Francuski artysta i teoretyk zajmujący się sztuką nowych mediów. Urodzony w 1957 roku w Mascarze, w Algierii. Obecnie mieszka i pracuje z żoną i córką w Paryżu. W kręgu jego zainteresowań znajdują się m.in. prace i instalacje audiowizualne, wirtualna rzeczywistość, nowe technologie, sztuka performansu, interaktywne wystawy i sztuka w przestrzeni miejskiej. Jego prace są prezentowane i nagradzane na całym świecie.   Tworzy posługując się różnymi mediami łącząc niejednokrotnie w jedną całość wideo, sieć internetową, bezprzewodowe technologie, przestrzeń publiczną, wielkoskalowe instalacje oraz wystawy interaktywne.   W latach 80-tych reżyserował instalacje wideo i filmy krótkometrażowe współczesnych artystów takich, jak Daniel Buren, Jean Tinguely, Sol LeWitt i Martial Raysse. Działalność ta zaowocowała wprowadzeniem do własnej twórczości, rozwiniętej później w innych mediach, koncepcji „sytuacji” jako środka służącego rozszerzeniu znaczenia symbolicznego kontekstu poprzez immersję w multimedialnych środowiskach.   W celu badania potencjału nowych artystycznych narzędzi, w 1987 założył Z-A - zaawansowane technologicznie laboratorium grafiki komputerowej i wirtualnej rzeczywistości, które w krótkim czasie stało się miejscem, które wydało szereg nagradzanych projektów. Przez ponad 15 lat działalność Z-A skupiała się na poszukiwaniach na polu animacji komputerowej, interaktywności oraz grafiki real-time.   W latach 1990 – 1993 Benayoun pracował z belgijskim artystą François Schuitenem nad dziełem „Quarks” - pierwszym serialem telewizyjnym zrealizowanym w grafice komputerowej 3D w wysokiej rozdzielczości, który zdobył cały szereg międzynarodowych nagród.

Operator dźwięku, specjalizujący się w produkcji filmów dokumentalnych, współautor reportaży, filmów reklamowych, autor opracowań muzycznych. Absolwent Politechniki Gdańskiej. Przez wiele lat związany z Video Studio Gdańsk – pierwszym niezależnym producentem telewizyjnym w Polsce. Uczestnik wyjazdów na Bliski Wschód. Współpracuje z firmami producenckimi i stacjami telewizyjnymi z Polski i zagranicy. Pracował przy filmach dokumentalnych i fabularnych m.in. „Nauczanie początkowe”, „Przerwany lot”, „W sypialni”.

Artysta zajmujący się nowymi mediami i sztuką dźwięku. Performer i nauczyciel akademicki. Urodził się we Włoszech, aktualnie mieszka i pracuje w Londynie.   Łącząc w swej twórczości badania nad biomediami, muzykę, teatr, performans, społecznościowe praktyki partycypacyjne (open source) i kodowanie subwersyjne, Donnarumma poszukuje relacji pomiędzy twórczością krytyczną i humanistycznym podejściem do technologii. Jego biofizycznych system Xth Sense zdobył pierwszą nagrodę w konkursie na nowatorskie instrumenty muzyczne Margaret Guthman Musical Instrument Competition i został uznany w 2012 roku za najbardziej innowacyjny instrument muzyczny przez Georgia Tech Center for Music Technology w USA.    Donnarumma występował i wykładał w 40 krajach, w tym w USA i Południowej Ameryce, Europie, Indiach, Chinach, Korei Południowej i Australii. Jego prace były prezentowane na wielu międzynarodowych festiwalach sztuki nowych mediów (ISEA, Venice Biennale, Biennale WRO), festiwalach muzycznych (FILE, Sonorities, Némo, Mapping, Piksel, Re-New, Laboral, EMAF) i znaczących konferencjach naukowych (NIME, ICMC, Pure Data Convention, Linux Audio Conference@Stanford CCRMA, SICMF).   Projekty Donnarummy zyskały szerokie zainteresowanie mediów, były przedstawiane i recenzowane w mediach takich, jak: BBC, Reuters, Wired, Create Digital Music, We Make Money Not Art, Rhizome, Weave, Digicult. Donnarumma był rezydentem znaczących instytucji artystycznych, takich jak: Inspace (UK) oraz National School of Theatre and Contemporary Dance (Dania). Jego prace były finansowane przez Komisję Europejską, British Council, Creative Scotland, New Media Scotland, and the Danish Arts Council.   Aktualnie pracuje i przygotowuje rozprawę doktorską pod kierunkiem prof. Atau Tanaki w Embodied Audio Visual Interaction (EAVI) Research Group, Goldsmiths, Unive

