Preseli w zachodnio-południowej Walii, s

Artysta wizualny, reżyser, dziennikarz, producent filmów dokumentalnych. Od 1995 roku nieprzerwanie tworzy performanse, wideo performanse, instalacje multimedialne i interaktywne, filmy, fotografie oraz muzykę eksperymentalną. Jest autorem ponad 150 realizacji, uczestnikiem wystaw i twórcą działań autorskich. Zawodowo zajmuje się sztuką filmową i telewizyjną pracując jako reżyser i dziennikarz. Prowadzi własną firmę produkującą materiały filmowe. Od ponad 20 lat ściśle współpracuje z artystami i instytucjami kultury, dla których przygotowuje materiały multimedialne. W 2008 roku powołał do życia Fundację Sztuki Współczesnej Element, która zajmuje się m.in. filmową dokumentacją działań w obszarze sztuki. http://www.marekzygmunt.art.pl/