Urodzony 1970 r. w Oslo, Anders to artysta zajmujący się technologią dronów od 2007 roku. Jedną z jego prac jest dron zamówiony przez Norweski Urząd Ochrony Danych. Prezentował swoje prace oparte na technologii dronowej m.in. na Manifesta Biennale (2010 r.), Les Rencontres Internationales (2012 r.), Vestfossen Kunstlaboratorium (2014 r.). Projektuje własne urządzenia latające, które prezentuje wraz z nagraniami wideo o zabarwieniu politycznym, dokonywanymi z lotu ptaka. Eiebakke jest także autorem esejów o dronach oraz występuje w charakterze eksperta w radiu norweskim oraz innych mediach. Aktualnie pracuje nad wystawą zbiorową w Kunstnernes Hus w Oslo poświęconą relacjom sztuki i wojny. Eiebakke jest także członkiem norweskiej drużyny narodowej w dyscyplinie akrobatyki lotniczej.  http://www.anderseiebakke.no    

Niemiecka artystka nowych mediów, kuratorka  i naukowiec. Studiowała projektowanie mody, sztuki wizualne, teatr, media cyfrowe i filozofię. Pracuje na skrzyżowaniu sztuki, nauki i technologii. Od 1987 roku wraz z Wolfgangiem Straussem rozwija metody, modele i prace łączące rzeczywistość ze światem wirtualnym. Uwzana za jednego z pionierów interaktywnej sztuki mediów. Wraz z Wolfgangiem Straussem otrzymała nagrodę “Złotej Nike”, a ich prace archiwizowane są w Zentrum fur Kunst und Medientechnologie w Karlsruhe. www.fleischmann-strauss.de

(ur. 1975, Omsk) jest naukowcem, teoretykiem sztuki i kuratorem. Doktoryzował się na Państwowym Uniwersytecie w Tomsku, gdzie w roku 2002 otrzymał stopień kandydata nauk (pol. doktor), a w roku 2013 tytuł doktora nauk (pol. doktor habilitowany). Jego badania skupiają się na kulturowej dynamice w warunkach rozwoju technologicznego (w którym kultura cyfrowa przechodzi w kulturę sztucznego życia) oraz na analizie historii / estetyki praktyk twórczych czerpiących z techniki. Galkin jest autorem licznych artykułów na temat historii i teorii kultury cyfrowej; opublikował również monografię Digital Culture: Shift to Artificial Life (Tomsk University Press, 2013). Prowadził badania na George Washington University (USA) i Lancaster University (Wielka Brytania). Wygłaszał również wykłady i przedstawiał prezentacje na międzynarodowych konferencjach, takich jak NeoLife 2015 (Perth), EdCrunch 2015 (Moskwa), TEDx Tomsk (2013). Aktualnie pełni funkcję profesora w Instytucie Sztuki i Kultury oraz w Centrum PAST Narodowego Badawczego Uniwersytetu Tomskiego (Tomsk, Rosja).  

Urodził się w 1965 r. w Bristolu, dorastał w Leeds. W 1984 r. przeniósł się do Londynu, gdzie pracował jako robotnik budowlany, po czym rozpoczął studia licencjackie na kierunku sztuk pięknych na Goldsmiths College (1986–1989). Na drugim roku opracował i zorganizował wystawę grupową „Freeze”, której był kuratorem. Obecnie uznaje się ją za platformę, dzięki której wybił się nie tylko on, ale i całe pokolenie brytyjskich artystów. Od końca lat 80. XX w. Hirst eksperymentuje z różnymi środkami wyrazu, jak np. instalacje, rzeźby, obrazy czy rysunki, śledząc skomplikowane związki między sztuką, życiem i śmiercią. Jak sam stwierdził: „Sztuka jest o życiu, tak naprawdę nie może być o niczym innym… Nie ma nic innego”.   Za pomocą takich prac jak kultowy już rekin w formaldehydzie zatytułowany „Fizyczna niemożliwość śmierci w umyśle istoty żyjącej” (1991) czy „Na miłość boską” (2007) – platynowy odlew ludzkiej czaszki, w którym zatopiono 8 601 nieskazitelnych diamentów, Hirst analizuje i podaje w wątpliwość współczesne systemy przekonań, dochodząc przy tym do sedna wątpliwości nieodłącznie towarzyszących ludzkiej egzystencji. Damien Hirst mieszka i tworzy w Gloucester, hrabstwie Devon i Londynie.  Od 1987 r. na całym świecie zorganizowano ponad 80 indywidualnych wystaw Damiena Hirsta, a jego prace były pokazywane na ponad 260 wystawach grupowych. Najważniejsze wystawy indywidualne artysty: Qatar Museum Authority, ALRIWAQ Doha (2013–2014), Tate Modern, Londyn (2012), Palazzo Vecchio, Florencja (2010), Muzeum Oceanograficzne, Monako (2010), The Wallace Collection, Londyn (2009–2010), Galerie Rudolfinum, Praga (2009), Rijksmuseum, Amsterdam (2008), Astrup Fearnley Museet for Moderne Kunst, Oslo (2005), Museo Archeologico Nazionale, Neapol (2004).

twórca interaktywnych systemów audiowizualnych, instalacji i performansów, pracujący z estetyką microsound i kompozycją algorytmiczną. Związany z Centrum Sztuki WRO jako kurator i kierując działem innowacji. Jego internetowy performans muzyczny Ping Melody został w 2004 roku wyróżniony główną nagrodą netarts.org przez tokijski Machida City Museum of Graphic Art w Tokyo, oraz nominowany przez Viper International Film, Video and New Media Festival w Bazylei. Paweł Janicki był współzałożycielem i długoletnim członkiem kolektywu Gameboyzz Orchestra Project eksplorującego estetykę lo-fi, który swoje audiowizualne kompozycje kreowane za pomocą konsol do gier komputerowych prezentował m.in. na Biennale Sztuki Mediów WRO, festiwalach Transmediale (Berlin), Ars Electronica (Linz) czy w Centre Georges Pompidou. Jest też współtwórcą wystawy Interaktywny Plac Zabaw. http://paweljanicki.jp  

Studiował muzykę na Uniwersytecie Muzycznym w Bazylei, gdzie specjalizował się w grze na saksofonie. Studiował także w Paryżu, Lucernie i w Zurychu. Występował w grupach muzyki improwizowanej oraz jako solista w Szwajcarii i poza jej granicami. Od 2003 roku jest inicjatorem i dyrektorem artystycznym berneńskiego festiwalu muzyki improwizowanej „Zoom in”. Od 2003 roku jest także członkiem kwartetu saksofonowego „Konus Quartett”. Jest współzałożycielem labelu muzyki nowej „Cubus Records”, powstałej w 2006 roku. http://www.christiankobi.ch/   

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

Montażysta filmowy – ukończył Akademię Filmu i Telewizji w Warszawie. Po ukończeniu szkoły, rozpoczął działalność komercyjną (Open-Productions – od 2006, następnie lazniak.com  - od 2010) W realizacji projektów komercyjnych związanych z filmem zajmuje się również kreowaniem obrazu, dźwiękiem specjalizując się jednak w montażu kreatywnym . Do roku 2013 pracował nad projektami, które emitowane były między innymi w MTV, VIVA, 4fun.TV, Extreme Sports Channel, Polsat, Polsat Sport, ESPN, TVN, TVN Turbo, TVN24, TVP, Discovery Channel (USA) i w wielu innych. http://lazniak.com/  

(ur. 1965, Rosja) to interdyscyplinarny artysta i filmowiec, a także jeden z czołowych przedstawicieli moskiewskiego akcjonizmu – radykalnego fenomenu, który pojawił się na moskiewskiej scenie performansu w latach 90. XX w. Był członkiem legendarnych moskiewskich grup zajmujących się performance artem, takich jak „Wywłaszczenie z terytorium sztuki” oraz NECEZIUDIK. W 1995 r. Mavromatti założył niezależny związek filmowy SUPERNOVA, który stał się twierdzą radykalnego moskiewskiego kina. Za swoje krytyczne prace i filmy (np. słynny performans „Nie wier’ glazam” – „nie wierz swoim oczom”) Mavromatti został w 2000 r. postawiony przed sądem, a jego archiwum artystyczne i filmowe zostało skonfiskowane. W konsekwencji większość jego wczesnych prac została zniszczona lub można je obejrzeć tylko na kasetach VHS. Mavromatti wyjechał z kraju w 2000 r. i od tamtej pory mieszka w Bułgarii i Nowym Jorku.   W Bułgarii Rossa i Mavromatti założyli kolektyw artystyczny ULTRAFUTURO – międzynarodową grupę artystów zaangażowanych w kwestie technologii i nauki oraz ich implikacje dla społeczeństwa. Ich prace były prezentowane m.in. na Biennale Sztuki Elektronicznej (BEAP) w Perth, a także w Fundacji Sztuki i Technologii Kreatywnych (FACT) w Liverpoolu i Stowarzyszeniu na rzecz Sztuki i Technologii (SAT) w Montrealu.  

Artysta dźwiękowy, zajmujący się field recordingiem. Jego twórczość oparta jest na dźwiękach natury oraz ich wpływie na ludzi. Wykorzystuje w swojej pracy głównie nagrania terenowe oraz kompozycje elektroniczne. Tworzył na potrzeby produkcji filmowych, telewizyjnych, teatralnych, tanecznych. Pracował także jako sound designer. Jego najnowszy album wydany przez wytwórnię Touch, zatytułowany „The Eye Of The Microphone” jest osobistą interpretacją dźwięków Londynu. Obecnie pracuje nad projektem „The Acoustic City” – książką z płytą CD, której współredaktorem jest Matthew Gandy. www.bjnilsen.com    

Artysta dźwięku, teoretyk kultury i mediów. Od początku lat 90. uczestniczył w scenie muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współzałożyciel licznych projektów muzycznych (m.in. Spear, Ben Zen, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, Nonstate). Tworzy performansy audiowizualne, instalacje oraz filmy wideo. W swych solowych performansach dokonuje krytycznej eksploracji przestrzeni liminalnej pomiędzy fizyczną, biologiczną aktywnością ciała a niewidzialną sferą fal elektromagnetyczną generowanych przez urządzenia bezprzewodowe, tworzących wielopłaszczyznowe relacje w obrębie przestrzeni hybrydycznej. Wykorzystuje specjalnie zaprojektowane oraz zmodyfikowane instrumenty oraz urządzenia elektroniczne cyfrowe i analogowe. Ożóg jest autorem licznych tekstów teoretycznych dotyczących estetyki nowych mediów, sztuki krytycznej, filmu awangardowego, wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego zainteresowania naukowe obejmują studia nad nadzorem, problematykę społeczeństwa sieci, media taktyczne, sztukę biologiczną oraz posthumanizm. Pracuje w Zakładzie Mediów Elektronicznych Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1998-2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt wydającą eksperymentalną muzykę elektroniczną i elektroakustyczną. Wśród artystów, których płyty ukazały się nakładem Ignis są m.in.: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA and Spear. Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy – 3 edycje multimedialnej wystawy “Die Kunst Ist Toth”, koncerty Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens i wiele innych. W latach 2005-2009 był kuratorem programu „Poza horyzont” (muzyka eksperymentalna, nowe media). 

Duet, w którego skład wchodzą Mateusz Wysocki (znany również jako Fischerle) i Lech Nienartowicz. Porcje eksplorują wszelkiego rodzaju dźwiękowe usterki. Często skupiają się również na organicznej naturze dźwięku i percepcji słuchacza, czego wyrazem była przygotowana wspólnie z Justyną Kociszewską audiowizualna instalacja Grzyb i sekwoja pokazywana na festiwalu Reworks w Grecji. Ponadto ich prace dźwiękowe były prezentowane w Polsce, Irlandii, Portugalii, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Prowadzą poświęcony muzyce eksperymentalnej label Pawlacz Perski. pawlaczperski.org  

Krytyk sztuki, redaktorka i organizatorka wystaw. Urodziła się w Polsce, ale od kilkudziesięciu lat mieszka w Londynie. Była zastępcą dyrektora ICA (Instytut Sztuki Współczesnej) w Londynie w latach 1963-71 oraz dyrektorem galerii sztuki Whitechapel w latach 1974-76. W szczególności interesuje się związkami pomiędzy sztuką i technologią oraz sztuką i historią idei. Niektóre z jej najważniejszych wystaw, takie jak „Between Poetry and Painting” (1965) czy „Cybernetic Serendipity” (1968) poświęcone były właśnie powiązaniom pomiędzy rozmaitymi dziedzinami. Główną ideą wystawy „Cybernetic Serendipity” było zbadanie roli cybernetyki w sztuce współczesnej. Jest autorką kilku publikacji, w tym „The Computer in Art” (1971), „Robots – Fact, Fiction and Prediction” (1978) oraz redaktorką „Cybernetics, Art and Ideas” (1971). Pracowała także nad wizualizacją matematyki – projektem zatytułowanym „Fantasia Mathematica”. Była jednym z dyrektorów biennale ARTEC (poświęconych sztuce i technologii) w Japonii w latach 1989-98. W 1988 roku zorganizowała wystawę w Tokyo Metropolitan Museum of Photography zatytułowaną „Electronically Yours”, poświęconą sztuce portretu elektronicznego. Od 1988 roku opiekuje się archiwum Themersonów – archiwum pisarza i artystki, których awangardowa oficyna wydawnicza Gaberbocchus Press w 1957 roku uruchomiła specjalną przestrzeń dla artystów zainteresowanych nauką oraz naukowców zainteresowanych sztuką. Obecnie Jasia Reichardt kontynuuje swoje poszukiwania w dziedzinie powiązań sztuki i nauki.

Reżyser filmów dokumentalnych, operator filmowy i fotograf. Absolwent Kursu Dokumentalnego w Mistrzowskiej Szkole Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy. Reżyser, scenarzysta i autor zdjęć do filmów, m.in. „Za płotem”, „Pierwszy dzień”,  „Hakawati” oraz „Na północ od Kalabrii”. Jest laureatem licznych nagród m.in. na festiwalach Cinema du reel w Paryżu, Krakowskim Festiwalu Filmowym, FF w Londynie, Wilnie i Kijowie. Prowadzi warsztaty filmowe w Bydgoszczy pod nazwą Bydgoska Kronika Filmowa i kurs dla licealistów i studentów ” Przedszkole filmowe” w Szkole Wajdy w Warszawie.

Elektroakustyczny improwizator, autor soundartowych projektów, perkusista. W jego pracy kluczowe pojęcia to noise i soundscape. Interesują go poszukiwania w sferze perkusji oraz live electronic, muzyka improwizowana i elektroakustyczna, komponuje przy użyciu komputera, tworzy instalacje dźwiękowe i interaktywne. Organizuje prezentacje i wykłady poświęcone muzyce współczesnej i sztuce dźwięku, prowadzi warsztaty. www.arszyn.com  

Artystka mediów i profesor na Wydziale Projktowania Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles oraz dyrektorem centrum Art|Sci w School of the Arts oraz California Nanosystems Institute (CNSI). Obecnie jest takźe profesorem wizytującym  dyrektorem badań w Parsons Art, Media + Technology w New School for Design w Nowym Jorku, a także badaczem w IMeRA -  L’Institut Méditerranéen de Recherches Avancées w Marsylii. Vesna pełni funkcję Artist in Residence przy Instytucie Zaawansowanych Badań Uniwersytetu w Bristolu. Jej pracę można określić jako eksperymentalne, twórcze poszukiwania rozciągające się pomiędzy dyscyplinami i technologiami. Swoimi  instalacjami bada jaki wpływ technologie wywierają na nasze zbiorowe zachowania i jak percepcja toźsamości zmienia się w zależności od innowacji naukowych. Victoria obroniła doktorat na Uniwersytecie Walijskim pokazywała swoje prace na przeszło dwudziestu wystawach indywidualnych i ponad siedemdziesięciu zbiorowych. Jej pracom powięcone są rozdziały wielu książek, sama jest autorką przeszło dwudziestu artykułów publikowanych w pismach. W ciągu ostatniej dekady wystąpiła ponad 100 razy z odczytami. Jej najnowsze instalacje Blue Morphe, Mood Swings oraz Walter Bowls, podnoszą problem naszej relacji z systemami naturalnymi. Inne ważne jej prace to Bodeies INCorporated, Datamining Bodies, nOtime oraz Cellular Trans_Action. Vesna jest redaktorem “Al & Society” na Amerykę Północną, a w 2007 roku opublikowała książkę Database Aesthetics : Art inthe age of Information Overflow, wydaną przez Minnesota Press. Niedawno ukazała się nowa ksiąźka pod jej redakcją (wraz z Christiane Paul i Margot Lovejoy) pod tytułem Context Providers: Conditions of Meaning in Media Arts (Intellect Press, 2011).   www.victoriavesna.com  

Muzyk, programista audio/video, skrzypek, wokalista, kompozytor, założyciel „O” – pierwszego w Polsce studia specjalizującego się w tworzeniu interaktywnych instalacji multimedialnych. Prowadzi warsztaty programowania interaktywnych multimediów, konstruuje instrumenty, tworzy muzykę na potrzeby spektakli, filmów krótkometrażowych i animowanych, występuje solo jako Mananasoko. www.o.bzzz.net  

Artystka i badaczka w SymbioticA – Centrum Doskonalenia w Sztukach Biologicznych Szkoły Anatomii Biologii Człowieka Uniwersytetu Zachodniej Australii. Wraz z Oronem Cattsem stworzyła znany na świecie projekt  Tissue Culture and Art . Jest artystką – rezydentką Szkoły Anatomii Biologii Człowieka od 1996 roku i miała decydujący wpływ na utworzenie o środka SymbioticA w 2000 roku. Zurr uważana jest za pioniera w dziedzinie sztuk biologicznych. Wyniki jej badań były wielokrotnie publikowane, a jej prace wystawiane na świecie i znajdują się w kolekcji MoMA w Nowym Jorku. Ionat Zurr jest laureatką nagrody Discovery Australian Research Council (2012). Była stażystką w InStem Institute NCBS, Bangalore (2010) i wizytującym wykładowcą w Experimental Art Centrena Uniwersytecie Stanforda (2007) oraz w Tissue Emgineering & Organ Fabrication Laboratory w Massachusetts General Hospitalna Harvard Medical School (2000 – 2001). Wystawiała prace w MoMA, Mori Museum w Tokio, na Ars Electronica w Linzu, GOMA w Brisbane i wielu innych.  www.tcaproject.org